Bjarmi - 01.11.1919, Síða 4

172
BJARMI
að þeim, svo þau urðu fegin að bíta
grængresið í móunum.
Smámsaman kom kyrð á lamba-
hópinn, og settist Guðríður þá með
prjónana sína og fór að prjóna.
Kyrðin og veðurblíðan sefaði harm
litlu lambanna, og ósjálfrátt fann
Guðriður að hún var sjálf undir
söinu ábrifum. Eða bafði ekki kyrðin
og næðið í sveitinni fjarlægt til muna
endurminningar liðinna tíma frá
huga hennar? Og var ekki blessuð
sólin altaf að verma og liressa bjarta
hennar, svo að jafnvel hún gal glaðst
yfir líðandi slund? Eins og nú. Sólin
skein á ungu blómin, sem blærinn
vaggaði, og fuglarnir keptust við að
byggja hreiður sín. Voru þetta ekki
altsaman vonargeislar, sem áttu er-
indi við liana sjálfa? Erindi þeirra
var að reyna að glæða vonir hennar
og bressa veiklað geð bennar. Hún
fann það, og hilt vissi hún vel, hvað
líf hennar var orðið snault af öllu
björtu og fögru, svo kalt og autt
eins og ísi falin fold, sem löngu hefir
sagt skilið við allan gróður; — og
þó skein ávall bjartur geisli á veg
hennar; úr björtum barnsaugum las
hún um óbrigðult traust og ást barns-
ins sins.
Barnið hennar! Hún leit þangað
sem Ella litla sat og var að leika
sjer að smásteinum, sem hún hafði
tínt sjer i lirauninu. Þelta blessað
barn, sem bún elskaði af öllum mætti
veiklaðar sálar sinnar, var það dæmt
fyrirfram af ógnandi, þungu örlaga-
veldi, til þess að lifa gleðisnauðu lífi
munaðarleysingjans, og deyja að lok-
um dauða einstæðingsins?
Eða ætlaði blessuð sólin að verma
æfiveginn hennar, lýsa henni, gleðja
hana með Ijósi og yl?
En heimurinn! Kaldur, miskunar-
Jaus heimurinn, sem grýlir og fótum-
treður lítilmagnann, og gjörir gys að
tárum föðurleysingjans?
Hún hafði sjálf verið stödd á hjarni
heimsins. Átti það einnig að verða
hlutskifti barnsins hennar? Hún beit
á vörina og það komu hrukkur á
enni hennar. Hún sjálf! Eiginlega var
hún fyrir löngu hætt að hugsa um
sjálfa sig sem sjálfstæða persónu. í
eigin augum var hún einna líkust
riddarapeði á skákhorði, sem æfður
taflmaður skákar fram á taflborði lifs-
ins, til sóknar eða varnar, til lífs eða
dauða, rjetl eftir áslæðum þess, er
leikinn átti. Auðvirðilegt peð, sem
enginn gefur gaum að. Og þó bar
sjerhver dagur kærleika og samúð i
skauti sínu handa henni.
Gat hún nokkru sinni gleyml syst-
urlegum viðtökum þórunnar fóstur-
systur sinnar, þegar hún kom hrakin
og hrjáð, þreytt og úrvinda af liarmi
og vonbrigðum og leitaði á hennar
fund? Átti hún að gleyma jafnótt og
hún naul umhyggjusemi og vináttu.
sem best kom i ljós þegar í raun-
irnar rak? Og þegar blessuð sólin
skein jafnglatt og í dag, hlaut hún
að hrinda brott harmi og sorgum og
horfa á fegurð sumarsins.
Hún fór nú aftur að eltast við
lömbin, sein fengu nýtt óróakast á
eftir miðdegisværðinni. Von bráðar
tókst að koma þeim saman í lióp og
þreytt eftir spreltinn settisl Guðríður
niður til þess að hvíla sig, en hugs-
anir liennar tóku jafnskjólt á nýja
rás, — burt, burt. — — Hvað líf
hennar liefði getað verið yndislegt,
ef — ef — liún hefði ekki sjálf spilt
því. Ef hún hefði ekki brotið á móti
rödd Guðs og samviskunnar. Ef hún
hefði farið að ráðum góðra manna
og gælt sín betur fyrir glaurn og gjá-
lííi. En það var of seint sjeð. Hún
hristi höfuðið og horfði mæðulega á
(Frarahnld á C. hls.).