Bjarmi - 15.05.1920, Blaðsíða 4

84
ÓJARMÍ
»Segðu mjer eitt, Hvatur minn, minn-
ir hún þig ekkert á hana Stellu litlu
okkar?«. Frú Emma horfði á mann-
inn sinn og var ekki gott um að
segja hvað það var sem bjó í augna-
ráði hennar. »Það held jeg ekki«,
svaraði hann. »Það væri líka næsta
ólíklegt«.
»Jæja, hver veit samt?«, svaraði
frúin, hugsandi. »En skoðaðu mynd-
ina af henni vel, og gættu svo að
hvort þú sjerð ekki svip með þeim,
það er svo gaman að athuga andlits-
myndir«.
»F*ú hefðir átt að verða mynda-
smiður«, sagði hann hlæjandi. »En
nú dugar ekki annað fyrir okkur en
herða vel á klárunum, það er farið
að skyggja«.-------
Þegar hjónin riðu i hlaðið á Borg
var orðið dimt. Enginn var úti við.
Þau hugðu því alla í fasta svefni og
varð hálf bilt við, þegar Manga gamla
kom fram í þæjardyrnar með ljóstýru
í hendinni.
Læknirinn fór að sinna hestunum,
en frúin kastaði kveðju á ráðskon-
una, sem var auðsjáanlega eitthvað
stúrin, því hún tók kveðju frú Emmu
næsta fálega.
»Við erum seint á ferðinni«, sagði
frúin í afsökunarskyni. »IJjer áttuð
ekkert að vera að vaka eftir okkur,
Margrjet mín, þess gerðist engin þörf.
Hvernig hefir ykkur liðið? Hefir Ella
ekki verið þæg? Hún er víst sofnuð
fyrir nokkru, blessað barnið? Jeg sje
að það er ekkert ljós i svefnberberg-
inu okkar, svo jeg geri ráð tyrir að
þjer hafið háttað hana í rúmið yðar«.
Manga sagði ekkert á meðan frúin
Ijet dæluna ganga, um leið og hún
fór úr reiðfötum sinum.
»Hvað jeg er feginn að vera kom-
in heim aftur!« hjelt hún áfram, »og
þá held jeg elsku Ella litla verði nú
kát, þegar farið verður að taka upp
úr hnakktöskunni. Sitt af hverju fær
hún, sú litla. Eruð þjer annars eitt-
hvað lasin, Margrjet, þjer eruð svo
óvenju fálát?« spurði hún alt í einu
og leit framan Möngu, sem stóð með
Ijósið í hendinni í sömu sporum á
bæjardyragólfinu og starði steinþegj-
andi á frúna.
»Lasin! Nei. Það er jegekki«, stnndi
hún upp. »En það liggur reglulega
illa á mjer, frú min góð, út af því
sem kom hjer fyrir í dag. — Guð
hjálpi mjer! Jeg veit varla hvernig
jeg á að orða það. Það er svo voða-
legt. — Hún, barnið, hún Ella litla
er — —
»Er hvað!« greip frú Emma frain
i og þreif um handlegginn á Möngu.
»Er horíin« svaraði Margrjet kjökr-
andi og brá svuntuliorninu upp að
augum sjer. »Eins og jeg ætlaði mjer
þó að gæta vel að hennil«
Hvatur læknir kom inn i þessum
svifum og fjekk sömu frjettirnar. Hon-
um brá allmjög í brún, en sagði fátt.
Hann studdi konu sína inn i svefn-
hús þeirra hjóna. Setti þá að henni
ákafan grát. Maður hennar reyndi til
að hughreysta hana með því að segja
henni að barnið hlyti að finnast. Hún
hefði rölt eitthvað burt frá bænum,
hefði svo sofnað úrvinda af þreytu,
og mundi eflaust finnast. Hann ljet
þess ekki getið hve villugjarnt var í
hrauninu, sem var nálægl bænum.
Manga sagði þeim svo það er hún
vissi seinast um Ellu litlu. »IJað bar
eitthvað ofurlítið á leiðindum í henni,
eftir að þið voruð farin. Hún var þó
róleg og góð að leika sjer inni í búri
hjá mjer, á meðan jeg var að skamta
fólkinu og þetta nokkuð. Öðru hvoru
bað hún mig að lofa sjer að fara út,
en jeg þorði það ekki meir en svo,
og hún gerði sjer gott af því. (FriO-