Bjarmi - 01.02.1921, Qupperneq 3

BJARMI
31
gætir náð sambandi við horfna ást-
vini, ef þú fyndir ekki Guð? — Orðin
»í dag« merkja og minna á, að nú
sje Guð að finna.
Er því svo varið í raun rjettri?
i3að getur átt vel keima um Pál,
Ágústinus, Lúter og Grundtvig, sem
trúðu, að þeir mættu Guði í raun og
veru í Jesú Kristi, — en getum vjer
nútíðarmenn trúað orðunum »í dag«?
»Vegurinn til Guðs!« (segja menn).
Vjer þekkjum margar leiðir til hans.
Getum vjer ekki kynst Guði í fjöl-
mörgum göfugum mönnum, t. d.
Búddha, Sókrates og Konfuzíus, jafn
vel og í Jesú? Og sömuleiðis í þvi
bezta í sjálfum oss? Er ekki hið hezta
í sjálfum oss dálítill guðmaður, er
sýnir oss, hvernig Guð er? — Þannig
er hugsanaferill »únítara«. Vel veit jeg,
að »únítarismus« er oft sundurleitur,
en þetta er að minsta kosti alment
sjerkenni hans. — Eða sjáum vjer
ekki Guð í náttúrunni? Sjáum vjer
hann ekki í sólunni, sem lýsir og lífg-
ar og vermir, eða í veldi hafsins, eða
í undursamlegum yndisleik norður-
Ijósanna? — Getum vjer ekki þreifað
oss áfram eftir þeirri braut og fundið
Guð? — Þannig talar náttúruskoðun-
ar-trúrækni vorra tíma, er lætur mik-
ið á sjer bera, að minsta kosti i Dan-
mörku. Báðar þessar stefnur benda á
vegi til Guðs, án Jesú. — En er þetta
vegur til Guðs?
Jeg neita því hiklaust. Jeg trúi því,
að Guð sje jafnt í norðurljósunum, í
Samvizku minni og í siðfræði Sókra-
tesar, en ef jeg þekti ekki Jesúm,
oiundi jeg ekki trúa því. Jeg var einu
sinni að prófa í kennaraskóla í Kaup-
oiannahöfn, og spurði þá unga stúlku:
*Af hverju vitið þjer, að Guð hefir skap-
að heiminn?« Iiún svaraði hiklaust:
»^að veit jeg vegna trúar minnar á
^esúm Krist«. — t*að var einkennilega,
en i raun og veru ágætlega svarað.
Getum vjer kynst Guði i náttúrunni?
Jeg gæti talað stundum saman um
náttúruna samkvæmt athugunum sjálfs
mín, en jeg ætla að leyfa mjer að
n'efna aðeins eitt dæmi. Jeg safna
skorkvikindum, og ofl hefir það kom-
ið fyrir, að jeg hefi horft á dálítinn
maðk skríða órólega fratn og aftur,
eins og hann væri hræddur; við og
við snýr hann höfðinu við og bítur í
hlið sjer. Jeg veit, hvað að er. Vesa-
lingurinn er »stunginn«; það er komin
sníkjugeitungs-Iirfa inn í hlið hans og
etur hann upp að innanverðu — og
það er sárt. Mjer finst sem jeg sjái
hjer niður í hyldýpi óskiljanlegra
þjáninga. Ekkert hefir vesalingurinn
unnið til saka. Hvar getur þú sjeð
Guð í slíku? Finnir þú Guð í norð-
urljósunum, ættir þú að geta fundið
Guð einnig i þessu. Nei, ef vjer hefð-
um ekkert annað en nátlúruna við að
styðjast, gætum vjer alveg eins trúað,
að djöfullinn hefði skapað heiminn
eins og að Guð hafi gert það.
Reynsla liðinna alda ætti og að
vera oss viðvörun. Á mentunarlíma-
bilinu, 18. öldinni þótlust menn al-
fróðir og þóttust þekkja Guð vegna
náttúrunnar. En þá kom jarðskjálft-
inn mikli 1753, er lagði Lissabon í
rústir, og þá skalf trú margra manna
sem strá í stormi. Hvernig gat Guð
verið i náttúrunni, er náttúran ljet
annað eins verða?
En þá er hugsanaferill »únitarism-
ans«: að vjer þekkjum Guð af því að
hann sje í hverjum manni. Ja, jeg
get vitanlega ekki sagt um þig, og ef
þú segir, að dálítið af Guði sje í þjer,
þá verð jeg að lúta. En jeg get sagt
um sjálfan mig, — og þar er ekkert!
Guð er í mjer sem krafa, ogjegjáta:
Guð er í mjer sem kraftur, en jeg veit
með sjálfum mjer, að þennan kraft
verð jeg að sækja utan að til Jesú
Krists.