Bjarmi - 01.02.1922, Blaðsíða 4

20
B Jf A R M Í
að búast. Hristingurinn er þó þolan-
legur, ef hraðinn væri þar ef’tir mikill.
Stundum gengur þó betur; ef byrjar,
kemur seglið að góðum notum þó lje-
legt sje; en af því báturinn líkist um of
íslensku trogi, er hann nokkuð valtur
i stórviðri þvi kjölur er enginn.
Þessir kínversku fljótbátar hafa þó
sina kosti. Noiðmenn segja: »Man
kjender ikke fanten pá íillene eller
hunden pá hárene«. Fljótbátarnir gef-
ast betur en maður í fyrstu hyggur.
Kínverjar eru lægnir og hagsýnir á
sína vísu, þó þeim hafi ekki verið
sýnt um að bæta starfsháttu feðra
sinna. Bátarnir bera þess merki; alt
ber merki þessa í Kína: Hjer er hög
hönd að verki, sem þó þrælkar undir
siðvenjum löngu liðinna kynslóða. —
Kínverjar komast líka ferða xinna þó
seint gangi; þeim iiggur ekki meira á,
þeir eiga ekkert skylt við friðvana
Amerikumenn, sem verkjar í öll bein,
þótt alt gangi með flugbraða. Heima
fullnægja reiðhestarnir kröfum ís-
lenskra lerðamanna, Kinverjar eru
engu óánægðari með fljótbáta sina.
Þúsundum þúsunda þessara báta er
líka dreift um öll fljót og ailar ár-
sprænur þessa lands. Að skipafjölda
til er kínverski ílotinn án efa stærstur
í heimi. — Hjer eru líka fjölskyldur
svo þúsundum skiftir, sem ekkert
annað heimili eiga en bát sinn, ala
aldur sinn á fljótinu kynslóð eftir kyn-
slóð, og sem flytja fólk og farangur
sjer til viðurværis.
Rúmur mánuður er nú siðan við
lögðum á stað frá Shanghai (hafnar-
bær í Kína), en til Laohókow, »enda-
slöðvarinnar«, komuin við að tveim
dögum liðnum. Upp eftir Yangt-sje-
kíang fljótinu, alla leið til Hankow,
fórum við með japönsku eiinskipi,
eru það bjerumbil 100 ísl. mllur eða
2000 lí, vorum við 5 daga á leiðinni.
En frá Hankow til Laohokow er 70
mílur (1400 lí) ef farið er upp eftir
Han-fljótinu, alla þá leið höfum við
farið með kínverskum bát.
Laohokow er aðal kristniboðsstöð
norska Kínasambandsins. Máske skrifa
jeg síðar um árangur 30 ára starfs
kristniboðanna þar.
Margt harla nýstárlegt hefir borið
fyrir augu þennan mánaðartíma á
leiðinni upp eftir Han-fljótinu. Næg-
ur tími heflr okkur líka gefist til að
taka vel eftir öllu, báturinn fer aldrei
hraðara en hægan gang, skreppum
við því á land þegar okkur sýnist og
göngum spölkorn öðru hvoru. Svo
vel vill líka til að nokkrir eldri kristni-
boðar hafa orðið okkur samferða,
meðal annara síra Landahl aðal um-
sjónarmaður Kínatrúboðs sameinuðu
norsku lúth. kirkjunnar í Ameriku.
Hafa þeir frætt okkur um margt, sem
okkur ella var óskiljanlegt.
Annars er liklega byggilegt að skrifa
ekki of mikið um alt, sem fyrir auga
ber hjer í Ktna, áður en vissa er
fengin fyrir hvað falist getur undir
yfirborði hlutanna. Læt jeg hjer því
staðar numið að sinni.
Tvo íslendinga hefi jeg hitt á Ieið-
inni, eins og líka ráð var gert fyrir,
jeg var nefnilega á heimilum þeirra
beggja í Ameríku, og hafði meðferðis
brjef og sendingar frá skyldfólki þeirra.
Octavius Thorláksson, kristniboði
í Japan, kom á móti mjer til Yoko-
hama, og varð að ráði að jeg færi
með honum til Nagoya, kristniboðs-
stöðva hans. »Empress of Russia«
átti nefnilega að koma við í Kobe, en
þangað er mikið skemmri leið með
járnbraut, og gerðum við ráð fyrir að
jeg næði skipinu aftur þar. .
Við lcomum til Nagoya kl. 8 að
morgni. Fegnari en jeg þá var að
koma inn á islenskt heimili hefi jeg