Bjarmi - 15.02.1922, Side 7

BJÁRMI
31
á eftir sjer. Svo varð hljótt. Helga
sat kyr og studdi hönd undir kinn.
Vísarnir á stundaklukkunni þokuðu
mínútunum áfram jafnt og þjett,
þannig leið stutt stund. Þá slóð
Helga á fætur og gekk inn í svefn-
herbergið. »Jeg skal vera bjá hon-
um«, sagði hún við unglingsstúlku,
sem sat hjá barnsvöggunni. »Komdu
þegar jeg hringi«. Stúlkan fór. Helga
var ein hjá barninu, sem svaf vært.
þá kraup hún á knje hjá barnsvögg-
unni, og heit tár hnigu henni af
augum, og vættu rjóða barnskinnina.
'?-------------------------^
Hvaðanæfa.
U------- . . í
Heima.
»Pislarþankar«. í byrjun niuvikna-
föstu kom frá »bókþrykkiríi ísafoldar«
skopbragur meö því nafni um handtöku
Ólafs Friðrikssonar og þeirra fjelaga; á
titilblaðinu stendur að hann sje »diktað-
ur af Jónatan Pálssyni ,revisor‘ m. m.«,
auðvitað gervinafn. Morgunblaðið liafði
lokið lofsorði á frágang bæklingsins áður
en hann kom út, og hann seldist óðfluga
þvi að skopvisur eru oftast útgengileg
vara. En vinsældirnar hurfu, er ritið var
lesið. Allfléstum blöskraði að Passíu-
sálmar Hallgríms Pjeturssonar skyldu
vera stældir á slíku riti, enda slolið úr
þeim nærri heilu versi. Pislarsaga frels-
arans er kristnum mönnum of heilög til
þess að þeim sje sama er einhver atriði
hennar eru tekin í háðbrag, og mörgum
trúlitlum mönnum mislíkar að önnur
eins bókmentaperla og Passíusálmarnir
sjeu stældir í háðvísum. Til orða kom
jafnvel að gera ritið upptækt, þólt ekki
yrði af því. Síra Bjarni Jónsson dóm-
kirkjuprestur og síra Friðrik Friðriksson
fundu báðir að rilinu í ræðum sínum
daginn eftir að það kom út, Ingimar
Jónsson, prestsefni Grimsnesinga, fann
fyrstur að þvi í blöðunum, og nafn-
greindi þá um leið 3 stúdenla, sem al-
talað væri að hefðu sett braginn saman
að miklu leyti, bar einn þeirra, sem var
að ijúka embæltisprófl í guðfræði, það
af sjer að hafa slælt Passiusálmana, en 3
aðrir stúdentar komu með gagnstæðar
yfirlýsingar í Alþýðubl. — Síra Magnús
Helgason skólastjóri 'skrifaði skorinorða
og góða umvöndunargrein í Morgunbl.
17. febrúar. Fann hann þar fyrsl vel að
því við ritdómara Morgunblaðsins, Jón
Björnsson, hvernig liann hefði hrósað
tveim kvæðum Stefáns frá Hvíladai, »er
freklega misbuðu almennu velsæmi« og
blöskraði sra M. H., sem von var, að J.
B. skyldi hæla öðru eins »ógeðslegu
klámi«. Heflr .1. B. svarað því og vill að
skáldin megi óátalin lýsa þeim »viðburð-
um úr lífl sínu«, sem þeim sýnist, en
ekkert mintist hann samt á nje reyndi
að verja lítilsvirðingarorð sín um »pipar-
meyjar og hina svo kölluðu siðavöndu
menn«. Með sömu röksemdafærslu ætti
myndasmiðum, málurum og leikhúsum
að vera heimilt óátalið að sýna samfarir
karla og kvenna, og kæra sig hvergi þótt
wpiparmeyjar og svokallaðir siðavandir
menn« telji slíkt skælingjabrag og þjóð-
arsmán.— í nýrri Morgunblaðsgrein, 1.
mars, skrifar J. B. um víðsýni, sem, eins
og gengur, á að koma fram í því, að
menn sjeu ekki að amast við, þótt eitt-
hvað komi fram í bókmenlunum, sein
þeim virðist »sjúkt og hættulegl«, en
»friða samvisku sína« með því »að upp
frú öllu vondu sprettur á endanum ein-
hver lífsgróður«. Með öðrum orðum:
skáldin mega yrkja klam og guðlast eða
hvað sem þeim sýnist, en það má enginn
andmæla slíku, »víðsýnið« nær ekki svo
langt. Pað er gamla vitleysan marg-
tuggna: »Ef þú játar öllu því sem jeg
segi, eða gengur ekki í berhögg við neinn
ósóma, þá skal jeg kalla þig víðsýnan og
vitran, en annars ertu þröngsýnn eða
heimskur eða hvorltveggja«.
Engin hætta er samt á því að neinar
þröngsýnis aðdróttanir festist við sra
Magnús Heigason fyrir umvöndunargrein
hans, hún var svo vel rökstudd og gekk
síst um skör fram. Kalla úr henni birtum
vjer hjer á eftir með fullu leyfi höf. svo
lesendur Bjarma geti sjeð skoðun hans á
»Píslarþönkum«. Ritstj. Morgunbl. reyndi
að bera í bætilláka fyrir höf. bæklings-
ins, en heflr oft tekist betur. Ritstj. þessa
blaðs skrifaði í Vísi um bæklinginn, og
einnig 3 alþýðumenn í Alþýðubl. og hafa