Bjarmi - 01.05.1922, Blaðsíða 8

88
B JA R M I
.... .......................
H e i m i 1 i ð.
Deild þosaa annast Quðrún LArusUóttlr,
■ ■ -- ■■ ■ ■ ---4
Brúðargjöfin.
Saga cftir Giiðrúnu Lárusdóllur.
(Frli.j
»Jeg drekk aldrei vín«, sagði Helga
og horfði einbeitt framan í Hansson,
sem stóð frammi fyrir henni mcð
vínglasið í hendinni. »Og ef jeg má
segja það sem injer býr í brjósti, þá
ættuð þjer ekki að gjöra það heldur,
allra sist i áfengisbannlandi«.
Hákon leit á gesti sína, og sá að
þeir kýmdu sumir hverjir, sjálfur
sagði hann ckkert, en beil þegjandi
á vörina.
Hansson gekk feti nær Helgu,
brosti ísmcygjulega um leið og hann
hneigði sig djúpl fyrir henni. »Jeg
ber mikla virðingu fyrir áliti frúar-
innar í þessu efni, og þakka vingjarn-
legar leiðbeiningar, en það er til
gamalt máltæki, sem kveður svo að
orði: »það er seinl að kenna gömlum
hundi að sitja«. Hlæið ckki að því,
góðir hálsar, þetta er sannleikur,
sem gildir okkur alla jafnl, því í
þessum skilningi erum við allir
gamlir hundar, já, afsak. , frú mín
góð, þó jeg noti þessa samlíkingu,
en jeg vil að yður skiljist það, að
það er ómakið eitt að vara mig við
vfnnautn«.
»þú tekur þetta altof alvarlega,
Bensiw, sagði Hákon hlæjandi. nKonan
mfn er að gjöra að gainni sfnu, hún
á það hjá sjer að vera dálftið glettin«,
»Sei, sei, nei, Hákoiia, sagði Helga
hvatlega. »Mjer er alvara. Þú ættir
að vita það öllum betur hvað injer
er illa við vínnautn. Og þið vitið
það þar að auki allir að vinföugin
eru landræk samkvæmt landsins cigin
Iögum«.
»Jú, jú«, sagði Hansson hlæjandi.
»En hvað haldið þjer nú, frú mfn
góð, að það sjeu margar knæpur í
sjálfum höfuðslaðnum, leyniknæpur
auðvitað, þar sem vín fásl fyrir »góð
orð betaling?« Og hvað haldið þjcr
að þeir sjeu margir, sem svo að scgja
daga og nætur lauma víni inn í landið
eða byrla það sjálflr í heimahúsum?
Og svo er verið að tala um lög, sem
hafi flæmt Bakkus úr landinu. Ham-
ingjan lijálpi ossl Á meðan get jeg
fengið mjer í staupinu þegar mjer
sýnist, rjett við nefið á sjálfum lög-
gæslumönnunum. Ekki eru þeir nú
sjerlega þefvísir, ha, ha, ha! Segi jeg
ekki satl, fjelagar?«
»Jú, jú, jú«, svöruðu allir eiuum
rómi.
»Jeg hefi ekki dvalið hjcr nema
nokkrar vikur í alt«, hjelt Hansson
áfram, »og má því kallasl ókunnugur
f horginni. En þetta þekki jeg. Það
var dálítill þorsti í mjer f gær, svo
jeg fór að leila að einhverju til svöl-
unar. Það er hægur vandi að finna
það, skal jeg segja ykkur«.
»Finsl yður þetta golt ásland eða
ilt, hr. Hansson?« spurði Helga.
»Eftir því hvernig á það er litið,
frú mín góð. Sumutn gjörir það ekki
grand, lil dæmis mjer og mínum
llkum«.
»Eruð þjer alvcg viss um það?«
spurði Helga.
»Jeg er nú eiginlega ekki alveg viss
um nokkurn skapaðan hlul«, svaraði
Hansson og ypti öxlum. »Eu að svo
miklu leyli sem jeg sjc og skil hlutina,
þá er jeg viss um það«.
»Einmitl það«, sagði Helga |mrlega.
»Jeg sje til dæmis, ekkerl ilt við
það, þó jeg skemti tnjcr fyrir mfn
eigin efni, á mina eigin ábyrgð og
með mínum eigin vinum«, hjclt
Hanssou áfram. »Ekki hefl jeg stolið
vlninu þvf arua. Það kostaði vissu-