Bjarmi - 01.05.1922, Blaðsíða 9

BJARMI
89
lega peninga, og þeir peningar voru
úr mínum eigin vasa. Sá sem mjer
seldi fjekk silt. Hann um það hvernig
hann aflaði sinnar vöru. Jeg brýt
ekki heilann um hlutina, frú mín
góð. Og nú finst mjcr að við ættum
að drekka skálina yðar, nú hefi jeg
gjört grein fyrir því að það er engin
óhæfa«.
»Drekkið heldur yðar eigin skál,
hr. Hansson«, sagði Helga og slóð á
fætur. »Jeg hefi ekki skift um skoð-
un síðan áðan. Ræðan s^mdi mjer
það eilt að blindur er hver í sjálfs
sin sök. Verið þjer nú sælir, herra
minn, jeg vildi óska að þjer skifluð
um skoðun í þessu eíni áður en
öllu lýkur«.
Hún rjetli lionum höndina, en
hneigði sig íyrir hinuin geslunum,
sem horfðu þegjandi á hana.
»Farið þjer ekki alveg«, sagði
Hansson. »Syngið lag fyrir okkur.
I’jer hljótið að syngja vel. Yður
prýðir auðvitað alt. Er ekki svo,
Hákon. Vitanlega. Eilt lag þá kæra,
kæra frú. Og svo megið þjer fara í
friði. Eitt lag, eina fjöruga vísu, sem
lyftir okkur ytir slritið og slríðið,
— cða ciua logheita áslarvísu, sem
þcytir blóðinu eftir æðunum og
snerpir á hjarlaglóðinni — einu sinni
til. — Þjer ráðið því sjálf, eilt lag,
góða frú«.
Hclga sellisl hjá hljóðfærinu, Hans-
son sluddisl við það og einblíndi á
hana. »það verður hvorki gaman-
vlsa eða ástavísa«, sagði Helga. »Þjer
kunnið vísl ,Þú sæla heimsins svala-
lind', eftir Kristján Jónsson«. Hún
söng öll erindin með þýðri hljóm-
skærri rödd. Það kendi litrings í
lödd hennar í tveim seinustu hend-
ingunum: »Þvl Drotlinn lelur tárin
min, jeg trúi' og huggasl læl«. Og
alhugull maður befði sjeð votta .fyrir
tárum i augum hennar, þcgar hún
slóð upp frá hljóðfærinu. Hún gekk
þegjandi til dyranna, nam þar stað-
ar og bauð góða nólt, svo gekk hún
hljóðlega burt.
Drengurinn liennar steinsvaf. Hún
stóð stundarkorn lijá rúminu hans
og horfði á hann. Náttlampinn brá
daufri birlu á sællegt barnsandlitið.
Heimilisfólkið var gengið til náða,
en neðan úr slofunum bárust öðru
hvoru sköll og háreysli húsbóndans
og gesta hans. Helga seltist í hæg-
indaslól hjá rúmi drengsins, og fór
að hugsa um liðinn dag. Ósjálfrátl
bar hún saman heimilisblæinn, sem
hvíldi yfir litla friðsæla herberginu
hennar Soffíu, við glasaglauminn og
háreystið á eigin heimili hennar, aft-
ur og aftur ryfjuðust orð Soffiu upp
í huga hennar, þau færðu henni
hugarhægð, þótt þau sýndu henni
hinsvegar hve hún var sjálf áleugdar.
Úl írá þeim hugrenningum sofuaði
hún.
Við hvað hún vaknaði vissi hún
ekki, henni heyrðist einhver laumast
um dyrnar á herberginu, og hún lók
snögl viðbragð og hentist á fælur,
það var enginn inni i herberginu
nema hún og sofandi barnið. Þcgar
hún opnaði hurðina og leit frarn á
ganginn, sá hún þar engan mann,
en grálcit dagsskíman gægðisl inn
um gluggann.
Arlhur Gook, trúboöi frá Akureyri,
var hjer í Rvík um hálfan mánuö i f. m.
og flulli trúmálaerindi bæöi hjer og i
Hafnarfirði. Á páskadagsmorgun talaði
hann i sunnudagaskólanum í K. F. U. M.
í Rvik og annan páskadag í Kristinboðs-
fjelagirni, en oftast talaði hann í Báruhúsinu
og flulti þar meðal annars erindi gegn
andatrú og guðspeki. Hann fór til Eug-
lands 26. t. m., en gjörir ráð fyrir að
koma aftur lil íslands í seplember í haust.
— Norðurljósið kemur ckki út petla ár,