Bjarmi - 01.12.1922, Qupperneq 2

194
B JARMI
Sonur og dóttir hugsa ura pabba
og möramu, sem vöfðu þau hjarta-
dún, en nutu lítils þakklætis síðar.
Gætu þau aftur lifað jól saman, þá
— En til hvers er að tala um það
við ókunnuga?
Jesús er enn hjá þjer og mjer,
annars væru engin jól. — En hví
skyldum við draga að þakka honum
— og gráta iðrunartárum við fótskör
hans? — Fögur jólablóm spretta úr
þeim jarðvegi, sem vökvaður er iðr-
unartárum. Jólagleði, friður, ástúð,
hjálpsemi, eru nöfn sumra þeirra. —
Þá verða það ekki orðin lóm, er
vjer rjettum hvor öðrum hendina og
segjum: Guð gefi þjer gleðileg jól í
Jesú nafni.
Kristileg dulspeki bjá Iedverja
Sundar Smgh.
Eftir Nalhan Söderblom, erkibiskup Sría.
Hvað verður af ir enningu Indlands
og Kina? Það eru hér tvær spurn-
ingar: Mun fagnaðarerindið verða
fært um að gagntaka þessar menn-
ingarmyndir? Ef svo fer, hversu mik-
ið mun þá fagnaðarerindið sjálft
breytast ?
Svar við síðari spurninni virðist
eigi vandi af finna. Ið ágætasta í
kristindóminum, búddatrú, hindúatrú
mun sameinast og í einingu skapa
nýjan auslrænan kristindóm. Góð-
gjarnar tilraunir til að skapa einingu
af þeirri gerð, hafa leitt í ljós mark-
verða blendinga, og af þeim er guð-
spekin útbreiddust og alkunnust. En
hún sýnir í ölh strænan uppruna
sinn. Mosoomdar gefur, viðbúiö, í
»The Oriental Christ (Kristur Aust-
urlanda) betri hugmynd um hvernig
Indland muni skilja og tileinka sér
kristindóminn. Sama er að segja um
ýmis önnur verk endurbættrar ind-
verskrar trúar, t. d. þeirrar er kallar
sig Brahmasöfnuðinn (guðskirkju).
Stórum mikilvægari er Sundar Singh,
sem hér skal rætt um. Hvað lærum
vér af þeim dulspekingi, frá landi
dulspekinnar? Undursamlega fræðslu
fáum mjer, og það slíka að vorar
djarflegustu hugsanir um æðri ein-
ingu biblíunnar og Indlandsmenning-
ar, verða alveg að hjegóma. Fagnaö-
arerindið hefir eigi tekið nokkrum
breytingurn í honum, heldur er það
sama guðupjallið sem vjer þekkjum,
með þeirii undantekning að því er
móttaka veitt og það skilið á einkar
merkílegan hátt og fær þá útskýringu,
er getur kent oss hluti eigi einungis
um Indland, heldur og um sjálft
fagnaðarerindið, sem Vesturlönd hafa
hingað til haft einokun á og að vissu
leyti umbreytt i mynd sina. Um
Sundar hefi jeg lesið með vaxanda
óviðvarleik og undrun, eigi svo mjög
af þvi, að hann er vissulega mjög
undrunarverður Jesú lærisveinn,
heldur af guðspjallsins eigin nýeðli
og dýpt, svo og af inni mannlegu eða
á heldur að segja guðlegu gerð þess,
er grípur yfir alt, og það er eigi að
þakka neinni alkunnri eftirlögum held-
ur sambandi þess við þörf hjartans.
Eg ætla að skipa þvi, sem ég vil
segja, i tvö höfuðatriði: Sundar Singh
sem sannan Indverja og Sundar Singh,
sem eigi minna sannkristinn og guð-
spjallslegan mann. En fyrst kem jeg
með nokkur orð um ina vísindalegu
æfisögu Sundars eftir Canon Streeter
og A. J. Appasamy. Það má sam-
fagna bæði oss og Sundar að eiga
slfka æfisögn. Eftir þvf sem eg veit
bezt, finst ekkert annað dæmi í trú-