Bjarmi - 01.12.1922, Page 13

BJARMI
205
»Þeir eru alt af hjá okkur«.
»IIvar eru þeir?«
»Alt í kringum okkur«. Við héld-
um áfram.
Rétt á eftir komu tveir menn, með
byssur, alveg niður á árbakkann, sitt
hvoru megin við fljótið, aðra sáuin
við lengra frá, eg taldi 9 öðrum megin
en miklum fleiri hinum megin. Eg
hrópaði á ungfrú E, sem hafði skot-
ist ofan undir þiljur. Hún kom að
vörmu spori, og fór að syngja: »Sæll
er sá, sem býr i skjóli hins hæsta«.
Eg hugsaði með mér: Nú hetst
stríðið á milli þessara ræningja og
hans, sem er eldveggur. Sjálf var eg
öldungis hlutlaus áhorfandi. Eg gat
ekki að því gert, en eg hrópaði til
ræningjanna:
»Hefir rignt hér?«
»Já, mikið«, svaraði annar þeirra.
»Skemdist jarðargróðurinn nokk-
uð?« spurði eg.
»Nei«, svaraði hann.
»Það var gott«, sagði eg. »Það
hefði verið aíleitt ofan á hungrið í
fyrra«.
»Hvaðan komið þið?« spurði hann
þá. »Frá Haistvana og ætlum til
Namjang«.
»Trúboðar«, sagði hann, »þið meg-
ið halda leiðar ykkar«.
»Auðvitað megum við það«, sagði
eg. »Við höldum áfram að boði Drott-
ins allsheijar, sem stjórnar sjálfur
förinni«.
Við fórum fram hjá ræningjahóp-
unum. í*á var skotið, og um leið
hrópað yfir um fljótið: »Það eru trú-
boðar, þeir mega ailir halda áfram«.
Óttalaust höfðum við horft á við-
ureign ræningjanna við eldvegginn,
sem skýldi okkur. Og það var glað-
ur Guðs barna hópur, sem þar hélt
leiðar sinnar, syngjandi Guði lof og
dýrð, fyrir dásamlega hjálp hans. Sá,
sem treystir fyrirheitum Drottins og
býður eftir fyllingu þeirra, er ósigr-
andi. Drottinn er trúfastur. Hann
man öll sín loforð. Þau eru órjúfan-
leg um alla eilífð. Hann á skilið alt
vort traust.
Með vinsamlegum kveðjum til allra
Guðs barna á íslandi.
Maria Monsen,
norskur kristniboði i Kína.
(G. L. þýddi).
Heim i I ið.
Deild þessa annnst Guðrún L&rUBdöttlr.
------ ----------- í
Brúðargjöfin.
Saga eftir Guðrúnu Lárusdóttur.
----j (Frh.)
»Þjer þekkið mig heldur lítið til
þess, að dæma þannig um mig«,
sagði Helga stillilega. »Jeg býst við
að hver hafi sína byrði að bera.
Yðar byrði er sjálfsagt afar-erfið, og
jeg vildi fegin mega ljetta á henni,
væri þess kostur. Eigið þjer mörg
börn?«
»Við eigum þrjú börn ófermd og
einn son uppkominn, — já, og það
er sorglegra en alt annað, að nú er
hann farinn að drekka líka«.
Konan byrgði andlitið í höndum
sjer, og tárin tóku að renna ofan
kinnar hennar.
»Veslings kona!« sagði Helga, og
horfði á konuna með tárin 1 augun-
um.
»Það var einmitt sem knúði mig
af stað hingaö. Drengurinn hefir feng-
ið vínið á sama stað og faðir hans«.
»Getur þetta átt sjer stað?« sagði
Helga. »Jeg skil ekki að baun Há-
kon geri þetta! Guð hjálpi mjer! —
hvernig er lífið?----Maðurimi yð-