Bjarmi - 01.12.1922, Qupperneq 5

B J A R M I
197
Krists. Allar hugsanir hans snúast
um Krist. Kristur er þungamiðjan í
öllum vitrunum hans. l?ví Kristur er
þungamiðja himinsins, bæði þess
himins sem kristinn maður lifir í
hér á jörðu, og í þeim himni sem
draumaástand og andleg hrifning
ílytur kristinn dulspeking í, við tæki-
færi, og svo líka í þeim himni er
lekur við guðsbörnum eftir dauðann.
Kærleiki Krists setur einkennið á alla
trú Sundars. Hann er leyndardómur
lífs hans. Kristur er andlag tilbeiðslu
hans. Sundar lýsir því sem hann
hefir séð í frásérnumningum sínum
og hvernig haun hefir heimsótt þá
sömu staði sem eldri bróðir hans í
Vitranabókinni sá fyrir tvein þús-
undum ára. Engillinn sagði við
spámanninn í Vitranabókinni (22, 9):
»Tilbið þú guð«, En Sundar segir:
»þá er ég sá íljót lífsins, lært sem
krystal streyma út frá hásæti guðs
og lambsins, langaði mig til að falla
fram og tilbiðja þá, er sýndu mér
þetta. En þeir sögðu við mig: Nei,
tilbið þú hann, og bentu á Krist«.
Sundar veit að sá sér guð, sem sér
Krist. Hann er guðsmynd.
Fyrir Sundari táknar Kristur fyrst
og síðast hinn krossfesta Krist.
Kenningin um þýðingu píningarinnar
er ein af höfuðþáttunum í boðskap
Sundars og reynslu. Það sem um er að
gera er þetta, aö vér segjum: »Verði
vilji þinn« segjum það af öllu hjarta
og um leið að hjartað segi það með
gleði. »Sá verður ræfill sem ber
þrautirnar á móti vilja sínum, en
þoli hanu þrautir af frjálsum vilja
sínum, og sé tilneyddur aö ganga
undir þjáninguua fyrir hugsjón sjálfs
sín, þá eru tæpast nokkur takmörk
þess hvað hann getur haldið út«.
t'á er Sundar skoðaði í svip, lista-
söfnin í Louvres í Paris, þá var þar
ein mynd, sem hann einkum veitti
eftirtekt. Seinna kallaði hann það
bezta málverkið í Louvres. það tákn-
ar hinn helga Sebastían, skotinn í
gegn af örvum.
En þetta háa mat á þjáningunni
fyrir sakir E'isls og náungans, skap-
ar eigi meinlætaelskan skoðunnarhátl
á lífinu hjá Sundar. það snið sem
hann hefir valið fyrir sitt líf, er alls
eigi nauðsynlegt fyrir alla. Sjálfur
getur haun ekki á annan veg lifað,
en það er engin synd fyrir aðra að
eiga þægilegt heimili, konu og börn,
peninga og eignir. Hann segir beint
að hann leiti eigi þjáninguna uppi.
Því það að gera, er að skoðun hans
indverskur en eigi kristilegur hugs-
unarháttur: »Eg nefni mig ekki sa-
nnyasí (meinlætamann), því sannyasí
táknar mann er hafnar heiminum,
af því að hann hyggur alt í honum
vonl vera. Þvert á móti, hygg ég að
alt sé gott«. Indve-C' ur sannyasi má
jafnvel eigi tala vio konu. Sundar,
þar á móti, leggur áherzlu á að sýna
hvernig konurnar þjónuðu meistar-
anum og elskuðu hann, á meðan
hann lifði hér á jörðu. Þær skildu
hann betur en karlmenn gerðu.
Þannig er Sundar fær um að lifa
á himnum, þegar hér í heimi. »*Vér
kristnir menn segjum, að lífið í Kristi
sé himininn. Kristinn maður á ei-
líft líf«. Ekkert kemur oftar fram
en þetta í boðskap hans. Friður,
gleði, sæla, eru einungis ófullkomnar
táknanir þess, sem hann kallar him-
ininn á jörðu. Jafnvel í fangelsi hefir
hann þessa lífsreynslu
Það má sjá af öllu útliti og fasi
Sundars, að hann lifir á himnum,
sem hann sjálfur segir. Friður og
gleði geisla út frá hoaum. Maður
sem hefir verið í samvist við hann,
kallar hann líkömnun friðar, blíðu
og ástúðlegrar gæzku.
Þgð er mjög freistanda að athuga