Bjarmi - 01.06.1923, Blaðsíða 7

BJARMI
99
að ungbörnin sjeu syndlaus, svo að
þau geti gengið inn í guðsríki án
hjálpræðis. Hinsvegar bendir hann á
það, að móttækileiki barnsins fyrir
hjálpræði og samfjelagslíf með Guði
sje svo mikiil, að hinir eldri verði
með afturhvarfi og trú að verða eins
og börn, til þess að mögulegt sje að
þeir geti orðið bjálpræöisins aðnjót-
andi.
Látum oss nú athuga nánar þenn-
an móttækileik barnanna.
í fyrsta lagi: hinn dýrðlega hæfi-
leik barnsins til að trúa og treysta
þeim, er það umgengst. Hafir þú sjeð
barnið þitt hlaupa upp í fangið á
ókendum misindismanni þegar er
hann ljet vel að því, þá hefir þú þar
sígilda sönnun fyrir því hreina og
geiglausa trausli, sem býr í eðli barns-
ins. Varastu að misbjóða þessum hæfi-
leika barnsins með þvi að hrekkja
það eða draga það á tálar. Það er
einn hinn versti glæpur gagnvart barn-
inu. Með því varpar þú tortryggninni
inn í bjarta þess, og þar með er spilt
því fegursta og dýrðlegasta í lífi
barnsins.
Þegar nú barnið finnur Guð, treysl-
ir það honum blált áfram og skilyrð-
islaust. Syndin hefir ekki enn náð
að hamla því. Að vísu ber það erfða-
syndina alt frá fæðingu. En með eig-
inn vilja hefir það ekki aðhyllst synd-
ina, eins og hinn fullorðni. t*ess vegna
er svo miklu auðveldara að endur-
reisa hið eðlilega traustssamband
milli Guðs og barnssálarinnar.
í öðru lagi: hve barninu er það
eiginlegt, að gefa sig öðrum á vald.
Og hvernig það getur beint allri sinni
athygli í ákveðna átt, án þess að
gefa nokkru öðru gaum. Litla stúlk-
an fær ónýtt umslag úr pappírskörfu
pabba síns. Parna situr hún og hand-
leikur það. Og á meðan er eins og
enginn hlutur sje til í heiminum,
nema umslagið.
þessi hlið hins óspilta sálarlíf barns-
ins er afar-mikilsverð fyrir samband
þess við Guð. Guð verður barninu
»hið eina nauðsynlega,« miklu frem-
ur en hinum fullorðna. Og á guð-
ræknisstundum er barninu miklu eig-
inlegra að beina óskiftum huga til
Guðs, en hinum eldri, þar sem svo
margar annarlegar hugsanir og hug-
armyndir trufla samveruna með Guði.
í þriöja lagi: hreinn og einlægur
skilningur barnsins. í frjósömum jarð-
vegi hugarins gerir það sjer glöggar
og ákveðnar myndir af umheiminum.
Og þá einnig lifandi hugmyndir um
Guð og hina yfirnáttúrlegu hluti.
Oss hættir við að skoða Guð sem
hugarburð (ópersónulegann). En hjá
börnunum er hann miklu fremur sem
áþreifanlegur veruleiki. Þetta stafar
fyrst og fremst af því, að börnin
þekkja ekkert til þeirrar aðgreining-
ar, sem vjer gerum milli þessa heims
og annars, Sú aðgreining er í raun
og veru ekki til, nema í rangri ímynd-
un hinna fullorðnu. Hjá börnunum
renna þeir saman í eitt, þessir tveir
heimar, hinn sýnilegi og hinn ósýni-
legi, alveg eins og þeir gera í raun
og veru.
Þess vegna geta börnin verið sam-
vistum með Jesú og englunum, alveg
eins og með öðrum heimilisvinum.
t*au tala um þá alveg eins og þau
tala um afa og ömmu. Og himininn
er þeim svo nálægur, að þau eru
ekki hið minsta hrædd við að ílytja
þangað. Nýlega sagði litli drengurinn
minn ofur-eðlilega, að hann vildi
gjarnan deyja, því að þá flytti hann
bara inn í stóra húsið til Jesú og
englanna.
Hjer er oss hættast við að hindra
börnin. Sje frelsarinn ekki tneð ostj