Bjarmi - 01.06.1923, Blaðsíða 15

BJARMI
107
sagði hún. »Mjer finst þetta vera fyrsta
skrefið mitt til lífsins aftur«.
Seint um kveldið færði Gróa Helgu
brjefsefnið, með þeim ummælum að
hún yrði að skrifa lítið í einu.
»Það er gagn að hann Grímur veit
það ekki«, tautaði hún við sjálfa sig,
á meðan hún var að hátta um kvöldið,
»sá segði eitthvað!«
Kyrð var og þögn, er ekkert rauf
annað en skrjáfið í pennanum, sem
þaut um hvítan pappírinn í hendinni
á Helgu, og birti hugsanir, sem hún
um langa hríð hafði byrgt í hugar-
fylgsnum sinum; hvílík svölun að fá
enn þá einu sinni að ljetta á byrði
hugans og trúa góðri vinkonu fyrir
raunum sínum| Helgu fanst nærri
því Soffía standa við hlið sina, —
hlýleg og móðurlega viðkvæm með
opið hjartað fyrir öilum hennar raun-
um. Brjefið varð lengra og lengra uns
pappírinn þraut. Þá gekk hún frá
því, ritaði utan á það og lagði það
hjá rúminu; svo lagðist hún til svefns
óvenjulega ljelt í skapi. Framtíðin
var ekki jafn döpur og áður af því
að nýtt vonarljós var tendrað í hug-
skoti hennar. Hún fórnaði hvítu,
mögru höndunum lil hljóðrar bænar
í húmi næturinnar, en feginstár féllu
henni um brár. Sú svölun að gráta
og biðja Guðl Svo sofnaði hún með
tárvotar brár, eins og þreytt barn.
Grímur var seint á ferli kvöld þetta
sem oftar. Hann labbaði í hægðum
sínum heim að húsinu og varð all
starsýnt á Ijósglætu í glugganum hjá
Helgu. »Hverju sætir slíkt«?« sagði
hann við sjálfan sig. »Ljós svona
seint. Bærilega gætir Gróa að stein-
olíunni! Eins og jeg hefi þó brýnt
fyrir henni að spara ljósmalinn! Og
hvað á frúin eiginlega að gera við
ljós?«
Hann gekk hljóðlega inn í húsið
og læddist á sokkunum inn í her-
bergið þar sem Helga svaf. Það log-
aði ljós á stærðar borðlampa rjett
við höfðalagið á rúmi hennar. Hann
þokaði sjer nær borðinu og ætlaði
að slökkva á lampanum, en kom þá
auga á brjefið, sem lá á borðinu,
Varð hann nú æði forvitnislegur.
Hann Ieit sem snöggvast á Helgu,
hún steinsvaf, þá á Gróu, sem hvildi
í rúmi gegnt Helgu, hún svaf einnig
fast, svo öllu var óhælt. Þá þreif
hann hvorttveggja jafnt brjefið og
lampann og hafði burtu með sjer.
Hann var hróðugur á svipinn þegar
hann var sestur inn í herbergið sitt
og smeygði umslaginu gætilega utan
af brjefinu, án þess að það skaddað-
ist hið minsta, og mátti sjá að þá
list hefði hann fyr leikið. Þá tók hann
að lesa brjefið, en gekk það seint;
var auðsjeð að vanari væri Grímur
öðru en brjefalestri:
Að loknum lestri lagði hann brjefið
frá sjer, strauk hendinni fram og aftur
um höfuð sjer og tautaði íbygginn:
»En sú heppni. Þetta skal verða notaðl«
Aftur tók hann brjefið og fór yfir
það af nýju, og gekk lesturinn nú
öllu greiðara en áður.
(Framh.).
Kristur.
Hann kendi, og gjörði kraftaverk,
hans kenning, hún var sönn og hrein.
Og dauðans böndin braut hann stcrk,
liann bætti lífs og sálar mein. —
En launin voru háð og hróp
og högg og slög og formæling,
með dauðadómsins ógnar-óp
— já, útskúfun og krossfesting.
Hans eigin pjóð ei pekti hann,
hún pekti ekki sjálfan Krist;
hinn sanna Guð, sem öllu ann
og allra nauðum sampýndist.