Bjarmi - 01.06.1923, Blaðsíða 13

BJARMI
105
Eftir þingiö hjeldu 300 prestar sjerfund
og álíka margar prestskonur annan fund.
Er það fyrsti preslskonufundur Svía, en
í Danmörku hafa þeir verið haldnir
nokkur ár.
Óvist er talið hvort safnaðafólkið
sænska sættir sig við þessi málalok pró-
fessoradeilunnar, og er nú talsvert skrif-
að með og móti prestaskólastofnun. Er
talin aðalhindrun i því máli livað Sviar
eiga fáa vel lærða guðfræðinga, sem alt
biblíustefnu fólkið beri fult traust til.
Skömmu eftir þetta þing hjelt heima-
trúboðstjórn Dana aöalfund sinn, og var
þar samþykt að leggja væna fúlgu í sjer-
stakan »prestaskólasjóð«, sem grípa mætti
til þegar þörf krefði slíkra framkvæmda
í Danmörku.
.... -..=^v
Heimilið.
Delld þessa aunast Guðrún Lúrusdóttlr,
^............................
Brúðargjöfin.
Saga eftir Guðrúnu Lárusdóltur.
---- (Frh.)
»GottI Og hún má helst aldrei
frjetta neitt um liann. Hún var al-
veg frá í laugunum, jeg var í stand-
andi vandræðum með hana, — í-
myndanir af öllu tagi sóttu á hana,
og má hamingjan vita hvað hún færi
að hugsa, ef hún frjetti um húsbrun-
ann. Jeg hefði svo sem ekki farið að
láta hana fara burtu af heimilinu, ef
jeg hefði ekki verið orðinn öldungis
ráðalaus með hana. En nú vona ieg
að hún átti sig. Það er ekki vert
að jeg komi inn til hennar fyr en
síðar meir, hún var mjer altaf erfið-
ust, auminginn. í*ú hefir hana þá
þangað til jeg læl þig heyra frá mjer,
og hjer eru nokkrar krónur upp í
viðskiflin«. Hann rjetti Grími allmarga
bankaseðla, sem óðar hurfu í vasa
hans, en um varir hans ljek kulda-
legt glott þegar hann tók í hendina
á Hákoni og sagði: »Maður gjörir
ýmislegt fyrir fornkunningja sina, sem
öðrum þýddi ekki að fara fram á«.
»Og svo gætirðu þess að hún hafi
fullkomið næði — fullkomið næði,
skilurðu?« hvislaði Hákon í eyrað á
Grími um leið og hann kvaddi hann
og hvarf á braut.
Gróa stóð hjá glugganum og horfði
á eftir Hákoni þegar hann gekk hurt
frá húsinu, hún glotti kuldalega og
tautaði eitthvað í hálfum hljóðum,
svo fór hún inn til Helgu, sem var
vöknuð og horfði þögul spyrjandi
augum á hana. Gróa fór að taka sitt-
hvað til handar gagns í herberginu,
það var eins og hún vildi komast
hjá þessum stóru, skæru augum, sem
horfðu á hana án aíláts.
»Kom nokkur?« spurði Helga alt í
einu.
»Ekki held jeg það?« sagði Gróa.
»Jeg heyrði þó mannamál hjerna
fyrir framan, og það var svo líkt
röddinni hans Hákonar — mannsins
mins —« bætti hún við hikandi.
Gróa svaraði engu.
»Hefir hann ekki komið?« spurði
Helga aftur.
»Jeg þekki ekki manninn yðar í
sjón, frú mín góð«, svaraði Gróa
fremur stutt í spuna.
»Ekki það!« sagði Helga og varp
öndinni mæðilega, »og hefir þá eng-
inn spurl eftir mjer?«
»Ekki svo jeg viti«, svaraði Gróa.
»En Grímur veit betur um það, hann
hittir íleiri að máli en jeg«.
»Grímurl Er það maðurinn yðar?«
spurði Helga.
»Ónei, ekki er það nú reyndar«,
svaraði Gróa kýmin, »þó við höfum
hafl sitthvað saman að sælda«.
»Hvað er jeg annars húin að vera
hjerna lengi?« spurði Helga eflir litla
þögn.
BÞað er ekki svo langt síðan þjer
komuð hingað«, sagði Gróa.