Bjarmi - 01.11.1927, Blaðsíða 7

B J A M R I
227
hoil, því aö hún sýnir hvað fánýtt er að
búast við nokkurri góðri trúmálasamvinnu
milli stefnanna. ]Meira].
S. Á. Gislason.
Alvörumál.
Ágrip af ræðu Guðrúnav Lávnsdóttnr á
sóknanefndafundinura 19. okt. 1927
(Skrifað 14 dögum síðar).
— — Jeg hefl eigi numið guðfræði
og aldrei gengið í skóla, en jeg lærði
að þekkja Guð og frelsarann Jesúm
Krist hjá sannkristnum föður og
móður, og jeg vil halda fast við það,
sem jeg lærði þá; það eru eiginlega
nokkur orð, sem ungur prestur mælti
áðan, sem knýr mig til að taka hjer
til máls. Hann spurði á þá leið, hvort
nokkur móðir mundi sparka i barn-
ið sitt, þótt það færi afvega. Jeg veit
að mjer er alveg óhætt að svara hjer
fyrir hönd mæðra, bæði þeirra, sem
hjer eru viðstaddar og annara, og
segi hiklaust: engin sönn móðir snýr
baki við barni sina þótt það villist,
eða fari afvega. Hún mun elska það
enn meir, þegar hin sanna með-
aumkvun blandast hinni sönnu elsku.
Móðurástin er náskyld kærleika Guðs
— já, sprotlinn af honum, ofurlitill
geislastafur hinnar alskæru eldheitu
sólar. En móðurástinni fylgir oft sorg
og sársauki. Og nú snýjegmáli mínu
til yðar, ungu vinir mínir, þjer náms-
menn, sem eruð að búa yður undir
þau störf að leiðbeina sálum, bæði
ungum og gömlum. Leið yðar liggur
bráðum upp í kennarastólinn —
ræðustólinn. Minnist þess þá hver
ábyrgð á yður hvílir. þjer eigið með-
al annars að uppfræða ungmenni og
börn í kristilegum efnum. Það er
háleitt hlutverk.
Þjer eigið að gróðursetja orð lífs-
ins í ódauðlega mannssáll — Farið
gætilega með verkefaið. Sálin, ekki
síst sál barnsins, er viðkvæm jurt.
Við sendum yður börn vor, börn-
in, sem við elskum, og sem við höf-
um reynt að gefa hið allra besta,
sem við þektum, reynt að leiða þau
lil Krists, reynt að kenna þeim að
biðja Guð eftir því sem við gátum.
Við erum fæstar fróðar mjög eða
lærðar, en í einfaldleik barnslegrar
trúar á Guð og írelsarann Jesúm
Krist, höfum við þó lifað dýrðlegar,
ógleymanlegar samverustundir með
barninu okkar, sem við svo leiðum
til yðar, fáum yður í höndur til frek-
ari fræðslu á andlegum málum eigi
síður en mörguin öðrum.
Fáið þjer skilið sorg vora, sárs-
auka og gremju, þegar barnið kem-
ur heim af- fundi yðar, úr kenslu-
stundinni og talar á þessa leið:
Mamma, kennarinn segir að jólasag-
an í Nýja-lestamentinu sje tilbún-
ingur — kennarinn segir að sköpun-
arsagan sje skáldskapur — kennar-
inn segir alt annað um trúmál en
þú, mamma, og hann veit það alt
miklu beturl
Getið þjer sagt mjer hvað það er,
sem skeð hefir í sál barnsins? Er
það mjög ólíklegt að hjer hafi fyrsta
vantrúarsæðinu verið sáö í akur
barnssálarinnar? — Fyrsta hjelu-
nóltin lagst yfir bjart og sólríkt ak-
urlendi barnshjartans!
það var litill drengur á heimili for-
eldra sinna. Honum var gefin bók,
sem honum þótti óvenjulega mikið
til koma. Það voru biblíusögur með
litmyndum. Barnsaugun Ijómuðu af
gleði og lotningu þegar pabbi eða
mamma, afi eða amma sýndu hon-
um myndirnar og útskýrðu þær fyr-
ir honum. Og nú var að eins eitt
eftir til þess að gera gleði barnsins
fullkomna, hann átti eflir að sýna
honum frænda sínum bókina. —