Bjarmi - 15.12.1927, Blaðsíða 4

B J A R M I
24 0
flækst víðsvegar og auðvitað marg-
oft strokið, lent í fangelsum, losnað
þaðan til þess að komast í ný æfin-
týri. Það er sömuleiðis gamla sagan
endurtekin. þjer þekkið það víst. Það
er áreiðanlega ekki í fyrsta skifti,
tem þjer hittið mann á minu reki«.
Hann þagði um hríð. Svo bjelt
hann sögu sinni áfram; í lágum róm
og hryggum sagði hann:
»Nú eru liðin 13 ár síðan jeg fór
að heiman, og aldrei skrifaði jeg
heim. — Tvisvar sinnum hefi jeg sjeð
nafnið mitt á prenti. þá voru þau
heima að spyrja eftir mjer á þenna
hátt. t*jer þekkið það. í fyrra skiftið
hafði það talsverð áhrif á mig. Jeg las
það yfir hvað eftir annað: »27 ára«,
stóð þar, »hár, ljóshærður. Fór með
»Merit« frá Friðrikstad. Strauk af
skipinu í Penta Cuba, og hefir ekk-
ert spurst til hans síðan. Foreldrarnir
spyrja um hann«.
Það var eins og jeg gæti ekki haft
augun af þessari auglýsingu eftir
sjálfum mjer.
Petta ert þúl — hugsaði jeg. —
Foreldrar þínir eru að leita að þjer.-
Þú hefir lengi verið þeim erfiður
Og að þú skulir nú gera þeim þessa
smán og sorg, að vera settur á þenna
lista, með öllum þeim ræflum sem
þar eru I — Jeg fór inn i næstu vín-
sölukrá, til þess að drekka burt
áhrifin.
í seinna skiftið blótaði jeg, þegar
jeg sá að auglýst var eftir mjer á
þenna sama hátt. Því mátti jeg ekki
vera í friði? Jeg varð ekki talinn
með mönnum Iengur!«
Það kom hörkusvipur á andlitið,
og jeg skildi á vetfangi hve langt
hann hafði verið leiddur afvega, en'
hörkusvipurinn smáhvarf og hann
hjelt áfram sögu sinni:
»Nú er jeg búinn að skrifa heim,
og jeg sagði þeim það altsaman, —
hvað líf mitt var ógæfusamt, fátækt
og spilt, — og jeg bað þau að fyrir-
gefa mjer, — jeg hefi verið þeim til
sorgar og skammar.
Jeg skrifaði þeim á jóladaginn.
Jeg var lasinn fyrir jólin. Jeg hafði
enga matarlyst og mjer var broll-
kalt, en jeg gekk samt að vinnu
minni eins og vant var.
Svo var það á jólanóltina, það var
spurt hvort við vildum koma aftur i
káetuna til skipstjórans; við fórum
allir, nema þeir sem voru á verði.
Pjer þekkið skipstjórann, hann er
góður maður, sem okkur þótti öll-
um vænt um. Hann las jólaguðspjall-
ið og svo voru sungnir sálmar, og
viö gengum að því búnu til hvíldar;
fjelagar mínir sofnuðu allir, en jeg
gat ekki sofnað.
Hugsanirnar komu. Jeg sá sjálfan
mig aftur, lítinn dreng heima. Og jeg
lifði upp aftur jólin heima. Einkum
ein þeirra. Yið bjuggum upp í sveit,
og það var ætíð sett dálítil greni-
viðarhrísla fyrir utan gluggann, handa
litlu fuglunum.
Þetta var kaldur vetur og mikill
snjór, jeg man það nú reyndar ekki
vel, en litlu fuglarnir voru svangir.
í rökkrinu, áður en kveikt var á
lampanum, kallaði pabbi lil okkar
fram í eldhúsið: »Komið þið börn,
og þið skuluð sjá verulega fallegt
jólatrje!«
Við stukkum út að gluggannm,
systir mín og jeg. Greniviðar-hríslan
var alveg þakin af litlum fuglum, við
sáum ekki annað en grá og gul
bökin á litlu fuglunum, sem tíndu
og tindu laufið af hríslunni.
Pá sagði pabbi, og rödd hans var
svo einkennilega klökk:
»Guð skreytir fegurstu jólatrjen«.
Pabbi var ekki vanur að tala um
Guð, þess vegna hafa orð hans
kanske fest sig enn betur í meðvitund