Bjarmi - 07.01.1928, Síða 3

BJARMI
11
í gáieysi, ljeltúð, eigingimi, fjegræðgi,
losta og lögbrotam, saurlífi og
drykkjuskap, hafi hrundiö mörgum
í hinn kalda val heimsins, þá halda
þó ylgeislar hinnar himnesku kær-
ieikssólar þeim þar með lífsmarki.
Öllum er hægl að bjarga, ef að eins
er með nógu ákveðnum huga kept
að því lakmarki.
Nú heyrum vjer neyðarópin frá
heimsvalnum. Erum vjer orðin svo
vön þeim ópum, að vjer sjeum hætt
að gefa þeim gaum? Hej^rum vjer
ekki að það er verið að kalla á oss,
að gerast sjálfboðaliðar í björgunar-
liðinu?
Og nú verðum vjer, ef vjer höfum
nokkra samvisku, að gefa björgunar-
starfinu alvarlegan gaum.
Eu hvernig getum vjer hjálpað?
Þú og jeg ? Að eins með því í kær-
leika að bera hina föllnu til Jesú, í
trú og trausti á hjálp hans, sem
frelsara vors og Drottins.
Án trúar verðum vjer ekki að liði,
því oss vantar þá trúna á því, að
starf vort beri nokkurn árangur.
Eins og þeir, sem báru lama mann-
inn, voru sannfærðir um að Jesús
myndi hjálpa, eins á sannfæringar-
vissa vor að vera sterk.
Hugsaðu þjer, hvílík hamingju-
stund það væri fyrir einhvern synd-
spiltan vin þinn, ef Jesús segði við
hann, er hann sjer hvað þin trú er
mikil og sterk: »Vertu hughraustur,
barnið mitt, syndir þínar eru fyrir-
gefnar«.
Gætir þú öðlast nokkra gleði meiri
en þá, að sjá lamaðar sálir vina
þinna verða aftur heilbrigðar; að sjá
það, að Jesús, sálnalæknirinn eini,
hefir gefið þeim þrek og krafta aflur,
þrek til að standast allar árásir
óvinar sálnanna?
fú gætir ekki öðlast neina gleði
meiri en þá. En ef nú sálarlíf vinar
þíns er komið undir þinni trú, þinni
hjálp, þá máttu ómögulega láta standa
á þjer lengur.
það eiga fleiri vini en þú. Ef þú
ert faðir eða móðir, og ert að hugsa
um barnið þitt, sem er að farast í
stríði og spillingu heimsins, þá mundu
eftir þvi, að það eru margar mæður
og margir feður, sem standa í þínum
sporum. Er þá ekki skylda þín að
setja þig í spor þeirra, og reyna að
hjálpa þeirra börnum líka, og bera
þau til Jesú.
Pó vjer eigum ekki neinn vin, sem
oss sýnist brýn þörf að hjálpa, þá
gætum vjer samt sett oss í spor
móðurinnar, sem veit að. barnið sitt
hefi vilst, sjúkt í hríð á eyðiheiði,
og hnigið þar niður, af því að það
orkaði ekki að halda áfram lengra.
Vjer getum vitað hve glöð og sæl
hún verður, er hún frjettir að menn,
sem um veginn fóru, fundu barnið
hennar og báru það til bygða.
Öllum ber oss að hjálpa, allir eru
í rauninni vorir vinir.
Slíkt er nú hið mikla andlega
hlutverk vort. En oss vex það í aug-
um. Pað er erfitt hlutverk. Margar
hindranir og hættur verða á veginum.
Vjer verðum því að leggja á oss
þrautir og erfiði. Pað var næðisam-
ara að vera kyr heima á heimili sínu,
en að veia i Rauða kross sveitunum
við björgun á vigvöllunum. Pað er
víst, að ein aðal-þrautin, sem fyrir
oss verður, er skothrið sú, sem al-
menningsálitið beinir að andlegu
björgunarmönnunum. Líklega hefir
einhver í mannfjöldanum mikla, er
horfði á, brosað að ákafa mannanna,
sem rufu gat á húsið, til að láta
manninn síga niður. En ef starf vort
á að lánast, þá megum vjer sist af
öllu láta háðbros og raddir hinna
vantrúuðu manna, sem sífelt ganga
fram hjá öllum hinum lömuðu sál-