Bjarmi - 15.02.1928, Blaðsíða 5

B JARMI
45
söfnuðurinn fámennur. Verið var að
reisa kjallara mikinn undir aðaU
skólakúsið, svo að framvegis verður
húsrúrn skólans stórum betra en
áður.
Var margt að sjá á Núpi og margt
að skrafa, og held jeg hvorugum
hafl þólt betur, að þau prestshjónin
urðu að fara snemma næsla morguns
út að annexíunni á Ingjaldssandi. —
En jeg hafði ráðstafað sunnudeginum
á Þingeyri. Flutti Krislinn Guðlaugs-
son mig á hestum inn á móts við
kaupstaðinn, og fjekk jeg svo ferju
yfir fjörðinn. Tók prófasturinn, sra
Þórður Ólafsson, mjer næsta vel,
»lánaöi mjer stólinn« við messuna,
bauð mjer til fundar í unglingafjelag-
inu kristilega, sem hann hefir starfað
að í mörg ár, og fylgdist með mjer
um kvöldið snöggva ferð yfir fjörð-
inn að Höfða, til að heimsækja öld-
unginn Sighvat Borgfirðing, sem þar
situr háaldraður við að skrifa presta-
æfir. Björn, kennari að Núpi, var
með í þeirri för, og hefði jeg gjarnan
kosið að lrynnast honum meira, því
að oft heyrði jeg hans getið að góðu
í Dýrafirðinum.
Sighvatur Borgfirðingur er hinn
mesti vinur Bjarma og fagnaði mjer
vel; en sorglegt þótti mjer að hann
skyldi ekki búa við betri húsakynni
með allar bækur sínar og skjöl, og
að hann skyldi vera svo fjarri bóka-
söfnum höfuðstaðarins. Miklu hefir
hann safnað og margt skrifað, en þó
mundi það starf hans meira og
ávaxtaríkara, ef hann hefði getað
búið áhyggjulausu lífi í námunda við
skjalasafn ríkisins.
Daginn eftir fór jeg með »Esju«
áleiðis til Reykjavíkur og hilti 5
presta á þeirri leið. En verð rúmsins
vegna að sleppa að tala bjer nánar
um þá samfundi. —
Veður var hið besta í allri förinni
að eitthvað þrem dögum fráskildum;
og hefðu ekki ýms aðkallandi rit-
störf beðið heima, — þar á meðal
að svara nokkrum tugum brjefa frá
vinum Bjarma, — þá hefði jeg farið
af »Esju« í Stykkishólmi og landveg
þaðan heim til mín. — Hestana átti
jeg vísa, ef á hefði þurft að halda,
því að marga góða vini á blað mitt
á þeirri leið.
Hjartans þakkir lil yðar allra, sem
greidduð þessa för okkar hjónanna
á ýmsar lundir; og þjer, sem síðan
hafið spurt: »Því komuð þið ekki
við hjá okkur?« megið búast við
heimsókn síðar, ef æfin endist enn
nokkur ár.
S. Á. Gislason.
Yið andlát Yinkonu minnar.
Jeg kom til Reyðarfjaiðar sumaiið
1926, þar eru æskustöðvar minar og
þær heilsuðu mjer með blíðu og
glaða sólskini.
Fjöllin gnæfðu há og tíguleg og
spegluðu sig í lygnum firðinum. Ó-
teljandi myndir frá æskudögum mín-
um komu mjer í hug, jeg hefði vel
getað talið sjálfri mjer trú um að
jeg væri aftur orðin barn. Lífið er
stundum vakandi draumur. Jeg leit
yfir bygðina. Sólin faðmaði hana að
sjer í ástúð Guðs eigin kærleika —
Kyrðin var fögur. — —
Undir háu klettóttu fjalli slendur
lítill bær í grænni laut. Hamraborgir
risavaxinna kletta lykja hann örm-
um, hvítfyssandi elfur steypast ofan
háa stalla, vökva grænar brekkur
og breiðast um grýttar sandbornar
eyrar, uns þær ná takmarki sínu og
blandast hinum blálygna sæ.
Jeg gekk upp með ánni. Jeg hafði
gaman af að horfa á hvernig vatnið