Bjarmi - 15.02.1928, Blaðsíða 6

46
BJARMI
velti sjer yfir jarðföstu björgin f ár-
botninum, og brunaði áfram með
háværum söng, og áin minti mig á
að »straumur tímans stöðvast eigi«,
og hugur minn barst til horfinna
stunda. Jeg sá hversu sá straumur
hafði borið á brolt svo marga, sem
áður höfðu fagnað mjer á þessum
slóðum.
Jeg gekk heim að bænum um
gróðurríkt tún, sem bar þess menjar
að iðjusamar höndur höfðu árum
saman birt það og ræktað.
Gulir sóleyjakollarnir bærðust i
sumarblænum, sem bar með sjer ilm
og angan.
Jeg nam staðar utanvert á hlað-
inu. — Mjer finst jeg standi þar aft-
ur núna og sjái vinkonu mina koma
á móti mjer með bros 4 brá og blíðu
svipinn i góðlega andlitinu, með
friðarmerki Drottins i dökku, djúpu
augunum.
Jeg bjóst við henni svona.
Jeg þekti hjartalag hennar og trú-
artraustið. Jeg vissi að hún átti ör-
ugt hæli í öllum þrautum og sorg-
nm, jeg vissi að hún átti Jesúm
Krist fyrir »einkavin i hverri þraut«.
Við leiddumst eins og systur inn i
bæinn, litla bæinn hennar, þar sem
hún var borin og barnfædd.
Á stofuþilinu gegnt dyrunum hjengu
tvær myndir af ungum, fallegum pilt-
um. Jeg nam staðar andspænis þeim
— jeg spurði einskis, jeg vissi að
þetta voru myndir af drengjunum
hennar, sem höfðu báðir druknað
sama daginn fyrir skömmu.
wÞetta eru blessaðir drengirnir mín-
ir«, sagði hún þá. Og við seltumst
saman og hún sagði mjer frá drengj-
unum, sem kvöddu föður og móður
og systkinahópinn, en — komu aldrei
heim aftur. Báðir í einu voru þeir
kvaddir burt — heim, af honum, sem
gefur og tekur, — og hún bælli við:
Lofað veri nafn hans!
Indislega ánægjustund dvaldi jeg
á heimili hennar. — Ógleymanlegar
friðarstundir, þar sem Guði er falið
alt I
Og sú stund kom mjer í huga, er
mjer barst andlátsfregnin hennar í
simskeyti, að kveldi þess 30. des. s.
1. Skeytið var stutt: »Kristrún Bóas-
dóttir andaðist i dag«. — Öifá orð,
sem sögðu þó svo mikið! Módir er
Iátin, eiginkona, húsfreyja er horfin
sjónum, elskuleg dóttir, systir og holl-
vina er dáin I Með henni er horfin
ein af lands vors beslu dætrum, kona,
sem með daglegri framkomu ávann
sjer hylli og traust allra, sem til
þektu.
Kristrún Bóasdóttir var fædd 23. des.
1882 i Borgargerði í Reyðarf. Foreldrar
hennar voru heiðurshjónin Bóas Bó-
asson, látinn fyrirnokkrum árum, og
Sigurbjörg Halldórsdóttir Jónssonar,
bróður sra Hallgrims heitins prófasls
að Hólmum í Reyðarfirði; voru
þeirbræður af hinni góðkunnu Reykja-
hlíðarætt. Kristrún var komin af á-
gætisfólki í báðar ættir, og sameinaði
hún vel kosti forfeðra sinna. Hún
var prýðisvel gefin í hvivetna, og að
öllu drengur hinn besti.
Ljósmóðir Reyðfirðinga (á inn-
sveit) var hún því nær 25 ár, hefði
hún lifað til vorsins væri þau fulln-
uð, og hafði hún þá á orði við vini
sína að lyfta sjer upp og bregða sjer
til Reykjavíkur. En förinni var heitið
annað fyrir hennar hönd.
Ljósmóðurstörfin fórust henni af-
bragðsvel. Hún átli bæði þrekmikla
lund og brast þvf aldrei áræði, en
engu síður viðkvæma og hlýja lund,
sem tók innilegan þátt í kjörum allra
bágstaddra.
Kristrún giftist um tvftugsaldur