Bjarmi - 07.04.1928, Blaðsíða 3

BJARMI
91
öruggir þess að Drottinn annast jafnt
hjúkrunarliðið sem framherja, — og
á litlu stendur hvort nöfn vor kom-
ast í veraldarsögu eða ekki, aðalat-
riðið hitt, að nöfn vor sjeu í lífsins-
bók.
Innan stundar er mitt jarðlíf horfið,
— innan stundar blasir eilífðin við.
Kviðalaus fer jeg yfir landamæiin i
trausti þínu, Jesú minn, — og þó er
eitt sem kvíða veldur, ef jeg skyldi
þar hitta nokkurn, sem ástæðu hefði
til að segja við mig: »þú vanræktir
að leiðbeina mjer, vanræktir að binda
um sár sálar minnar, og því er mjer
nú ofraun að líta ljóssins sali«. Ó,
lát þá hugsun hrekja burt hálfvelgju
en glæða sanna auðmýkt.
Bænheyr það mikli Drottinn lífs
og dauða. — Amen.
Barnahjálpin.
Erindi flutt í Frikirkjunni í Reykjavík
19. okt. 1927, isambandi við sóknarnefnda-
fundinn — af sra Guðmundi Einarssyni
á Pingvöllum.
Niðurl.
Þetta, að vekja þjóðina til með-
vitundar um, að það sje ekki nóg
að veita börnum hennar fæði og
klæði, er því eitt af aðal-tilgangi
vorum, því sálin er meira virði en
líkaminn, og þroskun hinnar sönnu
manndómstignar engu þýðingar-
minni en þroskun líkamans, sem
vjer þó öll játum að sje mjög nauð-
synleg.
Jeg skal fúslega játa það, að jeg
vænti engrar fullkominnar þjóðar,
þótt vjer öll sameinuðumst nú um,
að ala börn vor upp í þessum anda,
og legðum fram krafta vora til þess,
en jeg held að við mundum samt
ala upp betri þjóð en við erum sjálf,
og þjóð vor kæmist á framfara og
þroska braut, í stað þess að nú öl-
um vjer upp kynslóð, sem verður
oss í engu betri eða andlega þrosk-
aðri. Má vera að hún verði oss
fremri í að affa fjár og notfæra sjer
hin ýmsu öfl náttúrunnar og þekk-
ingu vísindanna, en þó ekki fremri í
sannri manndómstign og andans
göfgi, ekkert betur hæf fyrir eilifðina
og ekkert þolnari í þrautum og
strfði.
En þið vitið máske ekki vel hvað
jeg meina með þessu: að vera þol-
inn í þrautnm og stríði, sem sönnun
fyrir andans göfgi og þvi, að vera
vel hæfur fyrir eilífðarheimana. Þess
vegna skal jeg segja ykkur frá ung-
um dreng, sem var svo skýrt dæmi
um þetta. Hann hjet Knútur ívars-
son og var norskur að ætt, en for-
eldrar hans bjuggu í Chicago, sem
þá var að eins lítið þorp, þegar saga
þessi gerðist 9. ágúst 1854.
Undir kvöld þann dag fór hann
kálur og glaður að leita að kúnum,
því veður var golt og leiðin kunn.
Eftir stundarkorn kom hann að
lítilli á, þar höfðu nokkrir dreng-
ir safnast saman, þeir voru orðnir
hálfvaxnir flestir þeirra, en höfðu
ekkert að starfa og lentu því athafnir
þeirra í því að gera ýms strákapör,
og jafnvel voru stórglæpir þeim ekki
ókuunir. Þegar þeir sáu Knút litla
komu þeir til hans og vildu fá hann
til þess að læðast inn í aldingarð
manns nokkurs, er þar bjó nærri og
hjet Elton, til þess að stela eplum
handa þeim.
»Nei«, sagði Knútur hiklaust; »jeg
get alls ekki stolið«.
»En þú verður að gera það«,
sögðu þeir ógnandi. Meira að segja,
þeir hótuðu að kæfa hann, ef hann
ekki gerði það, því þeir voru vanir