Bjarmi - 07.04.1928, Blaðsíða 4

92
B JARMI
að hræða litla drengi til þess að
ræna ávöxtum fyrir sig, vissu að
eftir þeim mundi síður verða telúð.
Þrátt fyrir ógnun þeirra ljet Knútur
engan bilbug finna á sjer, svo strák-
arnir rjeðust loks á hann, drógu hann
að ánni, og þrált fyrir hljóð hans
og baráttu steyptu þeir honum út í
ána. En þótt hetjan litla væri nærri
köfnuð, er þeir drógu hann upp úr
ánni aftur, þá var ekki að tala um
að hann vildi fara að óskum þeirra, |
hann vissi að boð Guðs var þetta:
»Þú átt pkki að stela« — en Guðs
lög hafði hann gert að sínu eigin
lögmáli, svo engar formælingar, hót-
anir eða grimd stóru strákanna, gat
komið honum til þess að láta undan
og framkvæma þjófnaðinn.
Aftur stungu þeir honum niður í
ána og enn heyrðist skýrt af vörum
Knúts: »Nei, nei« — um leið og höf-
uðið hvarf undir yfirborð vatnsins,
þar hjeldu þeir honum þrátt fyrir
hljóð hans og umbrot, því þeir ætl-
uðu að neyða harin til þess aö hlýða
sjer, en engan bar þar að, til þess
að hjálpa honum. Brátt urðu hljóð
hans veikari og veikari, baráttan
minni og minni — drengurinn var
drukknaður. — Hann gat dáið, en
hann gat ekki stolið.
Frásagan um hetjudauða þessa
litla drengs, um siðferðisþroska hans
og hina sönnu andans tign, barst á
skömmum tíma um öll nálæg hjeruð;
fagurt minnismerki ljetu auðmenn
reisa honum, og með tárvota brá
sögðu margir, er þeir heyrðu sögu
þessa: »Lof sje Guði fyrir þennan
dreng«. — Og mörg móðirin hefir
óskað og beðið alt til þessa dags:
»Jeg vildi óska að drengurinn minn
gæti líkst honum«. Því það er og
verður æfinlega takmarkið með oss
mennina, að sál vor og hjarta geti
náð fullum þroska í sannri mann-
dómstign, geti borið þjáningar og of-
sóknir, hatur, fyrirlitningu og smán,
án þess að bugast eða víkja af vegi
sannieika og rjetflætis, geta reynst
sjálfum sjer trúr til dauðans.
Og það eru einmitt svona drengir,
sem vjer óskum að geta alið upp,
því um þá vitum vjer, að þeir munu
verða landi og þjóð til blessunar,
munu móta hugsjónir framtíðar
sinnar, munu lyfta þeim byrðum,
sem urðu oss of þungar.
En vjer vitum að það eru margir
drengir og margar stúlkur í landi
voru, og fer sifelt fjölgandi, sem ekki
fá það uppeldi, sem með þarf, til
þess að þau geti náð þessum þroska,
og hina eldri greinir á um það, hver
leið sje heppilegust til þess. Jafnvel
uppeldisfræöingar vorra tíma geta
engin föst lögmál gefið, sem duga,
og jeg veit ekki um neinn veg til
þess, nema hægt sje að opna sál-
irnar fyrir æðra krafti, hægt sje að
fá björtu hinna ungu til þess að
elska frelsarann Jesúm Krist, og laga
líf sitt eftir hans hugsjónum og hans
vilja. En það geta þau ekki, nema
hinir eldri sýni þeim með sinni eigin
breytni, orðum og athöfnum, að þeir
vilji og þrái að gera Guðs vilja, og
að kærleikurinn er göfgasta aflið i
mannheimi, sem öllum ber að ná
fullum þroska í. Með því að sýna
þeim að vjer berum umhyggju fyrir
framtíðar-velferð þeirra og látum oss
ant um þau, ekki með orðum að
eins, heldur sýnum þaö fyrst og
fremst í verkum, í daglegri breytni
vorri og með starfi þeim til blessunar.
Það er ekki hægt að vænta þess,
að börn t. d., sem fara á mis við
alla kærleikshlýju, ekki fá einu sinni
nóg að borða og enginn hugsar um,
eins og er um mörg börn í þessum
bæ, og sennilega öllum bæjum heims,
að þau verði fylt himneskum kær-