Bjarmi - 07.04.1928, Blaðsíða 5

B J A R M I
93
leika til mannanna, er þau þroskast
og verða fulltíða menn.
Jeg efast ekki um, að vjer finnutn
öll sárt til þess, að vjer, sem þó höf-
um notið góðs uppeldis góðra for-
eldra, erum langt frá þvi takmarki,
sem Guð vill og ætlast til að maður-
inn nái, vjer hugsum ekki eingöngu
gott, mörg verk vor eru alt annað
en kærleiksverk, og gáleysi vort í
orðum veldur oss sjálfum daglegs
sársauka, og vjer álítum víst öll, eða
flest af oss, að uppeldi barna hafi
ekki batnað yfirleitt síðasta aldar-
fjórðung, hvernig mun þá fara um
þjóð vora á komandi tímum? Hvern-
ig munu æfikjör barna vorra og
barnabarna verða, ef ekki verður
neitt aðgert? Jeg veit reyndar að þeir
menn eru til, sem álíta að það sje
best að venja börnin nógu snemma
við hið lága og ljóta, svo þau verði
nógu harðgerð og kærulaus þegar út
í lifið kemur, en hve vanskapaðar og
kærleikslitlar hljóta ekki þær sálir
að verða, og hvort mun það hugs-
anlegt að þær geti oiðið nothæfar I
eillfðatinnar heim, þar sem kærleik-
urinn er eina og æðsta lögmálið,
kærleikur sem getur fundið til sárs-
auka engu síður en gleði, kærleikur,
sem elskar alt, sem Guð hefir gert
og lætur sjer ant um?
Vjer þurfum með einhverjum ráð-
um að veita svo miklum kærleika
inn í líf bvers einasta barns á landi
hjer, að þau geti orðið þroskuð I
honum, að þau geli elskað alt hið
góða og barist gegn öllu illu, að þau
geti náð sannri manndómstign. Ef
það tækist, þá yrði gott að lifa á Is-
landi, þá mundi öfund og tortryggni
hverfa, þá mundi dýrkun auðs og
valda hælta, og landsins börn lúta
Guði einum, föður Drotlins vors Jesú
Krists.
Að vísu ber jeg engan veginn þær
tálvonir í brjósli, að hvert einasta
barn, sem komið yrði á góð heimili
i sveitum eða barnaheimili, næði þess-
um þroska, sem vjer óskum, heldur
mörg þeirra, og það einkum þau, sem
annars mundu fara á mis við það
dýpsta og besta sem lífið veitir, kær-
leiksþroskunina í Kristi; eða svohefir
reynsla annara þjóða veriö, og gæti
jeg nefnt þess mörg dæmi, vil þó
að eins segja frá einum dreng, sem
aldrei komst þó á slíkt heimili, held-
ur að eins á laun i sunnudagaskóla
þar sem hann fyrst heyrði um Krist
og að eins þar.
Maður nokkur var á gangi í einni
af stórborgunum til þess að skygnast
eftir þeim, er þyrftu hjálpar við. —
Hann kom að gömlu og hrörlegu
húsi, sem virtist vera alveg mann-
laust. Hann sá stiga sem lá upp á
»hanabjálkaloft«, og hjelt að verið gæti
að eitthvert húsdýr gæti máske verið
þar bjargarlaust, klifraði því upp
stigann og við skímu frá ofurlitlum
glugga, sjer hann þar allskonar skran
og ónýtt rusl og innan um það lá
drengur, hjer um bil 10 ára gamall,
og við hann átti hann þetta samtal:
»Hvað ertu að gera hjer, drengur
minn?« — »Uss, segðu engum frá
injer?« — Hvað ertu að gera þarna?«
— »Jeg er að fela mig, en þú mátt
enguin segja frá því«. — »Fyrir hverj-
um ertu að fela þig? — »Góði, segðu
engum frá mjer«. — »Hvar er móðir
þín?« —»Mamma er dáin«.— »Hvar
er faðir dinn?« — »Uss, þú mátt ekki
segja honum frá mjer. Sjáðu hjerna«.
Hann velti sjer á grúfu og gegn um
skyrturæfilinn, sem hann var í, sá
inaðurinn að alt bakið var blóði-
stokkið og eitt opið sár eftir högg.
»Hvað er þetta barnið mitt, hver
barði þig svona?« — »Pabbi gerði
það, herra minn«. — »Hvers vegna
barði pabbi þinn þig svona?« —