Bjarmi - 15.10.1929, Síða 1

XXIII.
árg.
15. okt. 1929
24. tbl.
Vissa og óvissa.
Eftir síra Kristinn K. Ólafsson,
Glenboro, Manitoba.
1 mörgu því sem nú er ritað um
trúmál, kemur fram mjög ljós þrá
eftir vissu, um leið og þar verður
vart þungrar undiröldu óvissunnar.
Margir þeir, sem hugfangQÍr eru af
boðskap nýja testamentisins, eru í
vandræðum með að eignast i sálu
sinni fullnægjandi vissu um sann-
söguleik og gildi hans. Þeir vilja í
svo þýðingarmiklu máli krefjast hinn-
ar öruggustu vissu, og er það í raun
rjettri vel farið, nema svo fari, að
menn krefjist vissu sem ekki er fáan-
leg — en missi sjóuar á vissu, sem
hægt er að ná, og er fullnægjandi
grundvöllur til að byggja á í lífinu.
Einungis hinir fáu eiga kost á þvi
að kynna sjer til hlýtar rannsóknir
og niðurstöður fræöimanna, hvað
snertir nýja testamentið og sögu þess.
Þær rannsóknir hafa sitt mikla gildi,
þó að þær niðurstöður, sem þar er
komist að, fái oft ekki staðist lengi
óbreyttar. En vegna þess hve mjög •
þær eru háðar breylingum, vekja þær
ósjaldan þá tilfinningu hjá mörgum,
sem þeim kynnast, að tæpast sje
nokkra vissu að öðlast í þessum efn-
um. Ekki síst verður þessa vart þegar
i boðskap kennimanna kirkjunnar
gætir fremur óvissu en vissu — hins
neikvæða, fremur en hins jákvæða.
í*á verður óvissu blær oft á öllu lifi
kristninnar og kristnihaldi, og í þvi
ástandi birtist aldrei þróttmikið
kristindómslíf.
Þvert á móti hefir öruggleiki viss-
unnar ætíð verið einkenni á þrótt-
miklu kristindómslífi. Þannig var það
i frumkristninni. Gleðirík fullvissa
um sannsöguleik og sigurkraft boð-
skaparins lýsir út frá lifi og kenn-
ingu þeirra, sem þá báru fram erindi
kristindómsins. Þannig hefir það
verið, og er, hjá þeim, sem mest og
best hafa vitnað, og vitna, um kraft
kristindómsins.
Er þetta einkenni, sem hlýtur að
tapast? Þannig virðist vera litið á
af mörgum. Þeir eru hikandi f því
að bera fram nokkuð, sem þeir játa,
en miklu ákveðnari í því, sem þeir
neita. Alt verður þokukent og óvíst,
og það sem bygt er ofan á slíkan
grundvöll, ber ætfð keim sömu óviss-
unnar. En sú kirkja og kristni, sem
á að geta lifað, verður að bera fram
jákvæðan boðskap, með gleðihreim
vissunnar. Getur þelta fengist án þess
að útiloka sig frá ljósi þeirrar þekk-
ingar, sem nútíminn hefir yfir að
ráða?
Það er sannfæring mikils og vax-