Bjarmi - 15.02.1931, Blaðsíða 3

BJARMI
27
í tíma og ótíma.
ii.
Ræningjaóeiróir hafa tafió flestu öóru
fremur fyrir kristniboðinu hjei' í Teng-
chow, eins og reyndar víóast hvar annar-
staðar um alt land, en í Honanhjeraói
einkanlega. Síðast liðið ár, voru ræningj-
arnir svo uppvöóslusamir hjer um slóðir,
að af hví bárust símfregnir alla leið til
Islands.
Sem stendur hafa ræningjarnir fremur
hljótt um sig. Mun ba.ð vera af freirri
ástæðu, að borist hefir fregn um að hjer-
aósstjórnin hafi sent allmikinn liðsafla á
hendur heim. Leita nú ræningjaflokkarn-
ir sátta við varðlió bæja og þorpa og heita
öllu fögru um framtíóina, ■ að því áskildu
þó, að þeim sje goldið ærió fje.
Jeg er nýkominn heim úr trúboðsferð
noróan úr hjeraói. Þar hafa ræningjar
mjög látið til sín taka og ráóió lögum og
lofum i mörg ár. Þangaó eru rúmlega 40
km. frá Tengchow. Þá leió hefi jeg fariö
fjórum sinnum fótgangandi síóan jeg skrii-
aði ykkur síðast.
Dvaldi jeg þar á annan mánuð ásarnt
samverkamönnum sex, í Jang-jing-djæ
þorpi, sem kalla mætti á íslensku Jóns-
þorp. Lig'gur jiað í útjaðri Ilonan-sljed-
lendisins vestarlega. Þjettbýli er þar
óvenjulega mikió, enda mikil gróóursæld.
En hvergi hefi jeg' þó sjeó meiri fátækt
nje lakari siómenningú á ferðalögum ann-
arstaóar í hjeraðinu. Og' aldrei á æfinni
hefi jeg heyrt Ijótara orðbragð, hjá börn-
um jafnt og- fullorónum, nje fólk ver til
fara og' ruddalegra í framkomu.
Ljó heitir yfirmaður borgarliósins í Jóns-
þorpi. Það var sjálfsögð kurteisisskylda að
heilsa upp á hann manna fyrstan. Har.n
tók mjer afarvel og fór fögrum orðum um
starf mitt, bauðst hann jafnvel til að gefa
okkur húsnæði ef við vildum setjast þar
að og stofna skóla. .Ekki gat hann neitaó
sjer um ópíumspípuna á meðan á samtal-
inu stóð. Hann er alræmdur ræning'jafor-
ingi, en er nú úttaugaður ópíumsnautn-
armaður. Ránsferðum er hann hættur að
mestu leyti og ræður nú yfir þrettán þorp-
um. Nýverió ljet hann reisa minnisvaróa
sjálfum sjer til »ævarandi heiðurs«. Þess
mun hafa gerst full þörf. Engum sarntíð-
armanna hans nje eftirkomenda hefði hug'-
kvæmst aó tileinka honum allan þann
fjölda frægóarverka, sem nú standa skýru
letri skráð á þessum mikla minnisvarða!
Er nú eftir að vita hvort má sín meira
orðrómurinn eða bautinn.
Þi-jár samkomur hjeldum við daglega,
enda var aðsóknin óvenjulega mikil til að
byrja meö. Seinna breyttum við til: Fór-
um fyrri hluta dags til þorpanna hinna
í grendinni, töluðum á strætum og' gatna-
mótum, seldum biblíurit og útbýttum
smáritum. En í Jónsþorpi hjeldum við
samkomur í tjaldinu síðari hluta dags og
að kvöldinu. Þrjár stundir árdegis veitti
jeg nokkrum ungum mönnum tilsögn i
kristnum fræðum, en ekki var það fyrir-
hafnaidaust, því sárfáir kunnu að lesa.
Jang heitir maður einn í Jónsþorpi. Þær
spurnir höfóu kristniboðarnir fyrstar af
honum, að hann væri ópíumsnautnarnvað-
ur mikill og orðinn, af þeirri ástæóu, vesal-
menni og blásnauður. En í því áttu þorps-
búar flestir skylt við hann. —- Nú eru lið-
in tíu ár síóan Jang tók kristna trú. Með
mikilli sjálfsafneitun og einbeitni tókst
honum að hætta vió aö neyta ópíums. Vakti
það nokkra eftirtekt og mörgum var það
spurn hvaðan honurn hefði komið slíkur
þróttur, og hvaó honum gengi til að láta
af fyrri hegðun. Nú er öllum orðið ljóst,
að Jang er maóur gjörbreyttur. Hefir
hann komist í góð efni og er í miklu áliti.
Hann hefir sýnt kristindóm sinn í verki.
Þess vegna má búast við varanlegunv
árangri af kristniboðsviðleitni okkar í
Jang-jing-djæ.
Tengchow, 12. jan. 1931.
Ólafur Ölafsson.