Bjarmi - 15.03.1931, Blaðsíða 2

42
BJARMI
að persónulegri játningu einstaklinganna,
2. þátturinn er trúarreynsla einstakling-
anna, mótuó af sjerstæði hvers einsíaks
lærisveins, 3. þátturinn er trúarreynsla
hverrar einstakrar kirkjudeildar mótuð af
sögu hennar, umhverfi og sjerstæói.
Játning kirkjunnar á samkvæmt því aó:
1. Opna fjárhirslur himnaríkis hjer á
jörðu til að sýna himnesku kraftana, er
skapa trú einstaklinga, eóa aðal hjálp-
ræóisstaðhafnirnar, 2. Opna hjörtu trú-
aðra til að sýna oss trúarreynslu og trúar-
hugsanir þeirra, eða sýna hvernig trúaó-
ir menn liöinna alda hafa gjört sjer grein
fyrir hjálpræðisstaóhöfnum, 3. Opna hlið
frágreindra kirkjudeilda til aó sýna oss
hvaó þeim er sameiginlegt og hvað aöai-
lega aðgreinir þær hverja frá annari, og
sýna þá um leið hverjum einstakling, hvar
hann á heima andlega talað, eða með
hverjum hann á fulla samleió í trúarefm
um.
En er þá nauósynlegt fyrir kristna söfn-
uói eða kirkjur alment að hafa nokkra
slíka játningu?
Sumir neita því og vilja aó einhver bæn
og þá sjerstaklega »Faöir vor« komi í stað
játningar.
Rren sýnir þrá mannsins ettir Ouði og
traust á þvi að aiheims Drottinn láti oss
jaróarbörn ekki afskiftalaus, en það tvent
er ekki sjerkenni kristinnar trúar einnar.
»Faðir vor« var í fyrstu lærisveinabæn og
var lengi vel eitt af því, sem aögreindi
guðsdýrkun lærisveina Krists frá heiðn-
um helgisiðum, en á vorum dögum segjast
margir trúhneigóir menn utan kristninn-
ar eða menn, sem ekki vilja játa neina trú
á Krist, geta haft það um hönd, enda
er þar ekkert um hverju menn trúa um
Jesúm Krist sjálfan, og hvort likindi sjeu
til að allir þeir sem þá bæn hafa um
hönd, sjeu svo líkrar skoðunar um megin-
atriði kristinnar trúar, aó samvinna að
safnaðarmálum geti komið til mála.
Heilög ritning getur heldur ekki komið
í staö trúarjátninga, þótt hún sje grund-
völlur þeirra. Ritningin er bæði saga um
hjálpræðisráðstafanir Guðs og frásögn um
skilning spámanna og postula á þeim. En
margra alda reynsla sýnir jafnframt, að
kristnir menn fyr og síóar útskýra þar
sumt á svo ólíka vegu, að árekstur verð-
ur í safnaðarstarfi, þarf ekki annað í því
sambandi en að minna á ágreininginn um
barnaskírnina. I öðru lagi hefir fastheldni
við ritninguna hvergi útilokaó játningar
kristinna safnaöa, þvert á móti sannar
reynslan að þau fáu kirkjufjelög, sem
enga ákveðna játningu vildu hafa, þau
hafa jafnframt gengið öórum lengra fram
í því að vefengja margt í ritningunni. Þau
hafa sannarlega ekki tekið undir orð
Lúters: »Ritningin bindur mig, samviska
mín harófjötrar mig við Guós orð«.
Og þegar sagt er að trúarjátningin sie
óþörf, eóa jafnvel skaðlegt »tjóðurband«,
má minna á að kirkjusagan sýnir að því
er eins farið um kirkjufjelög og önnur
fjelög, að sje stefnuskráin óákveóin og
ólíkar skoðanir innan fjelags um grundvöll
fjelagsskaparins, þá verða menn heldur
ekki samtaka um neinar framkvæmdir og
standa varnarlausir gegn allri utan að
komandi ágengni.
Mjer vitanlega er annað »lúterska«
kirkjufjelagið í Hollandi eina kirkjufjo-
lagið í heimi, sem kennir sig við Lúter, og
hefir þó engar ákveónar trúarjátningar.
En þar eru sífækkandi skírnir, altaris-
gestir og kirkjugestir og framkvæmdir
allar sárlitlar, svo að fáir munu telja
fjelagið eftirbreytnisvert.
Það sannar heldur ekkert í þessu sam-
bandi, þótt söfnuöir þeir, er klofnaó hafa
undanfariö frá rómv.-kaþólskukirkjunni
í Czeckoslóvakíu, hafi vaxið og' fjölgað,
enda þótt enga ákveðna játningu hafi'15).
*) Kirkjufjelagið, sem þeir hafa myndað, heit-
ir »Czechoslovakiska, þjóðlega, endurhættn, ka-
þólska kirkjan«.