Bjarmi - 15.03.1931, Blaðsíða 6

46
B J A R MI
»11 fyrstu spurningarnar (hjá Straumum) eru
um guð og djöfulinn. Um þær get jeg verið fá-
orður. Á þá hefi jeg ekki eytt hugsanaþreki
minu slðustu árin. Guð er eitt þeirra orða, sem
jeg hefi lítið notað í ræðum mínum nú í seinni
tíð«.
»Jön biskup Vidalin hefir verið lesinn um full
200 ár fyrir svo strákslegan og snjallan rithátt
að Laxness og Þórbergur eru þar báðir börn til
samanburðar«. —
Gunnar vill ekki aó kirkjan íslenska sje
kölluð kristin, enda hverfur þaó nafn af
sjálfu sjer, ef þeim fjölgar mjög prestun-
um, sem »engu trúa«. — Ennfremur læt-
ur hann þess getió að skoðanir sínar »um
ýms trúfræóileg efni« hafi verió alt aórar
í ýmsum greinum fyrir ári síóan« og bæt-
ir við: »og aó ári liónu tel jeg víst að ein-
hverjar þeirra verói komnar í ruslakistu
úreltra hugmynda«. —
Þessi grein hans er dagsett »í mars
1930«, og er þaó meiri en lítil »gletni ör-
!aganna« eða ritstjóra Strauma, að hún
skuli ekki hafa verið birt fyr en nú. Því
að samkvæmt þessari játningu Gunnars
sjálfs, er ekki auóió að giska á hvaða skoó-
anir hann kunni aó hafa í mars 1931.
Hver veit nema hann sje sem stendur
heittrúaður Mormóni, verði Búddhatrúar-
maóur að ári og ramkaþólskur árið 1933.
Iívaó sem þá tekur við. Vonandi tekur
hann þó ekki upp á því að verða Bjarma-
maóur árió 1934, því aó mig langar ekki
til samvinnu við svo breytingagjarnan
mann. Ef jeg vildi taka upp »kurteislegan«
rithátt Strauma mundi jeg kalla þessa
ritgjöró Gunnars þaó sama og Straumar
kalla ályktanir sóknarnefndafundarins i
játningamálinu — »þvaóur«! Annars er
ekki eyðandi oróum við hann um trúmál.
Og ekki minkar vió þessa ritgeró sú hneisa,
sem þjóókirkjan hefir af þessum »starfs-
manni« sínum.
Sumir þeirra, er rita í þetta Straum-
hefti, finna að grein Gunnars frá í fyrra-
vor, en bók hans er góð í augum Einars
Magnússonar og árás sr. Jakobs á trúar-
játninguna góó og rjettmæt hjá Þorgeiri
Jónssyni.
Eftirtektarveró grein er eftir Einar
Magnússon, sem heitir Trúarjátningin og
stjórnmálin. Þykir höf. það meir en lítið
ískyggilegt að Guðrún Lárusdóttir í Ási
skyldi komast á Alþing á lista Sjálfstæð-
ismanna, og telur þaó eitt hió snjallasta
herbragó, sem íslenskur auðvaldsflokkur
hafi enn fundiö upp, »til að tryggja sjcr
enn bet-ur aðstoð kirkjunnar«.
En mjer er spurn: Hver meinar hinum
flokkunum aó kjósa einhverja góðkunna
konu eóa þá góóan prest á þing? — Æt!i
það væri ekki besta svariö fyrir þá, sem
ímynda sjer aó þetta hafi verið »her-
bragð«?
Þótt Bjarmi sje nákominn Guðrúnu
í Ási, er hann ekki »pólitískari« en það,
aó honum mundi þykja vænt um að allir
flokkarnir ættu áhugasama og samvisku-
sama presta á Alþingi. Og í hreinskilni
sagt er þaó eina, sem jeg virói vió
Strauma, að sumir ritstjórarnir leitast við
í alvöru að forða jafnaðarmannflokknurn
sem þeir eru sjálfir í, frá því aó villast út
í trúmálahatur.
Láti þeir Straumamenn nú til sín talca
í fleiru en tómum aðfinningum vió þá,
sem eitthvaó nenna aó starfa. Þeir eru
jafnaóarmenn margir og eiga því hægan
aðgang að flokksleiótogunum. Ætti að
vera hægurinn hjá að fá þá til að hafa
einhverja trúaða jafnaóarmenn, presta eóa
leikmenn, í kjöri, og einhvern þeirra þar
sem líkur væru til sigurs. Þá kann að
vakna traust hjá kirkjuræknu fólki til
jafnaðarstefnunnar, traust, sem leiðtogar
líkir Gunnari í Saurbæ hafa stórspilt und-
anfarið, og vafalaust yrði þaó hagur bæði
þingi og þjóð að prestar væru fleiri á
Alþingi en nú er.
S. Á. Gíslason.
-----»><•><«---