Bjarmi - 01.04.1931, Blaðsíða 4

52
B J ARMI
sem jeg þekti þá eigi, eða hitt aó sjer-
stakur maður skyldi vera nafngreindur
svona opinberlega; mjer fanst hann vera
eins og ofurseldur öllum þessum áheyr-
endum.
Þegar allir voru hættir að biðja, stóð
Sjöland upp, þótt honum væri erfitt um
það og hjelt stutta ræóu. Hann sagði með-
al annars:
»Þegar jeg lá þarna undir hlassinu og
fann að það þrýsti mjer altaf fastar og
fastar að jörðu, þá fann jeg- það í fyrsta
skifti á æfi minni, að jeg gat eigi bjarg-
aó mjer af eigin mætti. Og þegar mjer
tók að sortna fyrir sjónum og jeg fann,
að dauðinn var 'aó strjúka sinni köldu
hendi um andlit mjer, þá var sem alt
mitt liðna líf stæði fyrir augum mjer
alt í einu, fult af synd og hverskonar
vonsku. Rann mjer þá í hug eitt orð frá
skólaárum mínum. »Ákalla mig í neyó-
inni og jeg mun hjálpa þjer«. Og þetta
gjörði jegv Jeg ákallaði Guó, hrópaði til
hans, eins og sá maður, sem er kominn
að druknun. Og þegar jeg að lokum hugði,
að mín síðasta stund væri komin, þá var
timburhlassinu lyft upp af sterkum hönd^
um og' jeg var dreginn fram undan því.
Og nú stend jeg hjer og þakka Guði
fyrir að vorið er komió, færðin orðin slæm
og hlassið valt yfir mig. Og jeg þakka
honum fyrir það, að hann minti mig svona
kröftuglega á návist sína. Og jeg þakka
fyrir þaó, að jeg fjekk nú, á sjálfan páska-
daginn að heyra orðið um hinn eilífa, ó-
hagganlega mátt hans. Og það vil jeg
segja ykkur, sem sitjió hjer, að þótt jeg
þakki Guði fyrir að hann bjargaði lífi
mínu, þá þakka jeg' honum miklu frem-
ur fyrir það, að hann gaf mjer að skilja,
að til er líf, sem er enn dýrmætara«.
Jeg veit ekki, hvernig á því stóð, en
þegar hann var búinn að segja þetta,
þá varð honum litió á mig, og í því augna-
tilliti var fólgin einhver undursamleg,
þakklát gleði, þaó var eins og- augnatil-
lit barns, sem hefir fengið sína heitustu
hjartans ósk uppfylta.
Það var svo hljótt þarna inni, þegar
hann lauk máli sínu, svo undarlega þög-
ult og hljótt. Þaó er orðtak manna, að
engill gangi um, þegar svo hljótt verður
inni. Nú, löngu, löngu seinna stendur það
mjer lifandi fyrir hugskotssjónum, að
þetta kom ekki af öðru en því, að marg-
ir englar voru þarna inni hjá hópnum
smáa. Og þegar jeg hugsa í fullri alvöru
um þetta, þá er jeg viss um, að það var
Drottinn sjálfur, sem stóð þarna mitt á
meðal vor.
Það var komið kvöld, þegar samkoman
var úti. Þegar jeg kom út, andaði um
mig vornætursvalinn. Himininn var heið-
ur og stjörnurnar tindruðu efst uppi á
dimmblárri himinhvelfingunni.
Jeg nam staðar á dyraþrepinu og hóf
upp augu mín og í sálu minni vaknaði
bæn, sem var öllu fremur hugsun ein,
en skýr orð:
»Guð, menn ákalla þig og þakka þjer!
Láttu líka geisla af ljósi sannleika þíns
falla á veg minn!«
B. J. ísl.
Trú og játning.
Erindi flutt í byrjwn súknarnefndafund-
arins í Reykjavík 15. okt. 1930
af ritstjóra Bjarma.
Niðurlag.
III.
Aó hvaóa leyti eru nú þessar játningar
bindandi eða í hverju er sönn játningar-
festa fólgin?
Jeg' skal reyna að seg'ja mína skoðun á
því í sem fæstum oróum, en vænti þess að
um það tali margir aðrir á þessum fundi.
Kristnar játningar eru reistar á ritning-