Bjarmi - 01.06.1931, Blaðsíða 4

84
BJARMI
f>ví eru vaxnir, hvar í heimi sem er. En vjer höf-
um jafnan haft ýmugust íi því, þá fáfróðir menn,
sem engin skilyrði hafa til vitsmunalegrar íhug-
unar, hálf-tryllast af hjátrú, og telja sjálfum
sjer trú um yfirnáttúrleg undur og opinberanir,
sem allir sjá, að ekki er annað en hugarburður
þeirra sjálfra, hvað sem öllum hjólum og horð-
fótum líður.
Vjer höfum litið svo á, að í flestum tilfeilum
væri andatrúargutl þetta fremur ósaknæmt og
gæti enda verið dægrastytting gömlum konum
og móðursjúkum mönnum. En þegar svo langt
gengur leikaraskapur fáfræðinnar, að velsæmis-
vitund heilbrigðra manna er misboðið, þá mega
ekki allir þegja við því, heldur opinbera hneyksi-
ið, öðrum til viðvörunar.
1 Winnipeg er handfylli íslensks fólks, sem
samtök hefir um anda-særingar. Heitir þaö
»Stöðin Vörn«, og eiga þangað að berast skeyti
frá framliðnum mönnum og öndum annars heims,
og nú síðast opinberanir frá Guði almáttugum
sjálfum. Eru svo skeytin send víðsvegar. Reil
bók hefir prentuð verið með ljóðum og ræðum
eftir framliðna menn, og borin út um borgina
skeyti frá dauðum mönnum frá »Stöð« þessari
eins og frá sjálfri slmastöðinni.
Alt þetta hefði fengið að ganga óátalið svo
sem annar barnaskapur, hefði nú ekki um hátíða-
leytið, boðskapur verið látinn út ganga frá
»Stöðinni Vörn«, sem ekki getur annað en vakið
hneyksli hjá öllum mönnum, hvað sem trúarskoð-
unum líður.
Sumpart er boðskapur þessi látinn vera frá
Þórhalli biskupi Bjarnarsyni, en sumpart frá
Guði almáttugum sjálfum. Skeytið er langt og
gnægð er þar óþarfra orða og mállýta, enda rit-
að »ósjálfrátt« á »Stöðinni Vörn«. Það er i sjnlfu
sjer ail-mjög særandi fyrir velsæmi rjetthugs-
andi manna, að bendla nafni jafn ágæts manns
sem Þórhalls biskups við slíkan hjegóma. Og
hann, sem allra manna ritaði kjarnyrðasta ís-
lensku og svo sjerkennilega, að um hans fingrn-
för var aldrei að villast, er nú svo illa að sjer
í móðurmáli sínu, að vansæmd væri busa í fyrsta
bekk að láta slíkt frá sjer fara, og þó er hann
látinn vera að öðru leyti svo fullkominn að þekk-
ingu, þar í öðrum heimi, að hann er til þ?su
kjörinn, að flytja jarðarbúum mikilsvarðandi boö-
skap — þann boðskap, að reiða sig ekki á Krist!
En út yfir tekur þar sem Guð almáttugur er
látinn tala og gefa út á þenna hátt yfirlýsingu
gegn Jesú Kristi.
Tilkynningin frá Guði almáttugum, dagsett cg
formleg, kemur á »Stöðina Vörn« og er á þessa
leið:
»Enginn maður hefir áður verið settur af mjer
til að frelsa menn frá illum gerðum þeirra. Jeg
er höfundur þess alls, sem til er. Vita læt jog
alla, er sjón og heyrn hafa, að eftir þetta opin*
beraða orð frá mér, hefir enginn rétt lil að leila
nokkurs, sem friðþægt geti fyrir syndir þeirra,
því ekkert vald hefi jeg gefið til þess«,
Fylgja svo ummæli um yfirlýsing þessa til
heimsins, og skilst oss að þau vera eftir Þórhall
biskup og staðfestir þau Steingrímur skáld Þor-
steinsson, sem krefst þess- að föðurnafn sitt sje
ritað með »Þ«, en ekki »Th« eins og i lifenda lifi.
Og ummælin eru á þessa leið:
»Hinn viðurkendi endurlausnari er með þessarí
opinberun leystur frá því, sem hin kunna land-
stjórn hans fann upp á til að afla sjer strerri
virðingar, en allir aðrir höfðu í heiminum. Ofan
á þá undirstöðu var svo bygt. Nú fyrst vita menn
sannleikann um þetta, sem heiminum var áður
hulið, og fellur sú kenning fyrir opinberaninni.
Um franr alt verða menn að festa sjer í minni,
að endurlausnarkenningin er skáldskapur einn«.
Það, sem mestri furðu gegnir er það, að þeir,
sem mjög erfitt eiga nreð að sætta sig við venju-
legar kenningar um guðlega opinberun, gleypa
við öðrum eins bábiljum og þessi »ósjálfráðu«
skrif eru. öskiljanlegast af öllu er þó það, að
góðar og guðhræddar manneskjur skuli reynast
svo ístöðulausar í trú sinni, að þær varpi frá sjer
í sorpið því, sem þeirn frá barnæsku hefir verið
heilagt, óðar en einhver vantrúaður maður telur
sig fá vísbendingar, ýmist frá dauðum mönnum
eða verum úr öðrum heimum. Aldrei bregst að
boðskapurinn »handan að« er í samræmi við lífc-
skoðanir þess manns, er ræður hugarburðinurn á
hverri sjerstakri »stöð«. Enda eru það næsta
ðlik skilaboð sem koma, eftir því á hvaða »stöð«
þau verða til. Undrun sætir, þá aldraðar rnann-
eskjur, komnar á grafarbarm, láta svo blekkjast
af hjegóma þessum, að þær strika út kristindórn-
inn sinn, snúa baki við krossi Krists og fðrnar-
dauða hans, láta guðspjöll nýja testamentisins
þoka fyrir skrifum þessum við hjólborðin, og
týna niður hverju versi úr Passíusálmunum sín-
um gömlu vegna dálætis á slíkum afneitunar
opinberunum.
Við þessu þarf að vara gott og heilbrigt fólk,
og til þess er þetta ritað, með fullri velvild til
þeirra, sem ýmiskonar atvika og ístöðuleysis
vegna hafa leiðst út i þessar ömurlegu ógöngur.
Vitanlega getur þessi hjegómi ekki lengi staðist.
Svona bólur eru altaf að rísa og springa jafnóð-
um. En það er til hneykslis, þegar ósköpin ganga
svo langt, að sjálfur Guð á hæðum er látinn tala
ósæmileg orð og afneita Jesú Kristi,