Bjarmi - 01.11.1931, Blaðsíða 2

162
BJARMI
handa, þrátt fyrir skilningsleysi og andúð
alþjóðar. Frumherjar Hjálpræðishersins,
K. F. U. M. og innratrúboðsins, eiga því
óskifta virðingu alli'a trúaðra manna hjer
á landi.
Víðast hvar út um land er enginn skort-
ur á samkomustöðum. Kirkjuhúsin eru til
valin. Þau standa ónotuð alla virka daga
ársins. Hve mörg kirkjuhús standa ónotuð
á helgum dögum, er mjer ókunnugt um,
en þau munu skifta hundruðum. Gefur því
að skilja að prestar og söfnuðir eru þakk-
látir fyrir heimsóknir leikra prjedikara
jafnt sem lærðra, sem óhætt er að bera
traust til.
Það skiftir þó mestu máli, að búið er að
stofna fjelagsskap í þeim tilgangi að kalla
og senda menn til starfs í Guðs ríki, bæði
á meðal heiðing'ja og heima fyrir. Sje fje-
lögum okkar gefin sú djörfung af Guði,
þá skal þá hvorki skorta menn nje fje.
Aðstæðurnar eru nú betri einnig að því
leyti en áður, að menn eru fúsari til að
styrkja kristilega starfsviðleitni fjárhags-
lega, og starfshæfum mönnum er sífelt að
fjölga.
Hversvegna hafa svo fá kristileg fjelög
verið stofnuð á Islandi? Og eru nokkrir
möguleikar fyrir að þeim geti fjölgað?
Eflaust stafar framkvæmdaleysi okkar
í trúmálum fyrst og fremst af trúardeyfð,
— trúardeyfð, semi er alveg eðlileg', sje
fult tillit tekið til kringumstæðanna. ls_
lendingar eru trúhneigðir ekki síður en
hinar Norðurlandaþjóðirnar. En þeir hafa
öðrum fremur vanrækt trúargáfuna, enda
höfum við ekki að öllu leyti verið undir
sömu trúarlegu áhrifunum og flestar aðr-
ar þjóðir evangeliskrar kristni. Við höfum
goldið einangrunarinnar og oft og einatt
farið á mis við hollar trúarhreyfingar, en
máttum þó síst við því.
Aðalfundur kristniboðssambandsins hvet-
ur nú trúað folk til að taka nýtt land til
yrkingar, hefja trúboð og stofna fjelög.
Kristniboðsvinir óska einskis annars frem-
ur, en að geta orðið við þeim tilmælum.
Og ef við ekki finnum ástæðu til að efast
um að það sje Guðs vilji, þá getum við ver-
ið vongóð um árangurinn.
Af ókunnugleik gerir almenningur sjer
eðlilega rangar hugmyndir um skipun og
vinnubrögð kristilegra fjelaga. Er því
mjög æskilegt, að fjelög, sem unnið hafa
um lengri eða skemri tíma, láti heyra frá
sjer öðru hvoru. Þið getið naumast með
öðru móti betur stutt að því, að fjelögum
fjölgi út um land.
Það er skiljanlegt að sárafáar manneskj-
ur hiki við að stofna með sjer kristniboðs-
fjelag. Þarf mikla djörfung til þess, því að
svo er það óvenjulegt, að það mundi vekja
almenna eftirtekt. En það ætti þó öllum
að vera ljóst, að skorti ókkur kjark og trú-
ardjörfung til að byrja slíkan fjelagsskap,
í smáum stíl og fáliðaðir, þá er líti] von
um að hjer verði stofnuð fleiri fjelög.
Enda er þess að gæta, að flest kristni-
boðsfjelög, bæði hjer og erlendis, hafa
byrjað með sárfáum meðlimum.
Aðalatriðið er að kjarni fjelagsskapar-
ins sje heilbrigður; er framtíð hans algjör-
lega undir trúareinlægni meðlimanna
kominn.
Áhuga sinn í þessu máli geta kristni-
boðsvinir sýnt með ýmsu móti. I svipinn
koma mjer eftirfarandi atriði í hug:
1. Að við segjum öðru hvoru frá vinnu-
brögðum fjeiaganna, og fræðum jafnframt
einstaklinga og almenning um kristniboð.
2. Að bjóða utanfjelagsfólki á fundi og'
reyna að koma á smásamkomum á sem
allra flestum heimilum.
3. Að heimsækja fólk í nágrenninu, sem
líklegt þykir til að vilja sinna þessu mál-
efni. Reynum að uppörfa það til að mynda
smáfjelög, og veitum allar nauðsynlegar
upplýsingar. T. d. væri ágætt ef einhver
byðist til að stjórna fyrstu fundunum, eða
vera jafnan hjálplegur með fundarefni.