Bjarmi - 01.07.1932, Blaðsíða 16

112
BJARMI
um fjölgaði stórum. Kirkjustjórnin var samt
svo afskiftalaus, að kirkjunnar var hvergi getið,
ei fyrstu útvarpslög I)ana voru sett (1926). Þá
var sett 9 manna útvarpsráð, 3 voru fuiltrúar
samgöngu- og kenslumála rikisins, 2 fulllrúar
blaðanna, 1 fyrir útvarpstækjaiðnrekendur og 3
fyrir hlustendur, — en enginn fulltrúi kirkj-
unnar. Arið 1930 var C mönnum bætt í útvarps-
ráðið, »ríkisdagurinn« eða rjettara sagt stjórn-
málaflokkarnir fengu þá 4 fulltrúa en kirkjan
engan. Áhugamenn, og þá sjerstaklega trúaðir
barnakenharar, sem sáu hvað var á ferðinni,
stofnuðu árið 1926 »Kristilegt hlustendafjelag«.
Markmið þess var: 1) Aö útvarpsguðsþjónust-
unum báðum skyldi haldið áfram, (önnur öfl
reyndu að spilla því). 2) Að fá fulltrúa frá
kirkjunni í ráðið, 3) Að styðja að því, að út-
varpað sje erindum við kristilega landsfundi
og flutt að staðaldri fræðandi erindi um ýmsa
kristilega starfshætti, fjær og nær. Smám sam-
an komu prestarnir í þessa fylkingu. Pað fór
fyrir þeim svipað og páfanum, segii Rasmussen.
Hann fyrirbauð kaþólskum klerkum að tala i
útvarp fyrir nokkrum árum, en árið 1931 var
útvarpsstöð stofnsett í sjálfri páfahöllinni, og
kaþólsk kirkja á slíkar stöðvar víðar nú, bein-
llnis notaðar til trúboðs.
»Hlustendafjelagið kristilega« er nú orðið svo
mannmargt í Danmörku, að það á 2 fulltrúa
í útvarpsráðinu, — annar þeirra er prestur, —
og hefir fengið ráðuneytið til að setja »kirkju-
legan ráðunaut« til stuðnings nefnd þeirri úr
útvarpsráðinu, sem sjer um dagskrárefni út-
varpsins, alveg eins og búnaðarmál, garðyrkja,
húsmæðrafjelög o. fl. hafa fengið þar sjerstaka
ráðunauta. — Vitaskuld hafa ýms vantrúar- og
ljettúðaröfl reynt að spilla öllum þessum áhrif-
um, og hefir lekist að koma í veg fyrir, að
danska útvarpið flytti daglegar morgunbænir
með sálmasöng og »fimtudagshugvekjur« eins og
norska útvarpið og sænska gjörir. En besti
stuðningurinn gegn ókristilegum áhrifum er sú
reynsla, að mikill meiri hluti útvarpsnotenda
hlustar langhelst á guðsþjönustur og almennar
frjettir, og myndu segja útvarpinu upp, ef guðs-
þjónustur hættu. — Um alt þetta ræðir ritið
»Kirken og Radiofonien«, og flytur mörg hvatn-
ingarorð til leiðtoga kirkjunnar, að hagnýta bet-
ur útvarpið,
Gætu Isl. lesendur margt af því lært, og þar
á meðal, að húsmæðrafjelögin dönsku hagnýta
sjer útvarpið betur en íslensk kvenfjelög.
ötvarpslögin dönsku frá 1926 voru endurskoð-
uð 1930, og gjört er ráð fyrir nýrri endurskoð-
un 1934, er við því að bú;ast um annað eins
stórveldi og útvarpið. útvarpslög vor íslend-
inga þurfa og gagngerðrar endurskoðunar við,
og þá ættu kvenfjelög landsins að fá einn eða
tvo fulltrúa í endurbætlu útvarpsráði; en það
verður ekki, nema |iau hafi einurð á að tala
um jiað við þingmenn heima í hjeruðunum.
Islandsk A.u'bog 1932 heitir nýkomin bók frá
»Dansk-Islandsk Samfund:. Þar skrifar Stíiun-
ing, forsætisráðherra, um ísland 1930, Sigfús
Blöndal: »Studiet af Islandsk og Island«, Tryggvi
Sveinbjörnsson: lsland 1931, og ýmsir fleiri.
Flest alt gott og fróðlegt ókunnugum og marg-
ar myndir frá Islandi. En eitt er aðfinslu-
vert I mesta máta, og það er, hvernig gengið
er alveg framhjá kirkjunni og hennar máium,
þegar verið er að lýsa því sem gjörst hefir 1
ísl. þjóðllfi undanfarið, og það lítið er að henni
er vikið, er verra en ekkert. Myndir eru fjöl-
margar frá Islandi í bókinni. Þingvallakirkja
sjest á hópmyndinni frá Alþingishátíðinni, og
svo er ein sveitakirkja sýnd sjerstaklega við
hliðina á Hvanneyrarfjósinu nafnkunna. Þykir
erlendu fólki það einkennilegt: Stórt fjós og lítil
kirkja hvað hjá öðru! Lakara er þð hitt, að þeg-
ar S. Bl. telur upp »nokkur ísl. tímarit 1931«,
jiá nefnir hann .ekki Prestafjelagsritið nje nokk-
urt trúmálatímarit annað, en þýðir vendilega
hvassyrta vantrúarumsögn og árás Gunnars
Benediktssonar, (sem S. Bl. kallar »Gunnar Sig-
urðsson«!), í Iðunni I fyrra. Með öðr-
um orðum: 1 þessari árbók, sem fiytur marg-
breyttan fróðleik um ísland, sjá útlendingar þetta
eitt um kirkjuna, Þingvallakirkju á bak við
nýja bæinn, aðra kirkju litla hjá stóru fjósi
og síðast en ekki síst, að íslenskur prestur kveðst
vera »andvígur trúarbrögðum yfirleitt« og að
íslensk kirkja sje að hans skoðun »alls ekki trú-
arbragðastofnun«, og [iví sje sjer »ánægja að
vera I jijónustu hennar«, o.. s. frv., eins og lesa
má i Iðunni 1931, bls. 41 og 42. — Það
má vel vera, að rjett sje að refsa Gunnari og
öllum þeim, sem áttu að hafa vit fyrir hon-
um, með því að koma vantrúarrausi hans út um
víða veröld. En það er ósanngjarnt, að »is-
lensk árbók» flytji engar að.rar fregnir af is-
lenskum trúmálum, en jietta eina Saurbæjar-
skraf. Verði því haldið áfram, þá verður að
skrifa skorinort um það I erlend blöð. — En
mig skal ekki furða, þótt danskur fræðimaður
nefndi nýlega í blaðadeilu, að á íslandi væri
»radikala« guðfræðin í hásæti. Hann hefir
frjett um »Gunnar Sigurðsson« (!!).
Útgefandi: S. Á. Gíslason.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.