Bjarmi - 15.04.1934, Page 3

BJARMI
57
er það skýrt tekið fram, að það byggir
starf sitt á trúnni á friðþægingu Frels-
arans fyrir syndir vorar og upprisu bans
oss til rjettlætingár, eins og Heilög Ritn-
ing kennir og Postullega trúarjátningin
ber vitni um.
Meðlimir »Stundentlagets« eru nú hátt
á annað hundrað. En hver áhrif það hefir,
verður ekki sagt með tölum. Geta má þess,
að á fundum fjelagsins eru oft fleiri stúd-
ontar en þeir sem inmútaðir eru sem með-
limir, oft yfir 200, og' munu ekki mörg
kristileg og heldur ekki önnur — fje-
lög geta sagt það sama. Frh.
Verðskuldar pakklæti.
Siirsjaldan berast raddir vestan um haf um
lo'istnihald heima ;i Fróni« og þv! telur Bjarmi
'Mett að flytja jjessa grein athugasemdalausa,
enda j>ðtt ritstj. sje henni ekki samþykkur að
öllu leyti. Ititstj. Bjai'ina.
Herra ritstjóri »Bjarma«!
Jeg sendi yður línur þessar í þeirri von,
að þær við tækifæri verði birtar í
>:>Bjarma«. Efni þeirra er, að mig lang-
ar til a.ð þakka sr. Benjamín Kristjáns-
syhi fyrir ritgjörð hans: »Kirkjan og árás-
arlið hennar«, sem birtist í tímaritinu
>>íðunn« 1933, endurprentuð í vikublað-
inu »Heimskringla« 21. febrúar s. 1., sem
er andmæli gegn niðurrifsmönnum krist-
indómsins. —
Að minni hyggju mun ritgjörð hans
sprungin af líkum anda, sem vakti fyrir
Jóni biskup Vídalín, þá hann flutti ræð-
Una miklu á Alþingi 10. júlí 1718, gegn
Oddi vicelögmanni Sigurðssyni, og' dóms-
valdi landsins á þeim tímum.
»Hann talaði um rjettinn, sem lög hefðu í landi,
ei' þ'ðs skyldi mönnum á Guð vísandi«
»Djöfullinn leikur með lausum hala,
að löngun og vilja hans dómarar tala,
ef ranglætið nær svo í dónium að drottna,
hjá drenglyndum jafnvel mun guðsóttinn jrrotna,
og nái glæpamenn greiðslu á því hæli,
gerð verður kirkjan að ræningjabæli;
þeir vjelræði stunda sem aðra iðn,
og ekki vilja skipast láta,
tilbiðja foreyðslu fávisku í« o. s. frv.
Allt útlit er fyrir, að sr. B. Kristjáns-
son, ef honum eldist aldur, verði nýtui-
þjónn hinnar stríðandi kirkju. — Einnig
má vona, að framvegis muni hann ekki
taka þegjandi við árásum þeim, sem beint
verður að kirkju og kristindómi á kom-
andi tíð, enda var það auðheyrt á ræð-
um hans, er hann flutti hjer vestanhafs,
að mikið inundi vera í manninn spunnið.
Því miður er útlit fyrir, að á Islandi
sje oröinn fjölmennur guðleysingjahópur,
og er það illa farið, en sem betur fer, mun
einnig vefa áberandi hópur manna innan
vjebanda kristninnar, sem ekki mun hrekj-
ast láta þó kalt blási, tel jeg þar fyrsta
í flokki ritstjóra þessa blaðs og sr. B.
Kristjánsson. Tímarnir hafa breytst síðan
jeg fór frá Tslandi fyrir 32 árum. — Þá
virtist almenningur vera hjartfólginn i
sinni svo kölluðu barnatrú, og andlegu mál-
in helgur f jársjóður. En lítið finnst mjer
biskup landsins láta á sjer bera gagnvart
ófögnuði þessum (máske góðmenni að eðl-
isfari). En varla hefði hinn mikli andans
maður sem faðir hans var, Helgi lector
Hálfdánarson, látið slíkt um eyrun þjóta,
án þess að minnast á það í ritum og ræð-
um, svo að ófreskja sú hefði ekki hertek-
ið land og þjóð. - Góðmennskan er virð-
ingarverð í alla staði, en allt hefir sín tak-
mörk. Kristur sjájfur var og er friðarhöfð-
ingi, en samt segir hann til Gyðinganna:
»Þjer eiturormar og nöðrukyn«, — þetta
mundi þ.ykja mikið sagt nú á dögum,
en Kristur hafði fulla einurð á að segja
til syndanna, þá er hann áleit þess við
þurfa.