Bjarmi - 15.05.1934, Blaðsíða 3

BJARMI
73
ræður fram. Hver gestur segir þar fra
trúan-eynslu sinni eða innra manni.
Hindúinn seg'ir frá því, hvaða lið trú hans
hefir veitt honum, sama g'jöra hinir: Mú-
hamedsmenn, Parsar og kristnir menn.
0f>- reynsla vor hefir orðið sú, að hvert
einasta samtal hefir endað á því, að allra
augu snerust að Kristi.
Hvers vegna?
Vegna þess, að liann einn gjörði það,
sem hinir gátu ekki. Hann frelsar læri-
sveina, ekki eingöngu á himnum heldur
og á jörðu. Hann getur einn veitt ját-
endum sínum full svör um tilgang lífsins.
II.
Hver er aðstaðan milli erfikenninga og
hugsanastefnu trúarbragðanna annars-
vegar og breytinga þjóðlífsins hinsvegar?
Pegar um það er rætt, þá er stundum
'nælt á þessa leið:
»Skólahald kristniboðsins (»skólamiss-
ion«) er ekki ámælisvert, því að aukin
menntun verður alstaðar að liði. Lækn-
'ngar og sjúkrahús (»lækningamission«)
eru þörf fyrirtæki, jafnan lofsvert að bæta
niein og græða sár. Iðnaðar- og búnaðar-
kennsla kristniboðsins eiga rjett á sjer,
þar sem henni fylgja margai' umbætur
til meiri velmegunar. En það er trúarboð-
skapurinn, sem er varhugaverður. Hvers
vegna eiga erlendir aðkomumenn að vera
að skifta sjer af trúarhugmyndum fólks-
ms? Er ekki lang best að láta í friði forn-
an erfikenningar trúarbragðanna, sem ofn-
ai‘ eru saman við allt þjóðlífið?«
Hverju getum vjer svarað þessu? Hjer
ei' eiginlega spurt um hvort aðalatriði
kristniboðsins sjeu rjettmæt.
í Tyrklandi, Rússlandi og Pýskalandi
sjáum vjer greinilega hvað trúarsköðanir
eru áhrifaríkar í lífi þjóðanna.
Vjer fullyrðum:
Með flutningi fagnaðarerindisins leit-
Urnst vjer við að gefa uppvaxandi kynslóð
nýjan arf.
Engin þjóð er annari lægri í raun og
veru, þótt þroski þeirra sje misjafn, og
hjá hverri þjóð eru afar miklir þroskunar-
möguleikar.
Þessa má sjá glögg dæmi á Indlandi.
Samkvæmt guðshugmynd Indvei'ja er
Brahma ekki í heiminum heldur utan hans
og í engu sambandi við heiminn. Hann er
hátt hafinn yfir allt starf, og laus við all-
ar ástríður.
Sje það rjett, að hið besta og æðsta hjá
mönnum sje eftirmynd hins besta hjá
Guði, þá verður árangur indverskrar trú-
arheimspeki sá, að mönnum beri að leita
brott frá heiminum, til Brahma, brott frá
öllu starfi, og að ekkert sje gott nje
illt í raun og veru.
Afleiðingar slíkra skoðana í þjóðlífinu
hljóta að vera kyrstaða og afturför.
Hvernig er Guð fagnaðarerindisins?
Guð elskar heiminn í Kristi. Sorgir
heimsins og þjáningar eru hin þunga byrði
Guðs. Jeg þori varla að segja það upphátt,
til þess að verða ekki misskilinn: —
að synd heimsins sje synd Guðs. Á kross-
inum tók hann að sjer alla ómælandi
eymd heimsins og lagði hana á hjarta sjer,
- ef oss leyfist að tala mannlegt líkingar-
ingamál um Guð.
Sje það rjett að hið besta hjá mönnun-
um sje eftirmynd hins besta hjá Guði,
þá hlýtur lærisveinn Krists að þjást meö
heiminum og fyrir heiminn, og krossinn
er merki þess þjáningasamf jelags;
enda er boðskapur vor sannarlega í sam-
bandi við lífið — endurreisn lífsins.
Er nokkur munur á fyrir þjóðlífið hvort
guðshugmyndin er Kristur, Brahma eða
Búddha? spyrja menn.
Vjer spyrjum Búddha hvað lífið sje.
Svarið er: Vera til og að syndga er eitt
og hið sama. Því er takmarkið: eyðing alls
lífs. Ekkert starf, engin ástríða. Endatak-
markið er nirvana, sem naumast mun þýða
»allsleysi« heldur »slökkt ljós«.
Þetta kallar Búddha sigur. Hvað segir