Bjarmi - 01.08.1934, Blaðsíða 9

BJARMI
119
berar samkomur eru á skólunum, þá fjöl-
menna oftast ungmennin úr nágrenninu
þangað. Fyrir tveimur árum var jeg á
lokasamkomu á kristilegum æskulýðsskóla
í nánd við Bergen, og þar var saman kom-
ið eitthvað um fjórtán hundruð manns,
að mestu leyti ungt fólk. Pað sýnir hvernig
almenningur metur starfið.
Einu sinni á viku hafa nemendur sam-
komu út af fyrir sig'. Nefnd, sem nem-
endur hafa valið, stjórnar henni með að-
stoð kennaranna. Nefndin velur frjetta-
ritara, sem gefur skrifaða fundargjörð frá
síðasta fundi, og ritstjóra, sem tekur að
sjer stjórn á handrituðu blaði, þar sem
nemendur geta rætt áhugamál sín án
íhlutunar kennaranna. Annars er fyrir-
lestur eða samtal um helstu nauðsynjamál
æskunnar, söngur og hljóðfærasláttur og
skuggamyndir vanaleg dagskrá á nem-
endafundum. Allar samkomur og skemmt-
anir eiga að vera fræðandi og hollar fyrir
unglingana. öðru hvoru geta nemendur
fengið leyfi til að bjóða foreldrum og syst-
kinum til sín á svokallaða foreldrasam-
komu. Pá er alltaf hátíð í skólanum. Kristi-
legu skólarnir hafa einnig kristilega sam-
komu a. m. k. einu sinni í viku. Pá er
songur, sambæn og samtal eða ræða guð-
rækilegs efnis.
Stærri nemendafjelög eru oftast nær
stofnuð við hvern skóla, til að vinna að því,
að styrkja þann skóla, sem meðlimirnir
hafa stundað nám við og þykir vænt um.
Þessi fjelög vinna aðallega að því, að
styrkja áhugasama og efnilega unglinga
til náms við skólann, eða þau reyna að
prýða skólann á einhvern hátt, safna t. d.
fje til innanstokksmuna, kennsluáhalda e.
þ. 1. Einstök þessara fjelaga hafa jafnvel
safnað tíu til tuttugu þúsund krónur í sjcði
fyrir fátæka nemendur. Petta er augljós
vottur þess að ungmennunum þykir vænt
um skólana vegna þess að þeir hafa reynst
þeim vel.
Þá skal jeg víkja máli mínu nánar að
verklegri kennslu kristilegu skólanna. Þeir
hafa nefnilega beitt sjer mikið fyrir því
að veita góðan undirbúning í verklegum
greinum. Par eru oftast tvær deildir, ein
verkleg og ein bókleg, og geta nemendur
þá kosið þá deild sem þeim best þykir.
Kristin fræði, móðurmál, saga og reikn-
ingur eru þó skyldufög fyrir alla. Annai's
eru þeir, sem eru í verklegu deildinni, laus-
ir við hin fögin.
1 verklegu deildinni er það ekki óvana-
legt að þar sjeu piltum veitt leiðsögn t. d.
bæði í járnsmíði, trjesmíði og jafnvel skó-
smíði. Trjesmíði er þó algengust. Nemend-
ur læra að smíða einfalda innanhúsmuni,
svo sem borð, stóla, koffort, skápa og ýmis-
konar búsáhöld til notkunar á vanalegum
sveitabæjum. Mikil áhersla er lcgð á að
hjálpa þeim til að vinna sem mest af eig-
in ramleik og gera sjer að gagni hugmynd-
ir sínar. Maður verður oft að dáðst að
áhuga og lagfærni pilta í þessari grein.
Enda hafa þeir líka oft fengið ágæta
kennslu í handavinnu í barnaskólunum. 1
járnsmíði er aðallega kennt að gera við
verkfæri og amboð, sem eru vanaleg í sveit-
um, og ennfremur að búa til nýja hluti,
sem eru ekki alltof margbrotnir. Duoleg-
ir nemendur geta einnig fengið dálitla af-
ingu í trjeskurði og listsmíði.
Handavinna fyrir stúlkur er aðallega
vefnaður og saumaskapur. Pær læra fyrst
að sauma vanaleg vinnuföt. Alltaf hefir
maður það fyrir augum að nota sem mest
öll innlend efni. Stúlkurnar fá talsverða
tilsögn í matartilbúningi. Það er kennt í
svokölluðu skólaeldhúsi. Par hefir hver
nemandi eldavjel og önnur nauðsynleg á-
höld út af fyrir sig. Þegar skólavistinni er
lokið, er haldin sýning á handavinnu nem-
enda. Þessar sýningar eru alltaf vel sótt-
ar og glæða áhuga almennings fyrir starf-
inu.
Eins og áður er getið þá vilja kristilegu
æskulýðsskólarnir hjálpa askunni til þess
að finna ánægju og gleði í öllu heiðarlegu