Bjarmi - 01.11.1934, Qupperneq 9

BJARMI
167
hefði eitthvað af þeim fóstrum orðið síðar
nýtir menn, — og færri mæður gengju þá
allt til hinnstu stundar með þá meðvitund
að þær hefðu látið lífláta barn sitt.
Fyrnefnt frumvarp, er að sumu leyti
gott; þó eru þar ýms ákvæði, sem hljóta
að valda ágreiningi hjá þeim, sem um þessi
mál hugsa í alvöru.
Þykir mörgum fullmikið talað þar um
varnir gegn barngetnaði, og eingöngu snú-
ið sjer þar að konum, eins og karlmenn
kæmu þar hvergi nærri. Verði þær varnir
jafn almennar og gert er ráð fyrir í frum-
varpinu geta þær stórhnekt framtíð vorr-
ar fámennu þjóðar. Sömuleiðis er mjög
varasamt að veita teknum almennt vald til
að dæma um þjóðfjelagslegar ástæður fyr-
ir fóstureyðingum, úr því að sumir þeirra
hafa reynst svo illa í þessum efnum sem
skýrslurnar sýna.
En mesta alvörumálið er þó siðspilling
sú og kæruleysi sem bak við þessa plágu
felst, og væri vel, ef umræðurnar um frum-
varpið gætu valdið almennum umræðum
um þann kjarna málsins um land allt.
Heiðvirðir læknar þurfa að taka alvar-
lega í taumana gagnvart kærulausum
stjettarbræðrum sínum, og ætti að vera
það ljúft og auðvelt, þar sem engin ástæða
er til að ætla annað en að þeir kærulausu
sjeu fáir - - enn sem komið er.
Og heiðvirðar konur þurfa að taka málið
til meðferðar í öllum kvénfjelögum lands-
ins. Þær skilja manna best hvílíkur feikna
munui' er á konunni, sem daglega biður
Guð fyrir fóstrinu, sem hún gengur með,
eða hinni, sem er að hugsaum aðkaupaein-
hvern til að lífláta það, og að slíkar morð-
hugsanir verða banamein dýrustu gjafar-
innar, sem konunni er veitt, móðurástinni.
Sömuleiðis munu þær sjá þrælkun þá,
sem konum er búin, ef óhlutvandir karl-
ar fá nokkra iagaaðstoð til að heimta af
konum að þær noti verjur gegn barngetn-
aði eða til að geta rekið þær til læknis
til að losna við fóstur.
En besta ráðið gegn öllum þessum ósóma
og allri annari siðspillingu er alvarleg trú-
arvakning. Guð gefi að hún komi áður en
þjóðin ferst í vantrú og löstum.
S. Á. Gíslason.
í fjarlægu landi.
Les: Lúk. 15, 11-19.
Við þekkjum öll þessa fallegu dæmisögu
um glataða soninn. Jeg býst við að við
kunnum hana hjer um bil utanbókar. En
þar með er þó ekki fengin vissa fyrir því
að þessi saga sje eiginlega nokkurs virði
fyrir þig. Þú þarft að hlusta á hana þang-
að til að þú getur heimfært hana til þín og
sagt að þetta sje eiginlega þín lífs-saga.
Týndi sonurinn það er jeg. En ef þú sjerð
að þú ert í sömu sporum sem glataði son-
urinn. Þá gefur þessi dæmisaga þjer svar
við hinni mikilvægu spurningu: »Hvaða
hugsanir hefir Guð gagnvart þeim sem vil'l-
ast í burtu frá föðurhúsinu og fjötrast
böndum syndarinnar í ókunnu landi?
Það er sorglegt, sjerstaklega vegna þess
að lífið okkar hjer á jörð er svo stutt, að
við eyðum oft svo mörgum árum í þjón-
ustu syndarinnar. Mjer sýnist það aðallega
vera þrjú atriði sem styður að því að þessi
fjarvera frá Guði og samfjelaginu við
hann verður svo sorgleg: Fyrst það að oft
eru það bestu og þýðingarmestu ár æfinn-
ar — æskuárin — sem glatast í »fjar-
læga landinu«. Því næst það að maður
óhlýðnast Guði ef maður lifir án samfjel-
ags við hann. »Hann vill ekki að neinn
glatist heldur komist til iðrunar«. 2. Pét.
3, 9. 1 þriðja lag'i er lífið án samfjelags
við Drottinn brot á móti innstu þrá manns-
sálarinnár. Við finnum aldrei friðinn og
gleðina og hið innra jafnvægi, sem við
öll þráum nema við hlýðnumst skaparan-
um. Þess vegna ættum við að óska þess að