Bjarmi - 15.10.1936, Blaðsíða 3
B J A R M I
79
Prófessor Hallesby á Islandi
Eins og' áður hefir verið getið
hér í blað.inu, all ítariega var von
útsefandi: Ungir inenn í Ueykjavík.
Askriftargjald kr. 5.00 á ári.
Keinnr nt 1. og 15. livers mánaðar.
Gjalddngi 1. jnnf.
lUtstjórn: Astráðnr Sigursleindórsson
Bjarni Eyjólfsson
<;unnar Signrj’ónsson.
Algreiðsia Þórsgötn 4. — Síini 3501.
róstlióif 651. .
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
Reynslan
Á öðrum stað í blaði voru; birt-
u.m vér grein u.m starfið meðal
stúdenta.. Vér erurn þess full-
vissir, að sá, sem les þá gréin
með athygil, fær þar merkilegt
efni um að hugsa, viðvíkjandi
andlegu starfi og útbreiðslu
Guðs ríkis. Það er ómótmælan-
lega eitt, sem vert er að gefa
gauro í sambandi við þessa grein
og það er, hvað segir reynslan
oss um staríið meðal æskunnar?
Það fyrsta sem reynslan vill
sýna oss, snýr að os,s sjálfum.
Iíér á landi hefir í boðun og op-
inberu starfi kirkjunnar verið
svo að, segja einráð frjálslynd og
róttæk skoðanaboðun, en ekki
boðun kristindómsins. Þetta er
ómótmælanlegt og hægt að
sanna roeð tilvitnumum í ræður
og skrif íslenzkra guðfræðinga,
aö ekki sé minnzt á kennsluna í
guðfræðideildinni. 1 rás sinni
burt frá Biblíuuni sem mæli-
kvarða og algilds úrskurðar-
valds í trúareínum, hafa guð-
fræðingarnir misst sterkustu
stoðina undjr þann myndugleik,
sem nauðsynlegur er til þess að
geta boðlað1 mönnuim það, sem ei-
lífu lífi kemur við. Til að lappa
upp á l>essa vöntun sína, hafa
margir gripið til spiritismans og
vilja nota hann sem sönnun,
enda þótt hann ,sé andstæður
kristinni kenningu. Hver er á-
vöxtur þessa starfs? Hvað segir
reynslan?
Hún segir: Vegur íslenzku
kirkjunnar fer hnignandi meö
hverjum degi. Fólkið leitar burt
frá henni, einkum æskan. Af
hverju? Jú, af því, að almenn-
ingur héfir tekið, róttæku kenn-
ingarnar eins og liggur næst
hendi, og hver maður er orðinn
sinn eigin trúarhöfundur og úr-
skurðarvald. Fjær kristindómin-
um er ekki hægt að komast.
Þetta segir reynzlan.
Hið annað, sem reynslan vill
ségja oss er fólgið í umræddri
grein í blaði voru:. Þar segir:
Þar sem Guðs orð, hið gamla
fagnaðarerindi er boðað, þar er
á próf. Hallesby í heimsókn til
fslands ásamt sex trúuðum stúd-
entu,ro með Lyru. síðast. Þessar-
ar heimsóknar biðu' allir* trúaðir
menn á Islandi með mikilli eft-
irvæntingu. Margir eldri og
yngri hafa, þráð og beðið árum
saman um að íslandi mætti
hlotnast sú blessun. að fá heinv
sókn þessa merka manns. Og nú
var tíminn kominn, pað sem áð-
ur haföi reynzt ókleift gjörði
Guð nú svo blátt áfram og ein-
faldl,ega,hann sendi prófessorinn
hingað til vor. Þaö duldist oss
ekki að það voru ekki allir, sem
með jafnmikdli gleði í huga
horfðu fram til komu hans, enda
kom það brátt á daginn. En það
sýnir oss bezt hvílíkuir kraftur
er í starfi hans, að svo mikill ótti
og skelfing skuli grípa óvini
kristinnar trúar og það styrkti
oss aðeins í eftirvæntingunni eft-
ir miklum árangri.
sigurafl, sem sigrar heim-inn og
vinnur syndara fyrir Krist.
Æskan kemu,r, menntamennirn-
ir koma, að eins af því að hið
gamla, fagnaðrerindi er boðað,
Af hverjuj? Jú, af því, að krist-
indómurinn er raust Guðs til
mannsins, og' kenningjar mann-
anna verða það aldrei. Þetta seg-
ir reynslan. Vilja hinir gáfuðu
fslendingar ekki beygja sig fyrir
reynslunni, og ieyfa Guði að
komast að með sínar kenningar?
Það er það eina, sem bjargar.
Meðan Hallesby dvajdi hér
hélt hann um 12 samkomur í
Reykjavík og 2 í Hafnafi.rði auk
þess sem hann hélt 6 fyrirlestra
á vegum Háskóla fsfands.
Samkomurnai' voru allar mjög
vel sóttar og hafði prófessorinn
einkennileg-t vald yfir áheyrend-
unum. Hann flutti skýran og á-
kveðinn boðskap ujn iðrun og
afturhvarf og það sem nútíminn
hefur mesta þörf fyrir nýtt líf
í Guði. Hann talaði með miklum
myndugleik og sannfæringar-
krafti og gat varla nokkrum,
sem á hlýddi dul.izt að hér var á
ferðinni maður, sem talaði af
lærdómi og þekkingu um þá
hluti, sem hann hafði reynslu í.
Og hefur vafalaust liðið það and-
varp frá hjörtum margra áheyr-
enda: Ö,.að líf mitt væri byggt
á þiessum saroa trausta grund-
vellj.
Háskólafyrirlestrarnir byr.]-
uðu í Kaupþingssalnum og' var
fullt hús þegar á fy.nsta fyrir-
lestri og jókst aðsóknin svo, er
á leið að 3 síðustu fyrirlestrana
varð að flytja í Nýja Bíó og' voru
þeir fluttir fyrir nær fullu húsi.
Þetta mun vera nær einsdæmi
um aðsókn að Háskólafyrirlestr-
um hér á landi.
Stúdentasamkomur hélt pró-
fessorinn og norsku stúdentarnir
2 á Gairði og var góð aðsókn að
þeirri síðari.
Menntaskólann og kennara-
skólann heimsóttu, þeir einnig og
fengu ágætar viðtökur.
Heimsókn Hallesby’s hefur tví-
mælalaust haft mjög mikla þýð-
ingu. Þeir trúuðu hafa styrkzt
í sínu trúax’lífi og fengið rnikla
uptpörfun og hvöt til aukins
starfs. Einnig getum vér verið
viss um að margir hafa vaknað
og andvarpað eftir Kristi, að
fylling tímans mætti renna upp
í Ií{fi þeirra. Og ennfremur get-
ur varla nokkrum, sem á mál
pxófesorsirs hlýddi dulizt að
boðskapur hans var hinn gamli
lifandi kristindómur, sem einn
rnegnar að létta af mönnum
syndabölinu og' veita líf. — Og
starf hans hé,r hefur enn sýnt
oss, eins og prófessor Magnús
Jónsson benti á, er hann þakk-
aði Háskólafyrirlestrana, að þar
sem þetta gamla orð er boðaó
kröftugt og afdráttarlaust, vill
íolk gjarnan hlusta,.
Norsku stúdentarnir munu
dvelja hér og starfa fram í des-
ember. Þriðjud. 20. okt. leggja
3 þeirra, Iíareide, Flörenes og'
Lunde af stað til, Akureyrar og
munu stai'fa þar um vikutíroa,
og 2. nóv.: rnunu hinir 3, Sund-
een, Andersen og Marcussen
leggja af stað til Vestmanna-
eyja.
Vér viljum að lokum beina
þeini tilmælum til allra. þeirra,
sem þetta l,esa, að slá hring um
þetta starf til fyrirbænar. Án
þeirrar aöstoðar allra trúaðra
manna er hætt við að starf þess-
ara vina vorra beri lítinn árang-
ur. Styrkið þá og látið þá finna
bræðraþel hvar sem þér hittiö
þá.
En að síðustu, norsku vinir og
bræðuir, hafið þökk fyrir kom-
una og þá fórnfýsi og kærleika,
er þér hafið sýnt okkar fámennu
og afskektu þjóð!
BRITTA
71
f jörlega og var hin sama og hún hafði verið, fyrr-
um, þegar trúnaðansambandið var milfi þéirra.
»Áform niín eru enn nokkuð óákveðin«, svar-
aði Hjálmar, »og ég verð ekki lengur í Stokk-
hólmi, í þetta sinn, en þangað til á morgun x
»Hvert ætlarðu á morgun?« spurði Elsa með
glampa í augunum, sem ^erði Hjálmar tregan
til þess að svára, en hann komst ekki hjá þvi.
»Ég ætla að hitta alja gömlu vinina mína og
kunningjana og fer þess vegna til íæðingarbæjar
m.íns«, sagdi ,hann.
»Aha, þú ætlar þá til Ortofte! Ég bið að
heilsa gömlu frú Krohn, ef hún þá man eftir
skeytingarlausu stúlkunni, sem vax' hjá henni.
Og ég bið líka að heilsa Brittu Reiner, ef þú
hittir hana«.
»Auðvitað gei’i ég það. Ég' ætlja að leita alla
uppi«, sagði Hjálmar og varð sjálfur undrandi
yfir því, hve hann var stuttur í spuna; það olli
honum blátt áfram líkamlegra óþæginda, að
heyra hana nefna nafn Brittu Reiner, sérstak-
lega með þessum ísmeygilega hreim í röddjnni,
IJonum fannsUnæstum, að einhvernskonar lítifs-
virðing fælist á bak við það,
Eftir að búið var að drekka teið, yfirg-af
Hjálmar heimiji bróður síns með dapurleika-
tilfinningu í hjarta. Velmegun ríkti þar að vísu,
en ekki hamingja. Hvoru {xeirra va,r það að
kenna, öðru eða báðum? Hjálmar sá, að Eiríkur
72
og Elsa höfðu, ekki haft neitt góð áhrif á hvort
annað. Sárast sveið honu.m það veg'na bróður
síns. Og það var með samvizkubiti, að hann
minntist ósannindanna, sem hann hafði sagt, til
þess að hreinsa El,su gagnvart Eiríki. Hann hafði
gert þeim báðuxn tjóni og fannst hann því vera
þeim skuldbundinn, sérstaklega bróður sínum.
Að játa það fyrir þeim, myndi ekki konxa neinu
góðu til leiðar; allt, sem hann g.at gert, var að
biðja fyrir þeim og reyna að bæta. fyrir brot
sitt með því að taia sannleika upp frá þessui.
»En hvað hann hefir breytzt mikið til batn-
aðar!« sagði Elsa, jafnskjótt og Hjáþnar var
farinn, og hún var orðin ein með manni sínum,
»Hann er sjálfum sér líkur, að öllu leyti«,
svaraði Eiríkur.
»Nei, það er mikill munur«, sagði Elsa.
»Ó, já, hann er orðinn eldri og' fátækari«, sagði
maðux’ hennar.
»Það er ekki aðeins það«, sagði Elsa, óánægð
yfir skilningsleysi hans.
»Hvað er það þá?«
»Ef þú getur ekki séð það sjálfur, get ég ekki
kýrt það fyrir þér«.
»Ég er Ixó ekki neinn fábjáni. Skýi'ðu þaö
fyrir mér, ef þú meinar þá nokkuð með þessu«.
»Hann er breyttur í sín,u innsta eðli«.
»Einmitt það, þú þekkir hans innsta eðli. Ég
sé aðeins hið ytra, en ég verð að viðurkenna,