Bjarmi - 01.10.1941, Blaðsíða 2

2
B J A R M I
Eins og sáð er
verður
A öllum öldum kristninnar liafa
kristnir menn vitnað og prédikað,
að líf og frelsi væri i Iíristi Jesú
einum, hann gæfi allt, sem mann-
leg sál og lijarta þarfnaðist. Einn
þeirra, er frelsazt höfðu fyrir lians
náð vitnaði á þessa leið: „Hann,
sem ekki þyrmdi sínum eigin syni,
heldur framseldi hann f-yrir oss
alla, liví skyldi hann ekki líka gefa
oss allt með honum.“ (Róm. 8.,
32.). Sjálfur sagði .Tesús: „Ég er
vegurinn og sannleikurinn og lífið.
Enginn kemur lil föðursins nema
fyrir mig. (Jóh., 14., 6.). — Þetta
er hinn gamli hoðskapur, sem
ávallt er nýr hrelldri samvizku og
vonlausri sál, sym í eigin synda-
neyð veit ekkert til hjálpar eða
frelsis nema hann, sem kom til að
láta lif sitt til lausnargjalds fyrir
marga.
Vegna hvers þarf maðurinn
þessa við? Vegna þess, að hann er
syndari. Eru allir syndarar? Guðs
Orð segir: „Allir hafa syndgað og
skortir Guðs dýrð.“ (Róm. 3.,
24.). Allir. En vegna þess, að svnd-
arar Iiafa frelsazt fyrir endur-
lausnina í Jesú Kristi, liafa vitnis-
burðir um frelsi og náð orðið til.
Því að hvernig ætti sá að þegja,
sem öðlazt hefir hjálpræðið, fyrir-
gefning syndanna. í gegnum alla
sögu kristninnar hefir því vitnis-
burðurinn um Jesúm Krist, sem
„mig, glataðan og fyrirdæmdan
mann hefir endurleyst“, verið bor-
inn fram af vörum syndugra
manna, hrjáðra og fyrirlitinna af
heiminum. I þessum liópi liafa
verið námumenn úr dýpstu ör-
birgð, búandsveinar, sem fóru að
uppskeru sinni, lærðir menn og
lávarðar, svartir menn og gulir
og hvitir. Allur þessi skari myndi
i dag vilja segja einu hjarta og ein-
um rómi:
Hallelujah! Ég þakka þér,
að þrældóm mínum lokið er.
Og hvar, sem Krists í fylgd ég fer,
ég finn að himinn Guðs þar er.
Ég veit ekkert sælla á þessari
jörð en að vera i hópi þessara
Guðs endurleystu, enga sælli von
en þá, að mega sameinast öllum
þessum bræðrum fyrir hástóli
Lambsins.
En er hann ekki orðinn of gaip-
all þessi hoðskapur og þessi von
orðin hláleg heimska? í áratugi
hefir mannkynið og þjóðirnar tek-
ið stór skref og mörg til framfara,
aukizt stórum að menningu og
höndlað ár frá ári nýja þekkingu
og vizku. Hver þjóðin af annarri
hefir breytt skipulagi sínu í „rétt-
látara“ liorf. Og lítið hefir vantað
á, að maðurinn væri öllu ráðandi
og öllu máttugri. Lítið hefir vanl-
að á, að hann væri orðinn jafn
Guði!! Réttlætis naut hann, frið
uppskorið.
hlaut hann og fögnuður hans var
mikill.! Og kirkja landanna var
orðin svo frjálslynd og víðsýn, að
hún þurfti ekki lengur hoðskap-
inn um frelsi fyrir hlóð Jesú
Krists, sem hreinsar af öllu ráng-
læti. Hún þurfti þess ekki lengur,
að Hann kæmi lil að leila að liinu
týnda og frelsa það, nú ætlaði
þjóðfélágið sjólft að finna sín
týndu hörn og hjarga þeim. Hún
þurfti ekki lengur frið Heilags
Anda, því að friðarvinir og friðar-
félög ætluðu að veita alheimsfrið.
Og friðarverðlaun voru veitt fyrir
gott starf og góðan árangur.
Nú var það að vita ekkert sér lil
sáluhjálpar nema Jesúm Krist og
liann krossfeslan orðið asklok
þröngsýnna fáráðlinga. En menn
slógu höndum út og hrópuðu: Dá-
samleg bjartsýni! Hvílík fegurð!
Mikill er mannsandinn!
En samt lofuðu menn nú Kristi
að vera með sem fagurri fyrir-
mynd, róttækum soeialsta, rétt-
sýnum kapitalista eða glaðværum
veizlugesti, sem gat nú verið með.
Hann mátti heita guðssonur. En
hann bara var það ekki nema eins
og hver annar. Hann mátti kallast
frelsari. En liann var það nú ekki
samt í raun og veru, ]>ví að „sjálf-
ur verður maðurinn að þvo af sér
misgerðir sínar með iðrun og yfir-
bót“.¥) Hann mátti heita dómari,
ef hann dæmdi „rétt“.
Hin ríkjandi stefna var sú, að
eðli mannsins væri gotl og göfugt.
Engin hönd mátti á það leggja,
ella var voðinn vís. Það mátti helzt
elcki segja: Þú skalt ekki. Heldur:
Þú átt að rækta lúð göfgasla i eðli
þínu, og sjálfur finnur þú, livað
þér er eðlilegasl og þú hneigist
helzt að. ííngin bönd. Allt skal
frálst. Allt gamaldags skal hrynja.
Sjá vér sköpum nýja tíma, nýjan
heim þar sem maðurinn ræður.
Og kirkjan varð svo víðsýn og
frálslynd, að liún þurfti ekki krist-
indómsins lengur við eins og hann
er hoðaður í Heilagri Ritningu.
Maðurinn var vanþroska ekki
syndugur, hann átti að þroskast
ekki frelsast. Skynseini manns-
ins átti að skera úr um það, hvað
væri guðsorð — ekki Guð.
En þelta lét sig ekki án vitnis-
burðar. í raun 'og veru var Guð
horfinn, en maðurinn kominn í
hans stað. Guð í manriinum var
það, sem flestir felldu sig bezl við.
„Guð í alheimsgeimi / guð i sjálf-
um þér,“ var orðin einskonar trú-
arjátning. Guðsvitund þorra
manna sljóvgaðist og fölnaði. Því
meir sem maðurinn stækkaði i
eigin vitund, því minni varð Guð,
og þvi meir urðu lögmál mannlegs
vilja og vitundar ríkjandi, en að
Ý) Sigurgeir Sigurðsson: Hirð-
isbréf. Rvik 1910.
sama skapi færðist vilji Guðs i
skuggann og hvarf að lokum.
Liberalisminn eða nýguðfræðin,
svo sem hann nefnist á landi liér
neitaði veigamiklum atriðum krist-
innar boðunar. Hún neitaði, að
Bihlían væri óskeikult Orð Guðs
og bar fyrir sig mannlega skyn-
semi. Hún neitaði syndinni sem
gjörspillingu manneðlisins. Hún
neitaði friðþægjandi dauða Jesú á
krossinum, fullnægjugjörð fyrir
sekan syndara. Hún neitaði lík-
amlegri og algjörri uppr’isu Jesú.
Nún neitar, að hann sé eingetinn
Sonur Guðs. Hún neitar dómin-
um. Hún neitar eilífri glötun.
Þessi boðskapur harst út meðal
þjóðanna og einnfg vor, Islend-
inga. Og hann gróf um sig ár eftir
ár, náði tökum og varð lífsskoðun
þúsunda og milljóna. Og fólkið dró
eðlilegar og óhjákvæmilegar af-
leiðingar þessa boðskapar og þær
eru þessar:
1) Fyrst Biblían er ekki öll ó-
skeikult Guðs Orð, er eins vist, að
ekkert af henni sé það. Og hví
skyldum vér þá eyða dýrmætum
tíma í að lcynna oss hana. Litils-
virðing fyrir Guðs orði hefir altek-
ið allan þorra raanna. Og Biblí-
urnar rykfalla i skápunum og
fúna á kistuhotnunum.
2) Fyrst Jesús er ekki Guð en
aðeins maður, er hann líka skeik-
ull og leiðsögn lians er þá ekki ör-
uggari en hverra annarra, sem
hafa öðlazl frægð. En Iiann heyrir
liðinni tíð til en framtiðin er vor.
3) Jesús lriðþægði ekki fyrir
syndir lieldur dó-eins og Sókrates
og Seneka o. fl. vegna tryggðar við
skoðun sina. Dauði hans kemur
mér þá ekki við. Ég verð sjálfur
að bera áhyrgð gjörða, orða og
luigrenninga.
4) En ábyrgðin verður lítil-
Enginn dómur, engin glötun. Hvað
sem ég aðhefst, erfi ég eigi að síður
eilíft líf og eilifa gleði einhvern-
tíma. Nógur tími til að hugsa unr
betrun og þroska einhverntíma
eftir óra-aldir og margar tilverur.
Eg á ekki þetta líf nema einu sinni
— ja! vera má að þetta líf sé eina
augnahlikið, sem ég hefi ráð á.
Nú eða aldrei!
Og þannig verður sá lieimur tik
sem veit ekki um synd, þekkir ekki
náð — og skynjar að lokum ekk)
Guð. — Og þá geta þeir tímar orð-
ið til, sem nú eru. Örvænting
mannkynnsins í dag er afkvænU
liheralismans.
G. Jóh.
Jesús Kristur er í gær og í dag
hinn sami og að eilífu. Þannig segir
í siðasta kafla Hebreahréfsins.
Og þetta er sannarlegt huggunar-
efni i öllum hreytingum tímans, að
Kristur lifir ennþá og er í gær og
í dag hinn samr og að eilífu. Þá er
hægt að ráða bót á öllu og allt gel-
ur orðið gott.
Þið, sem að þekkið Krist, sem
hafið smakkað, að Drottinn er
góður, sem hafið sannreynt og séð
hve níildur Drottinn er, hve ríkur
af náð og miskunn, hve trúr og
máttugur til að hjálpa þið gleym-
ið ekki, að þannig er hann í dag
og ávallt, í dag eins og í gær, í ór
eins og á liðnu ári, já að eilífu.
Hann getur alls ekki hreytzt, hann
er „eilífðarfaðir“, algerlega óum-
breytanlegur* og í öllum ys og
hrevtingum límans hinn sami. Það
er aðeins hér, í oss, í lilfinningum
vorum, hugsunum og skynjun að
umbreyting og umhverfing á sér
stað. En í öllu þessu er Kristur al-
gérlega óumbreytaiilegur, ná-
kvæmléga sá sami —- svo að ef vér
minnumst þess t. d. að hann liefir
einu sinni fyrirgefið oss syndirnar
alveg óverðskuldað, að hann hefir
einu sinni réttlætt oss, meðan vér
enn vorum óguðlegir, af einskærri
náð sinni, þá gerir liann það sama
ávallt. Ef hann hefir einhvern
tíman huggað oss, er vér verð-
skulduðum ekki liuggun heldur
miklu frekar að oss væri hegntog
oss ekki sinnt, þá mun hann hugga
oss jafn óverðskuldað i dag. Ef
vér minnumsl þess, að hann hafi
einhvern tíma frelsað oss í neyð*
synd eða freisting, er vér höfðum
engan kraft lil að frelsa oss ájálfh'
þá vitum vér að liann getur bæði
og mun á sinum tíma gjöra það-
Og ef vér gelum sagt: í þetta skipfi
og aftur síðar var ég algerlega á
villuvegum, villtur og ringlaðm'
týndur sauður, en hann, góði liirð-
irinn, leitaði mín og fann mig>
hreif mig aftur með orði sínu og
bar mig heim, sjá, þá vitum vér,
að Iiann mun gjöra hið sama u
komandi tímum. Því hann er ávalh
hinn sami: Jesús Kristur er í gær
og í dag hinn sami og að eilífu.
Þessa huggun eigum vér ekki
aðeins vegna stuttrar og takmark-
aðrar reynslu vorrar, nei, fr®
sköpun heims og um allar aldir
varir þessi sama reynsla um náð
og mátt Drottins vors Jesús Ivrists.
Jesús Kristur er í gæi* og í dag
hinn sami og að eilífu. Þegar vér
sjáum, hvernig lumn veitti synd-
ururii móttöku og fyrirgaf hinai’
svivírðilegustu misgjörðir, þá vit'
um vér, að liann gjörir hið sanm
við oss. Úr því að hann sagði forð'
um við alræmda bersynduga konu,
sem grét við fætur lians: „Symdh*
þinar eru þér fyrirgefnar; far þu
í friði“; úr þvi að Sál, sem var
„lastmælandi, ofsóknari og smán-
ari“, varð fremstur postulanna; ul
því að Davíð — eftir að liafa notið
hinnar mestu náðar fellur i æg1'
lega synd — fær aftur náð og fyr'
Frh. á 3. siðu.
Q&þst &.othCL kmss ?