Bjarmi - 01.07.1957, Blaðsíða 3

Við sjúkrabeð
Það er óviðeigandi á tímum eins
og vér lifum á, þegar allir eru
önnum kafnir við ótal 'hluti, að
minnast á sjúkrabeð. Það vekur
hugsanir eins og einmanaleika,
þjáning, angist og dauða. Vér ýt-
um öllu slíku frá oss. Vér viljum
ekki vera minntir á það. Og þó er
það raunveruleikinn sjálfur, að
sjúkrabeðurinn bíður vor allra,
sérhvers. Vér risum heilbrigðir úr
rekkju í morgun, en samt getur
vel verið, að beður vor í kvöld
verði — sjúkrabeður.
Oft hefi ég setið við sjúkrabeð
og hugsað sem svo: Ég hefði al-
veg eins getað legið þarna. Ég
hefi því setið hljóður og hlustað á
það, sem sjúklingurinn gæti kennt
mér, þegar röðin kemur að mér.
Langsamlega flestir sjúklingar
eru gagnteknir einni hugsun: Að
verða heilbrigðir eins fljótt og
frekast er unnt. Hjá mörgum er
samt dulinn kvíði um, að verða
aldrei aftur heilbrigður. Þeir
koma strax upp um sig með spurn-
ingunni: ,,Er þetta hættulegt,
læknir?“ Og held, að margir sjúk-
lingar hugsi alvarlegar en svipur
þeirra gefur til kynna, því að það
er ágætt tóm til umhugsunar,
þegar menn liggja veikir. Tíminn
verður nægur og menn skynja ei-
lífðina. Þá kemur spurningin
mikla: „Hver er tilgangurinn með
lífi mínu?“ Þessu fylgja oft ang-
ist og órói með ásökunum og á-
'hyggj um. Sálarkvalirnar verða
því oft meiri en líkamlegar þján-
ingar.
Oft er þessu öfugt farið. Eg mæti
oft hugarró og jafnvægi, sem vek-
ur hreinustu furðu. .Tá, jafnvel,
þegar ég nefni alvarlegustu sjúk-
dómsgreiningu, sem oft er sama
og dauðadómur, rnissir sjúkling-
urinn ekki hugarjafnvægið heldur
kemur í ljós, að hann. á hugarró
og styrk, sem ég hlýt að undrast.
Hvað segið þér t. d. um eftirfar-
andi:
Fyrir nokkrum árum var ég
sóttur til konu, sem var 65 ára.
Það voru um 50—60 km. til henn-
ar. Konan kom sjálf til dyra. Hún
átti yndislegt heimili. Hún hafði
engar þrautir, að heitið gæti, að-
eins smáónot, sem hún hélt, að lít-
ilsháttar lyf eða læknismeðferð
réðu bót á. Þá er ég athugaði
hana, kom í ljós, að hún var hald-
in mjög alvarlegum sjúkdómi, sem
engin ráð voru við. Hvernig átti
ég að segja henni það? Þegar við
höfðum komið okkur vel fyrir í
stólunum, sagði ég henni sannieik-
ann blátt áfram. Hvernig brást
hún við?
Jú. „Nú verðum við að biðja,“
sagði hún, og að svo mæltu kraup
hún á kné við. stólinn og þakkaði
Guði, að hún væri komin svo langt,
að hún sæi á leiðarenda hér, svo
að dýrð himinsins yrði raunveru-
leiki, að stuttum tíma liðnum. Eg
varð að leggja eyru betur við til
þess að ganga úr skugga um, að
það væri rétt sem mér heyrðist.
Svona langt getur maðurinn kom-
izt í því, að fela sig vilja Guðs.
Það er oft ægileg áreynsla fyrir
þá, sem hafa ekki gert sakir sín-
ar upp við Guð, að heyra „dauða-
dóminn“ kveðinn upp. Sumir
verða beiskir og harðir, aðrir þög-
ulir og innilokaðir. Eg er ekki
vanur að þröngva mér inn á þá;
sem þannig er farið, en ég minni
venjulega á ritningargrein, áður
en ég fer frá þeim. Þá hefi ég oft-
ar en einu sinni séð, hvernig Guðs
orð hefir áhrif þegar í stað. Ég
hefi orðið að endurtaka orðið
margoft, og óttinn hefir verið
rekinn á dyr. Svefninn kemur aft-
ur, já, jafnvel ánægja með það
að eiga að deyja. Það er einkenni-
legt, að Guðs orð skuli hafa slíkan
hæfileika og áhrif. Mannaorð
hafa það aldrei.. Eg hefi stundum
leyft mér að minna á orð eftir
Ibsen eða Pascal, en ég hefi ekki
enn orðið þess var, að það hafi
haft nokkur áhrif á dauðveikan
mann. Guðdómsorð, sem skapar
það, sem það nefnir, segir Grundt-
vig. Án Guðs orðs er sjúkrarúm
ógn. Með orði Guðs og Anda get-
ur sjúkrabeðurinn orðið eins og
_______________ BJARMt 3
hlýjasta hreiður, þrungið guð-
dómlegum friði, þar sem vængir
sálarinnar styrkjast til hinzta
flugs inn í dýrð himinsins.
Sverre Lande, læknir. (Þýtt
úr ,,Credo“).
Frá Landssambandi
K. F. U. M.
Landssamband K.F.U.M. á Is-
landi héll aðalfund sinn finimtu-
daginn 4. júli síðastliðinn. Fund-
urinn var haldinn í K.F.U.M. og
K. í Reykjavík og sátu hann full-
trúar frá öllum K.F.U.M. félögum
á landinu, svo og Landssambands-
stjórn og framkvæmdastjóri sam-
bandsins, Benedikt Arnkelsson,
guðfræðingur. Fundurinn liófst
með ávarpi formanns Landssam-
bandsins, Guðlaugs Þorlákssonar.
Síðan gáfu ritari sambandsstjórn-
ar, Þórður Möller, læknir og fram-
kvæmdastjórinn skýrslui' um
störf stjórnar og sambandsins á
liðnum tveim árum. Reikningar
voru lesnir og samþykktir. Full-
trúar einstakra félaga innan sam-
bandsins sögðu frá starfi þeirra.
Var starf K.F.U.M. hér á landi sið-
an rætt nokkuð. Fundurinn stóð
fram á kvöld. Formaður Lands-
sambandsins var endurkosinn,
Guðlaugur Þorláksson. Aðrir í
stjórn eru: Björgvin Jörgensson,
kennari á Akureyri, Steingrímur
Bcnediktsson, kennari í Vest-
mannaeyjum, Þórður Möller, lækn-
ir og Þorkell G. Sigurbjörnsson,
gjaldkeri, tveir þeir síðarnefndu
búsettir í Reykjavík.
Landssamband K.F.U.M. er enn
í fyrstu byrjun, en það er von
þeirra, sem að því standa, að því
vaxi fljótt og vel fiskur um hrygg
og geti orðið til mikillar blessunar
kristilegu starfi meðal æsku þessa
lands.
Biblíu- og
kristnlboðsnámskeið
Næst síðustu helgi í september
er von á góðri heimsókn frá
kristniboðsráði lútherska heims-
sambandsins, þar eð forstjóri
þess, Dr. F. Birkeli, áður kristni-
boði á Madagaskar, er væntanleg-
ur hingað til lands. Hann mun að-
eins dvelja hér tvo sólarhringa.
Þetta veldur því, að Biblíu og
kristniboðsnámskeiðið getur ekki
hafizt fyrr en þriðjudaginn 24.
september og mun enda mánudag-
inn 30. september. Þess er þó að
gæta, að farið mun upp í Skóg
síðar hluta mánudag'sins 23. sept-
ember, til þess að þriðjudagurinn
nýtist að fullu fyrir námskeiðið.
Þátttaka tilkynnist á afgreiðslu
Bjarma, Þórsgötu 4, sími 13504.
ÆðaltEÉriði —» aakaatriði
„Sameinumst um aðalatriðin — látum aukaatriðin
Iiggja.“ Hver kannast ekki við þetta heróp vorra
tírna í kristilegum efnum? Og hefir það ekki margan
blekkt? Því hvað er „aukaatriði“ og hvað er „aðal-
atriði“? Það þarf samt ekki vitnana við um það, að
viljum vér vita, hvert sé „aðalatriði“ kristinnar trúar
og boðunar, burfum vér ekki lengi að vera í efa.
Vér getum einfaldlega farið til Biblíunnar — Nýja-
testamentisins, ef einhver vill heldur hafa það svo —
og gæta að, hvað er aðalboðskapur þess. Skyldi nokk-
ur, sem hlutlaus les, vera lengi í vafa um það, að
þar er oss boðað hjálpræði, frelsi frá synd, dauða og
djöfli. Ekki með einhverri leiðsögn í aðferð eða
þjálfun, sem vér eigum sjálfir að temja oss til þess
að geta frelsað oss á þann hátt. Nei, Biblían boðar
það allt öðru vísi. Hún fjallar um FRELSARA —
ákveðna persónu, — sem kom í þennan heim til
þess að frelsa synduga menn. Hann hét Jesús og er
Kristur Drottinn. Þetta er svo augljóst, að um það
ætti ekki að burfa að ræða.
Og er bað þá ekki einkennilegt, hve lítið ber orðið
á boðskapnum um frelsarann? Heyrist mikið um það
rætt af prédikunarstólum og í riti, að þau stórkost-
legu fagnaðartíðindi hafi gerzt hér á jörð, að Guðs
sonur hafi sjálfur komið til þessarar jarðar til þess
að Ieita að hinu týnda og frelsa það — verða sjálfur
frelsari þess með krossdauða sínum og upprisu? Nei,
það heyrist ekki mikið um það rætt. Sú kenning, eða
öllu heldur sá boðskapur, er æ meira að hverfa fyrir
kenningunni um allt það, sem vér eigum sjálf að
temja oss. Og nú upp á síðkastið er farið að bera
dáíítið á því tali um kirkjuna, að við liggur, að hún,
sem stofnun sé að verða meginþáttur boðskaparins,
sá aðilinn, sem oss beri að snúa oss til og hlýða í einu
og öllu, til þess að hún tryggi oss sáluhjálpina.
Ó, þurfum vér ekki að vakna cg gera oss ljóst, að
það, sem vér þörfnumst fyrst og fremst er, að til
þjóðar vorrar og hvers einstaklings berist hinir
skýru hljómar um Jesúm Krist, Drottin vorn, sem
einn er fær um að frelsa fallna og synduga menn?
Þurfum vér ekki að fá að heyra það skýrt og skorin-
ort, að í honum er hjálpræðið og í engum öðrum,
„því að ekki er heldur annað nafn undir himninum,
sem menn kunna að nefna, sem oss sé ætlað fyrir
hólpnum að verða.“
Þetta er meginboðskapur kristinnar kirkju, boð-
skapur sá, sem Kristur sjálfur sendi hana með út til
allra manna. Þeim er boðið frelsi í honum. „Trú þú
á Drottin Jesúm og' þú munt hólpinn verða.“ Kirkju-
faðir vor, Lúther, hefir skýrt og skorinort boðað
oss, að kirkjan sé hvergi nema þar, sem Guðs orð sé
réttilega boðað — þar sem fagnaðarerindið um þann
Guð, sem í Iíristi Jesú frelsar syndara, er boðað.
Þetta orð skapar kristinn söfnuð, og þar sem það
hljómar ekki, er ekki hin sanna kirkja.
En hvernig er oss farið hér á þessu landi? Er það
aukaatriði, sent litlu skiptir, hvort þetta hjálpræði
er boðað eða ekki? Er komið svo, að vér höfunt ekki
þörf fyrir boðskap unt frelsarann, sent kont og dó
í vorn stað. Ó, jú, vissulega höfum vér þörf fyrir
það. Það er meira að segja eina lífsvon vor að eilífu.
En hitt er ægilegt, að ntönnum er ekki þessi þörf
ljós. Það er dómur yfir starfi kirkju og kristni, dóm-
ur, sem er ægilegri en allt annað, því hann segir, að
vér höfunt ekki boðað fagnaðarerindíð svo, sem oss
var skyldugt. Þetta er hið mikla nteginatriði, sent oss
ber að vinna að, að boða öllunt ntönnum fyrirgefn-
ingu syndanna og hjálpræði fyrir trúna á Drottin
vorn Jesúnt Iírist. Það atriði ntá aldrei vera oss
óljóst. Hver kristinn ntaður hlýtur að skilja, að allt
er í húfi, ef svo fer, að það eigi að taka frá oss
frelsarann. Og það er sannarlega gert nteð því, að
boðskapurinn um endurlausnarverk hans falli í þögn.