Bjarmi - 01.02.1958, Blaðsíða 2

2 BJARMI
ann, $em dó mín
€ftir /m J(- Eameij
vegna
Fyrir mörgum árum var það
þrá mín að verða heiðingjatrú-
boði, en sú leið virtist mér lokuð.
Nokkrum árum síðar tók ég mér
bólfestu á Kyrrabafsströndinni.
Liferni námumannanna, sem voru
nábúar mínir, var óbeflað og tæki-
færi mín til kristniboðsstarfs voru
mörg.
Ég frétti af tæringarsjúkum
manni liandan hæðanna, sem lá
fyrir dauðanum. „Hann er svo
vondur, að enginn getur dvalið i
nálægð bans; drengirnir færa bon-
um matinn og láta liann síðan
afskiptalausan næsta sólarhring-
inn. Einbvern tima munu þeir
koma að honum dauðum. Því fyrr
því betra. „Ég gæti trúað, að hann
væri fullkomlega forhertur.“
Vesaldómur þessa manns lét mig
ekki í friði við störf mín, og í
þrjá daga reyndi ég að fá einhvern
til að fara til bans og athuga,
Iivort bann vanhagaði ekki um
eitthvað. Þegar ég kom frá þeim
seinasta, sáróánægð yfir skeyting-
arleysi lians, tóku bugsanirnir að
ásækja mig:
„Hversvegna ferðu ekki sjálf?
Langi þig í kristniboðsstarf, þá er
það þarna.“
Hve ég vóg og mat liugsanlegt
ar- og lækningastarf er aðkall-
andi og mælist vel fyrir þar sem
þannig er ástatt. enda landlægir
mannskæðir sjúkdómar, litt
þekktir eða ekki í norðlægum
löndum. Undralyf nútímans
lækna ýmsa þessara sjúkdóma
örugglega. Kristniboðar hafa því
enga samverkamenn þarfari en
þá, sem gegna á þennan sérstaka
bátt hlutverki hins miskunnsama
Samverja. En það befir frá upp-
bafi verið óaðskiljanlegur þáttur
hins kri:<*na trúboðs og er — ekki
sízl nú á tímum — mörgum sterk-
ust hvöt til að styðja það.
Tui fyrstu mánuði s.l. árs
komu til sjúkraskýlisins í Konsó
um 3200 manns, og er þá aðeins
fyrsla koma þeirra talin, en
margir komu oft. Og þar eru
þess mörg dæmi að þeir, sem
fengu bót meina sinna „sneru
aftur og gáfu Guði dýrðina.“
— Ég er Guði innilega þakklát-
ur fyrir að bafa fengið <tækifæri
til að kynnast kristniboðinu í
Konsó. Mér varð það mikil upp-
örvun til að vinna ákveðnara en
áður að kynningu þess hér heima.
Framlög kristniboðsvina verða
enn að aukast ef við eigum að
geta séð fyrir þörfum ört vaxandi
starfs á kristniboðsstöðinni okk-
ar.
Sameinumst í bæn um siaukna
blessun Drottins vfir bonum vel-
Jmknanlegt verk!
Ólafur Ólafsson.
gagn ferðarinnar, og svo aftur á
móti viðbjóð minn á Jjessum von'da
manni. Ég get ekki sagt frá því.
Þessa bafði mig aldrei langað til.
Loksins bélt ég af stað yfir bæð-
arnir til litla leirkofans. Það var
aðeins eitt berbergi. Dyrnar voru
opnar. Ég gekk inn. I einu born-
inu lá binn deyjandi maður á ein-
bvers konar strá- og ullarteppum.
Syndin bafði greypt sín liræðilegu
ör á andlit bans, og ég befði lagt
á flótta, befði ég ekki vitað, að
bann gæti ekki lireyft sig.
Þegar ég gekk inn, leit liann til
mín og lieilsaði mér með skelfi-
legum formælingum.
„Talaðu ekki svona, vinur,“
sagði ég.
„Ég er ekki vinur þmn,“ sagði
bann. „Ég bef aldrei átt vini og
kæri mig ekki um neinn nú.“
Ur bæfilegri fjarlægð rétti ég
bonum ávöxtinn, sem ég bafði
komið með banda honum. Síðan
gekk ég aftur á bak til dyranna,
og spurði hann um leið, bvort bann
myndi ekki eftir móður sinni, í
þeirri von að finna einhvern lilý-
liug í brjósti bans. En liann for-
mælti henni. Ég spurði, hvort bann
befði ekki átt konu. Hann for-
mælti benni líka. Ég talaði um
Guð, en bann formælti. Ég reyndi
að tala um Jesúm og dauða bans
okkar vegna, en ég varð að hætta
vegna formælinga lians. Þá sagði
liann:
„Þetta er allt tóm lygi. Enginn
liefur nokkru sinni dáið fyrir
aðra.“
Ég fór burtu vonsvikin, og sagði
við sjálfa mig:
„Ég vissi, að Jjetta yrði tilgangs-
laust.“
En ég fór aftur daginn eftir, og
á liverjum degi í hálfan mánuð.
En maðurinn sýndi ekki liinn
minnsta Jiakklætisvott. Þá sagði
ég við sjálfa mig:
„Ég fer ekki framar.“
Það sama kvöld, er ég liáttaði
litlu drengina mina, bað ég ekki
fyrir gamla námumanninum, eins
og ég var vön. Karl litli tók eftir
Jjví og sagði:
„Mamma, þú baðst ekki fyrir
vonda manninum.“
„Nei,“ sagði ég og andvarpaði.
„Hefur Jjú gefizt upp við hann,
mamma?“
„Já, Jjað beld ég.“
„Hefur Guð gefizt upp við bann,
mamma?“
Þá nótt gat ég ekki sofið. „Mað-
urinn er að deyja, svona viðbjóðs-
legur, og enginn hirðir um bann.“
Það var eins og talað væri til mín.
Ég fór á fætur og gekk J>ang-
að, sem ég gat verið ein með bæn
mína. Er ég kraup á kné fann ég,
bve bænir mínar höfðu verið ó-
fullkomnar. Ég hafði enga trú
átt, og umhyggjan fyrir mannin-
um var í rauninni yfirborðskennd
tilfinningasemi. Hvílík skömm,
hvílík blekking var kristniboðs-
áhugi minn! Ég grét og bað:
,/), Jesús, gef mér ofurlítinn
skilning á Jiví, live mikils virði
mannssálin er.“
Ég lá á bnjánum, Jjar til fórnin
á Golgata varð mér lifandi fyrir
hugskotssjónum. Ég gat ekki lýst
Jjessum stundum. Þær liðu áfram,
án Jjess að ég yrði Jjess vör. Þessa
nótt lærði ég það, sem ég aldrei
liafði áður vitað: bvað það er að
bjarga einni mannssál. Þá nótt var
ég nær Drottni en nokkru sinni
fyrr.
Næsta dag lærði ég nokkuð nýtt
í kristilegu starfi. Hina dagana
bafði ég ekki lagt af stað yfir liæð-
irnar fyrr en um sólsetur. Þá bafði
ég lokið vinnu minni, skipt um
föt og sett á mig vettlinga. Þenn-
an dag flýtti ég mér af stað strax
og litlu drengirnir voru lagðir af
stað i skólann, ekki til að liitta
„viðbjóðslegan ójiokka, beldur til
að bjarga sálu. Mannssál var í
veði, og ég vildi komast þangað
sem fyrst. & ég var komin af
stað, kom nágrannakona mín út
úr búsi sínu og sagði:
„Ég held mig langi með þér.“
Ég hefði helzt viljað vera laus
við samfylgd hennar, en ég átti
eftir að læra betur. Guðs ráð voru
æðri mínum ráðum. Hún var með
litlu dóttur sína með sér. Þegar
við svo komum að kofanum, sagði
bún:
„Ég bíð fyrir utan, og reyndu
að flýta þér.“
Ég veit ekki við hverju ég bafði
búizt, en yfir mig dundu formæl-
ingarnar, er ég steig inn. Þær
særðu mig ekki eins og áður, Jivi
að Kristur gekk á undan og hlifði
mér. Ég gat Jjolað Jjað, sem bann
bafði þolað áður.
Ég skipti um vatn og handklæði
bjá bonum. Það bafði ég gert á
hverjum degi. Ilann liafði gerl sér
gott af Jjví, en aldrei mælt eitt
þakkarorð. Þá var þögnin rofin
af skærum blátri litlu telpunnar.
Það var eins og fuglasöngur klyfi
loftið.
„Hvað var þetta?“ sagði maður-
inn með ákafa í röddinni.
„Þetta er lítil telpa, sem bíður
eftir mér fyrir utan.“
„Leyfðu lienni að koma inn,“
Itteí kojju tuHgli
í
Eg mun aldrei gleyma sögu, sem krislniboöi að nafni Jim Dick-
son sagði mér, er viö gengum saman niður krappgn vegarslóða í
fjallshlíðum á Formósu.
Jim benti á það, að það væri ekki lengra siðan en árið 1932,
að íbúar fjallahéraða þcssara hefðu stundað höfðaveiðar — og höf-
uðin voru notuð til fórnfæringa við skurðgoðahálíðir þeirra.
„Hvað olli því, öð þjóðflokkar þessir hæltu þessum höfðavcið-
um?“ spurði ég Jim.
„Það var margl. sem kom þar til grcina," sagði liann. „Eftir-
lit ríkisstjórnarinnar — aukin mennlun, en staðregndin er sú, að
kristindómurinn hefir unnið meir en nokkuð annað að því að um-
breyta hjörlum fólksins. Sagan um það, hvcrnig Guð í fyrstu starf-
aði meðal fólks þessa, er bæði einkennileg og yndisleg.
Goiv Hong var litill, fullorðinn, ldnverskur kaupmaður frá lág-
lendi Formósu. Fyrslu samskipti hans við frumbyggjana, höfða-
veiöimennina, voru verzlunarviðskipti. Hann seldi þeim salt og
önnur efni, sem þcir gáln ekki framleitt sjálfir á hrisgrjónaekra
stöllunum inn milli fjallanna. Gow Ilong kom til þess að verzla,
en svo fór, að hann settist að meðal þeirra. Eflir þvi sem lands-
búar kynntust honum nánar, varð þeim Ijóst, að eitthvað var sér-
stætt við mann þennan. Það stafaði af honum Ijómi, kærleikur, mildi,
sem þeir áttu ekki til að bera. Kínverjinn fór hljóðlega ferða sinna,
en hvenær, sem hann gat því við komið, reyndi hann að fá nýju
vinina sína til þess að leggja af ýmsar grimmúðlegar siðvenjur, sem
voru að tontíma þeim. Hann baö þá að taka upp betri lífsháttu.
Er hann hafði búið meðal þeirra mörg ár, stefndi hann dag
nokkurn þjóðflokknum s'aman og sagði: „Eitt er það, sem þér verðið
að leggja að fullu og öllu niður. Þér verðið að luelta þeim sið að
lífláta menn lil þess að fá höfuð til fórnfæringar goðum yöar. Ilvert
sinni sem þér drepið einlwern af öðrum ættflokki, munu þeir ein-
beita sér að því að drepa annan a[ yðar ættflokki. Þér eruð því
rciunverulega að drcpa ástvini yöar, með því að drepa óvin.“
Fólkið svaraði málflutningi hans engu, en því leiddist, að lion-
um skyldi mislíka við það. Þeim þótli vænt um hann. Loks komu
leiðtogar lýðsins til hans og sögöu: „Vér slailum aðeins taka fáein
höfuð þetta árið.“ Vinur þeirra svaruði, að þeir mættu jafnvel ekki