Bjarmi - 01.04.1958, Blaðsíða 5

BJARMI
5
samkomuna fór fólk aö koma í
liópum til sjúkraskýlisins með
sjúklinga, sem allir voru bornir á
börum. Þeir voru allir langt aö.
Þannig var það allan daginn. Það
koma svona dagar innan um og
saman við. Ég fékk tvo pilta til
þess að tala við fólkið og segja
því frá Jesú. Enginn þeirra hafði
heyrt um liann áður. Um sexleyt-
ið var komið með stúlku, sem var
skinin beinin. Hún var auðsjáan-
lega búin að kveljast mikið og var
með liáan liita. Hún var búin að
vera svona veik í tvo mánuði, og
alltaf var verið að fara með hana
til töframannanna. „Þú verður að
lcoma fljótt og gefa henni sprautu.
Ilún er alveg að deyja — lmn er
næstum því dáin,“ var við mig
sagt. Ég talaði ögn við föður henn-
ar og sagði, að það væri ekki gott
að bíða með að koma, þangað til
sjúklingurinn ætti efcki annað eft-
ir en að skilja við. Hann vildi ekki
heyra annað en að hún fengi
sprautu, og það fljótt. Hann skyldi-
borga það, sem ég setti upp. Ég
svaraði, að eins og komið væri,
vildi ég hvorki tala við liann um
sprautu eða borgun, en þau þyrftu
öll á Guði að halda. Þetta var und-
arleg stund. Allur þessi stóri liópur,
sem þjónað liafði Satan í rikum
mæli, eins og meðal annars sást
af því, hvernig lmið var að fara
með þessa ungu stúlku vikum sam-
an. Eitthvað hefur knúið á, að þau
skyldu koma með hana liingað í
dag, því að þótt hún dæi nú strax
vildi allur hópurinn taka trú á
Jesúm Krist. Sjálf bærði hún ekki
á sér. Hún skildi við eftir stutta
stund. Ekkert liljóð heyrðist frá
föður hennar. Þessi augnablik, sem
lmn lifði, báðum við þess, að sál
hennar færi til himins, og við vit-
um, að Guð heyrir bænir, og eitt
er víst, að margir liafa fengið að
heyra fagnaðarboðskapinn í dag
í Konsó ....
21. febrúar.
Klukkan er 9 og ég er að fá
mér kaffisopa. Þá var barið að
dyrum. Það var næturvörðurinn
(Sebanja). Er ég leit út, stóðu 60
—70 manns fyrir utan, allir með
stærðar spjót, eins og þeir væru
að fara á ljónaveiðar. Þeir heilsuðu
allir að hermannasið, hneigðu sig
svo djúpt, að ég vissi ekki, hvað
til stóð. Ég reyndi að spyrja Se-
banja, en honum var svo mikið
niðri fyrir, að það eina, sem ég
skildi, var „þeir eru ekki komnir
til sjúkraskýlisins.“ Meira skildi ég
ekki, svo að ég sendi eftir manni
til þess að túlka. Ilann sagði, að
þessir menn hefðu verið á ljóna-
veiðum í dag. Ljónið hafði drepið
kú fyrir fylkisstjóranum. Einn
mannanna liafði veikzt svo, að þeir
héldu, að hann væri alveg að deyja,
ef hann væri þá elcki dáinn núna.
Ég hraðaði mér upp að sjúkraskýl-
inu. Þar stóðu nokkrir menn hjá
þessum veilva mánni, sem lá með-
vilundarlaus á börunum. Allir
voru þeir svo stilltir og prúðir,
að mjög gotl var að tala við þá.
Það var alveg auðséð, að þessir
menn tóku á móti og hlustuðu.
Sá, sem á börunum lá, heyrði ekk-
ert. Það var ungur, sterklegur mað-
ur. Ég gaf lionum lyf og síðan var
beðið fyrir honum. Ég bað sérstak-
lega um, að þetta mætti verða til
þess að gjöra nafn Drottins veg-
samlegt, ef liann vildi reisa mann
þennan á fætur. Nú hefi ég falið
hann Drottni. Verði Guðs vilji.
Sjálf get ég ekkert annað. Nú ligg-
ur hann á börunum. Ég sagði, að
þeir skyldu bíða tvo tíma og sjá.
Ég trúi því, að Guð liafi einhvern
tilgang með þessu, því að nú koma
stórir liópar með einum manni.
Þeir fá nú allir að lieyra um Jes-
úm. Jæja, ég ætla nú að ljúka við
að drekka kaffið og svo ætla ég
að lita á manninn á eftir. Satt að
segja liefi ég litla von, en ég veit,
að Guð hefir gert svo mörg krafta-
verk og að þetta getur orðið til
þess, að þeir, sem með honum eru
tækju trú, hvort sem hann nú lifir
eða ekki . .
Skur&goðasmíði
Skurðg'oðasmíð heyrir ekki eingöngu
fortíðinni til. Enn lifir fjölcli manna á
henni eins og t. d. þessi skurðgoðasmið-
ur á Formósu. Sagt er, að nær aUir
íbúar sumra bæja þar, lifi á þessari iðn.
11«uniistitjti kryppHngsins
Eftir Edvard Aarholt kristniboða á Madagaskar
Við urðum að fara og lieilsa
manni nokkrum í bænum uppi á
hólnum beint fyrir ofan árbakk-
ann. IJann hét Lazarosy. Foreldr-
ar lians höfðu víst gefið lionum
annað nafn, en enginn vissi orðið
hvað það hafði verið. Ég varð allt-
af að lita inn til Lazarosy, þegar
leið mín lá fram lijá þessum bæ.
Ég gleymi aldrei, er ég í fyrsta
sinni gægðist inn i kofann lians
og sá brosandi andlitið, sem gægð-
ist út úr tötrabyngnum í horninu.
Handleggir og fætur voru gersam-
lega kreppt. Þegar liann ætlaði að
færa sig, varð hann að skríða á
olnbogunum. Én Lazarosy kvart-
aði aldrei. Hann var alltaf jafn
broshýr og ánægður.
Ævisaga lians var einkennileg.
Þegar hann fæddist í þennan
lieim, var hann krypplingur. Þeg-
ar foreldrarnir sáu það, fóru þeir
til töframannsins með barnið og
spurðu, hvað gera slcyldi. Töfra-
maðurinn gat aðeins frætt þau um
það, að barnið væri fætt á óheilla-
degi, og að það yrði að lífláta það,
til þess að það kallaði ekki ógæfu
yfir ættina. Það mætti ekki jarða
það í grafhýsi, þvi að þá myndu
andar feðranna liefna sín.
Móðurinni varð þungt um
hjarta, er liún heyrði þetta. Hún
gal að vísu ekki þrætt fyrir það,
að þessar liugsanir hefðu livarfl-
að að henni, en hún liafði von-
að í lengstu lög. Var liún
raunverulega neydd til þess að
fara út i skóginn og leggja barnið,
sem hún liafði fætt, þar frá sér?
Faðir þess áleit, að það væri
bezt, að þau losuðu sig við það
eins fljótt og kostur væri, til þess
að engin ógæfa lientu þau, en móð-
ir þess þrýsti barninu fast að sér,
og vildi ekki sleppa því. Er þau
komu þangað, sem vegurinn ligg-
ur um stóran skóg, liraðaði konan
sér, án þess að líta aftur. Þá kall-
aði maðurUm á eftir lienni:
„Nú verður þú að nema staðar
kona, því að hér er áreiðanlega
einhver stór mauraþúfa!“ (Ætlun-
in var að leggja barnið í maura-
þúfu).
Konunni fannst kalt vatn renna
sér milli skinns og hörunds.
Barnið var að vísu vanskapn-
ingur, en það var samt barnið
liennar.
Hún tók til fótanna eins og
kraftar frekast leyfðu. Ilún gat
ekki hugsað sér að skilja við
djásnið sitt. Vel gat verið, að þetta
lagaðist, þegar þann stækkaði . ..
Móðirin fékk vilja sinn þetta
sinn og fékk að fara með barnið
héim. En það var og varð van-
skapningur — krypplingur, því
var ckki unnt að leyna. Allir heið-
ingjar, sem komu og sáu barnið,
sögðu, að það væri fætt á óheilla-
degi og ráðlögðu foreldrunum að
losa sig við það. Ivonan fékk líka
lífinn frið fyrir manni sinum, sem
var sifellt að rausa um það, að þau
yrðu að losa sig við það, áður en
ógæfan mikla dyndi á þau öll.
Dag nokkurn, er konan fór nið-
ur að fljótinu, til þess að sækja
vatn, lá krókódíll í leyni. Þegar
liún bej'gði sig til þess að fylla
bambusliylkið vatni, beil krókó-
díllinn yfir handlegg hennar og
reyndi að draga bæði hana og
barnið í fljótið, en liún bar dreng-
inn á bakinu. Hún streiltist við af
öllum lcröftum og tókst að þrífa
hönd sína úr gini krókódílsins.
Hún hljóp með höndina blóðuga
og illa útleikna upp í bæinn. Allir,
sem sáu hana, sögðu, að hún gæti
ekki vænzt neins betra, þar sem
hún hefði efcki hlýðnazt töfra-
manninum.
Leiðin lá nú á ný til töframanns-
ins. Hann lagði græn blöð við sár-
in og lét hana fá afbragðs töfra-
meðal, sem kostaði tvo uxa. En
þess var getið, að lyfið liefði engin
áhrif, nema hún losaði sig við
barnið. Þegar þau voru á beimleið
aftur og komu að stóra skóginum,
vissi konan, að tilgangslaust væri
að streitast gegn. Þau komu að dá-
litlu rjóðri i skóginum og gengu
inn,í það og inn milli trjánna, unz
þau fundu mauraþúfu eina mikla.
Móðirin rétti föðurnum barnið og
þaut síðan af stað. Faðirinn tók
litla drenginn og fleygði honum í
mauraþúfuna, þar sem þúsundir
gráðugra munna réðust á fórnar-
dýr sitt. Barnið grét og kveinaði,
en livað stoðaði það? Þau gátu
ekkert að því gert, að barnið var
fætt á óheilladegi. Það væri betra
að fara að ráðum töframannsins
nú, áður cn ógæfan mikla næði
þeim. Þannig hugsuðu þau.
Rétt á eftir komu nokkrir kristn-
ir menn sömu leið og heyrðu ægi-
lega kveinstafi barns innan úr
skóginum. Þeir gengu á hljóðið og
fundu barnið i mauraþúfunni. —
Þeim tókst að draga það út úr
þúfunni og skófu af því þykkt lag
gráðugra skordýranna, sem voru
að bíta veslinginn litla. Þegar þeim
liafði loks tekizt að hreinsa liann,
var allur likaminn eldrauður eftir
maurabitin. Þeir fóru með liann
heim og tóku hann að sér sem
kjörbarn. Barnið var skírt og látið
heita Lazarosy. Kjörforeldrarnir
héldu það heiti, sem þeir höfðu.
gefið við skírnina, og drengurinn
fékk kristið uppeldi. Hann liélt að
vísu áfram að vera vanskapning-
ur, en kristnir menn voru honum