Bjarmi - 01.04.1958, Blaðsíða 6

6 BJARMI
Minnmgar frá starfi nteðal sjómanna
r-----------7--------------------------s
Fyrir skömmu var vígt fœreyskt sjómannaheimili hér í Reykjavík.
í sambandi við það eru birtar hér nokkrar minningar frá starfi meðal
færeyslcra sjómanna hér í bæ fyrir 30 árum, en þá var hér íslenzk
sjómannastofa, sem Jóhannes Sigurðsson var forstöðumaður fyrir.
_______________________________________J
Það var skömmu fyrir fyrri
heimstyrjöldina. Ég man nú orðið
ekki nákvæmlega ártalið en lield,
að það hafi verið nálægt því árið
1912—13. Ég var á gangi í Aðal-
stræti og stefndi að Herkastalan-
um, er ég mætti erlendum manni.
Við vorum báðir með K.F.U.M.-
merkið í jakkahorninu, og það
vakti athygli okkar. Við staðnæmd-
umst og lieilsuðumst: Þetta var
færeyskur sjómaður. Okkur var
það báðum sameiginlegt, að við
áttum háðir fyrsta fögnuð aftur-
hvarfsins. Við vorum mikið sam-
an, meðan skipið, sem hann var
á, var hér. Eitt sinn, er við vor-
um á gönguferð um göturnar,
greip okkur sterk löngun til þess
að biðja saman. Við fórum þá nið-
ur að sjó. í fjörunni var stór klett-
ur. Við krupum á kné í skjóli lians
og báðum sameiginlega til Guðs.
Því er nú einu sinni svo farið,
að er trúaðir menn biðja saman,
tengjast þeir sterkustu böndum,
sem til eru. Á þessari stundu tengd-
ist ég færeyskum sjómönnum og
færeyskri þjóð þeim kærleika, sem
Guð úthellir í hjörtu vor. Ég trúi
því, að Guð hafi á þessari stundu
lagt grundvöll að trúboðsstarfi
meðal færeyskra sjómanna hér við
land, án þess að ég hafi liaft
hugmynd um það. Vinur minn fór
heim. Árin liðu. Við skrifuðumst
á um skeið. Ég man glöggt, að
hann byrjaði eitt bréfa sinng á
þessa leið: „Það er annar hvita-
sunnudagur og ég er nýkominn
heim frá kirkju.“ — — 1 sama
bréf ritaði hann m. a.: „Bróðir
minn er farinn til Danmerkur og
ætlar að fara í Biblíuskóla þar, til
þess að undirbúa sig til trúboðs-
góðir og hann átti aldrei við neyð
að búa. r
Seinna varð móðir lians kristin,
og þegar hún hitti kristna menn
frá Matavay á héraðsmóti, lcomst
hún að þvi, að drengurinn hennar
væri lifandi. Ilún heimsótti hann
oft síðar og sagði honuin þá frá
því, er honum var fleygt á maura-
þúfuna. Hún þorði samt ekki að
segja manni sínum, sem enn var
heiðingi, að drengurinn þeirra væri
á lífi. Allir urðu að gefa þagnar-
heiti, að því er Lazarosy snerti.
Lazarosy var nú orðinn upp-
kominn maður og hjó í húsi, sem
kristnir menn höfðu gefið honum.
Bæði hrísgrjón og eldiviður komu i
ríkum mæli inn um dyr hans og
Lazarosy var gæfusamari en
.margur heilhrigður maður. Kristn-
ir menn höfðu kennt lionum að
lesa og hann rannsakaði Biblíuna
kostgæfilega og lét aðra njóta auð-
æva hennar með sér.
strafs, en Guð hefir kallað hann
til þess.“ — — —
Árin liðu. Það var vorið l923.
Þá bar svo við á fögrum degi, að
síra Friðrik Friðriksson kom til
mín í prentsiniðjuna, þar sem ég
var að vinnu minni. Með honum
var útlendingur, sem langaði til
þess að finna mig. Maðurinn
kynnti sig og sagði: „Ég heiti Al-
fred Petersen og er frá Færeyjum.
Ég átti að flytja innilegar kveðjur
frá Sigurði bróður mínum.“ Þetta
var trúboðinn ungi, sem færeyski
vinur minn liafði getið um i fyrr-
nefndu bréfi sínu. Hann starfaði
um margra ára skeið meðal fær-
eyskra sjómanna hér við land og
var brautryðjandi þess starfs.
Sjómannatrúboðið var mér al-
gerlega nýr lieimur. Þetta starf
vakti svo mikinn áhuga lijá inér,
að segja mátti, að ég hafi notað
hverja frístund mína til þess að
vera með þessum nýja starfs-
manni. Ég var á öllum samkom-
um, sem hann hélt, og stundum
fór ég með lionum um borð i fær-
eysku skipin, er hann var að bjóða
sjómönnunum á samkomur sinar.
Þá var engin sjómannastofa hér
i bæ, en Alfred Petersen fékk að
liafa samkonur sínar í kjallaran-
um í K.F.U.M., þar sem nú er bóka-
safn félagsins. Sjómannatrúboðinn
liélt heimleiðis í byrjun maímán-
aðar. Það var raunverulega full-
snemmt, þvi að margt var þá sjó-
manna liér við land. Hann varð
samt að fara, til þess að vera við-
staddur vígslu sjómannaheimilis í
Þórshöfn. Er hann fór, bað hann
mig að reyna að safna færeysk-
um sjómönnum um Guðs orð.
Eins og að líkum lætur, var ekki
liátt á mér risið, er ég átti að hefj-
ast lianda um þetta starf. Með titr-
andi lijarta gjörði ég fyrstu til-
raunina til þess að liafa samkomu
fyrir færeyska sjómenn. Fyrir há-
degi sunnudaginn 13. maí 1923 fór
ég um borð i nokkur fiskiskip-
anna, sem lágu hér í höfn, og bauð
sjómönnunum á samkomu síðari
hluta þess dags. Þeir komu, og
kjallarasalurinn i K.F.U.M. var
fullskipaður. Ég reyndi að prédika.
Að þvi loknu voru frjálsir vitnis-
burðir, og tóku margir þátt í þeim.
Sama dag var sjómannaheimilið
í Þórshöfn vigt. Við sendum heilla-
skeyti frá samkomunni til vígslu-
hátíðarinnar. Þetta var fyrsta sam-
koman, sem ég liafði fyrir fær-
eyska sjómenn. Síðan liafa þær
verið margar.
Þegar Alfred Petersen kom aft-
ur vorið eftir, var komin sjó-
mannastofa í Beykjavík. Hún var
vigð 15. ágúst 1923. Ég var ráð-
inn forstöðumaður hennar, og þar
með hófst samstarf mitt við fær-
eyska sjómannatrhboðið fyrir al-
vöru.
Yngri kynslóðinni er það ókunn-
ugt, sem roskið fólk og fullorðið
man vel, að á þessum árum var
mikill floti færeyskra þilskipa að
fiskveiðum hér við land. Færeysku
skúturnar, eða kútterarnir eins og
þeir voru flestir kallaðir, settu
svip sinn á margar hafnir og firði
hér við land, þar sem þeir komu.
Það átti einnig við um Beykjavik
á vertíðinni. Og nú komu viðburða-
ríkir dagar í þessu starfi. Þeir
færðu gnóttir fagnaðar og bless-
unar en einnig mikla hryggð og
sorg. Sjómennirnir komu hvert
vor á seglskipum sínum upp að
auðugum fiskimiðum Islands. —
Kæmi eitthvað fyrir, var haldið til
Beykjavíkur. Þangað var einnig
farið, ef þeir þörfnuðust vatns,
beitu, salts eða matvöru, svo og
ef einhver slasaðist eða varð veik-
ur. Stundum gátu þeir einnig selt
afla sinn hér.
Leið sjómannanna lá alltaf á
sjómannastofuna. Þangað komu
bréfin til þeirra lieiman að, og þar
gátu þeir ritað bréf heim og lesið
hlöðin að heiman. Þar gátu þeir
einnig keypt ódýrt kaffi og notið
samverunnar. Á kvöldin var svo
komið saman um Guðs orð. Um
þetta leyti voru stundum 60—70
færeysk skip á Beykjavíkurliöfn.
Ég man það, að eitt sinn fórurn
við um borð í 50—60 færeysk skip
á Páskadagsmorgunn, til þess að
bjóða mönnum á samkomu í sam-
komusal, sem við höfðum fengið
lánaðan. Þá var oft þröngt á sjó-
mannastofunni. — Sjómennirnir
þurftu á margs konar fyrirgreiðslu
og aðstoð að halda, og það var
okkur mikil ánægja að veita þá
aðstoð, sem unnt var. Einn þurfti
á lækni að halda, annar þurfti að
komast á sjúkraliús og sá þriðji
þurfti á að halda aðstoð við að
selja veiðina. Enn annar hafði orð-
ið fyrir ásiglingu og þurfti að
komast í samhand við danska
sendiráðið. Svo var ef til vill ein-
hver dáinn, og þá þurfti að senda
likið heim. Já, mörgu þurfti að
sinna og sjómönnunum þótti vænt
um að geta snúið sér til sjómanna-
stofunnar með erfiðleika sína. Við
H. E. Wislöff:
Löngunin er lífsins hungur
„Sálu mína langaði til, já
hún þráði forgarða Drottins.
Sálm. 84.3."
Vakinn maður þráir lífið í
Guði. I fyrstu ef til vill veikt og
óljóst eins og hálffálmkennt.
„Þá langar en ei þora" eins og
1 sálminum stendur. Síðar
kemur það skýrara í ljós, að
það er Guð sem hann þráir.
Eins og hindin, sem þráir
vatnslindir, þráir sál mín þig,
ó, Guð. Sál mína þyrstir efíir
Guði, hinum lifandi Guði.
Sálm. 42.2-—3. Já, Guðs börn
þelckja þessa löngun hjartans.
Það er ef til vill enginn, sem
ber dýpri þrá í hjarta en sá
maður, sem er vakandi krist-
inn. Hann þráir Guð og meiri
fyllingu Guðs Anda, meiri
helgun.
Sá sem hefur fundið for-
smekk lífsins í Guði, þráir
fyllinguna. „Dragðu mig nœr
þér, drag mig þér ncer, Dýr-
mœti herra og frelsari kœri"
stendur í sálminum. Þessi
löngun er það oft, er knýr til
helgunar. Hún er ávöxtur af
starfi Heilags Anda og ber vott
um heilbrigt trúarlíf. Þú hefur
ástœðu til að óttast þann dag,
er þú ekki lengur finnur þessa
þrá brenna þér f brjósti.
Jesús býður öllum leitandi
sálum. að koma til sín. Hann
getur svalað hinni dýpstu
löngun mannssálarinnar og
þrá eftir fyrirgefningu, friði og
blessun Guðs.
Sé löngunin lífsins hungur,
er Jesús lífsins brauð.
(S. O. þýddi lausl.)
VATMSKOGUR...
Framh. af 2. síðu.
gleði. Meðan þetta skeður og að þessu er unnið, er starfið i Vatna-
skógi nauðsynlegt og gott og á allan rétt á sér. Ennfremur á það rétt
á föstum sessi i fyrirbæn allra þeirra, er unna framgangi Guðs ríkis
með þjóð vorri, og ekkert er starfi eins og þessu nauðsynlegra.
Ætti að setja fram sérstakar óskir um fyrirbæn starfinu i Vatna-
skógi til handa, vildum vér minna á að biðja fyrir því í fyrsta lagi,
að þar verði aldrei misst sjónar af hinu eiginlega takmarki þess,
en þvert á móti sótt að því í trú og af trúmennsku, og í öðru lagi,
að Guð sendi starfinu í auknum mæli sjálfboðaliða, unga og trúaða
menn, sem vilja vinna að því, að félagar þeirra öðlist sömu blessun
og þeir hafa orðið aðnjótandi sjálfir. Þetta er lúð eðlilega og sjálf-
sagða: „Seg þeim hvað ]iú sjálfur reyndir, sjálfur veizt og þreif-
ar á ....“
Þórður Möller.