Bjarmi - 01.03.1964, Blaðsíða 7

BJARMI 7
BÓK ÆSKUNNAR
Framh. af 2. síðu:
einnig að taka sinnaskiptum. Það
var eins og ljós hefði verið tendr-
að fyrir hana með þessum línum
í „Bók æskunnar“, það ynni sitt
hljóðláta verk: efldi trúarneistann,
sem Guð hafði tendrað í hjarta
hennar, en — henni var það ekki
ljóst þá.
NáMSVETRINUM var lokið.
Fögnuðurinn yfir því að vera
heima fyllti hana svo algjörlega
í fyrstu, að hún gleymdi nær því
þránni eftir því kraftaverki, sem
hún beið eftir. Mesti annatími árs-
ins var kominn: Vorið. Það kom
hljóðlega með gnótt sólskins að
deginum til en frost um nætur,
dögum og vikum saman, og það
líf, sem átti að spretta upp af jörð-
inni, vissi ekki almennilega, hvort
það ætti að áræða að leggja af
stað út í birtuna. Sólin kallaði:
komið! En frostið rak á hverri
nóttu frjóangana aftur niður í
moldina.
Kvöld nokkurt dimmdi í lofti
og vindurinn kom volgur og mild-
ur úr suðri og rigningarúðinn lagð-
ist yfir jörðina. Morguninn eftir
hafði kraftaverkið gerzt: allar
þessar mörgu þúsundir frjóanga,
sem höfðu vikum saman verið
reiðubúnar, brutust nú í ofdirfsku
upp. Allt grænkaði! Vorið náði til
fjalla, leysti ísfjötrana og sleppti
lækjunum lausum niður hlíðar og
með vorflauminn niður í dalinn.
Allt ólgaði og söng af gleði og vor-
hug: fuglakliður, kindajarm,
lambsgrátur og gleðibaul dýranna,
sem sluppu út í Ijósið og græn-
gresið.
Hún tók innilegri og sælli þátt í
þessu en nokkru sinni áður. Hún
hoppaði eins og lömbin, þegar hún
hljóp út í fjós. Þegar hún sat í
kyrrð og mjólkaði, komu hugsan-
irnar: einkennilegt, að hún skyldi
vera svona glöð, fyrst hún hafði
ekki tekið raunverulegum sinna-
skiptum? — Það var ef til vill
ekki hættulegt að gleyma Guði,
þegar allt gekk vel, þegar vor ríkti
og allir voru heilbrigðir, en þegar
haustið kæmi aftur---------. Og svo
var það dauðinn, og svo var það
allt þetta Ijóta, sem leyndist í
hjartanu, sem var ógerlegt að sigr-
ast á-----------. Góði Guð, hjálpa
mér til þess að taka sönnum sinna-
skiptum, áður en haustar aftur.
Það var eins og einhver vissa
seitlaði um hana: það myndi ger-
ast í sumar. — Ó, já, ef sumarið
kæmi til hennar!
Sumarið kom, og kyrrðin og
friðurinn uppi í seli — starfið og
fögnuðurinn yfir því að vera til
og fá að vera þarna meðal alls
þess, sem henni þótti svo vænt um.
Og svo yar þessi nýja ábyrgð: hún
var ein með búslóðina uppi í sel-
inu og það í fyrsta sinn. Það bar
oft við, að þetta gagntók huga
hennar allan daginn, en það bar
einnig við, að hún sleppti því, sem
hún var að gjöra, og hljóp inn til
þess að lesa eitthvað í bókinni,
sem varð æ betur lifandi fyrir
henni, því að Guð varð henni svo
einkennilega nálægur, þegar hún
las.
Svo var það sunnudag nokkurn
í júlí. Lækir og jökultungur glitr-
uðu í sólskininu, og það var langt
síðan nokkurt ský hafði sézt á
himni. Morgunverkum var iokið
Hún hljóp ljósklædd og létt í spori
upp að fossinum, þar sem henni
fannst indælt að sitja ein á sunnu-
dögum. Þar var gróðurríkur, lítill
hvammur með birkigróðri í — síð-
ustu birkihríslurnar, áður en ör-
æfin tóku við. Hún sat þarna dá-
litla stund og hlustaði á orgelleik
árinnar, áður en hún lauk upp
bókinni og las orðin, sem hún
kunni vel frá því áður:
„HiS sanna Ijós, sem upplýsir hvern
mann, var aS koma í heiminn. Harm
var i heiminum og heimurinn var orS-
inn íil fyrir hann og heimurinn þekkti
hann ekki. Hann kom til eignar sinnar
og hans eigin menn tóku ekki viS hon-
um. En öllum þeim, sem viS honum
tóku, gaf hann rétt til þess aS verSa
GuSs börn, — þeim, sem trúa á nafn
hans.“
Það var eins og öll hljóð dæju.
Það var eins og ný gleði sprytti
upp í kyrrðinni, gleði sem hún
þorði tæplega að trúa að væri til:
er það satt, að sá, sem trúir á Jes-
úm, eigi rétt til að vera Guðs barn?
Þá er hún ef til vill Guðs barn?
Það er Guð, sem hefur komið því
til leiðar! Og það er fyrir sakir
Jesú, að hún hefur öðlazt þennan
rétt. Þótt henni takist ekki að vilja
réttilega — þótt henni takist ekki
að ráða við vonda hjartað, þá má
hún samt vera Guðs barn fyrir
sakir Jesú-----------. Hún áræðir
að senda þakkarhugsun upp í blá-
an himininn. Hún þorir ekki al-
mennilega að nota orð, því að þetta
er allt of stórkostlegt til þess að
geta verið satt.
Hún gekk hægt heimleiðis. Við-
lag úr söng varð allt í einu lifandi
fyrir henni og kallaði á lagið, og
hún söng, fagnandi og þó hljóð-
lega:
„Jesús, Jesús.
HváS sem þú þarft á himni og storS
þér veitir þáS eina orS.“
Fjallafjólan ljómar og angar inn
í runnunum. Stúlkan tínir svolít-
inn vönd. Ef það hefði ekki verið
svona hræðilega langt til Dan-
merkur, hefði hún farið þangað í
kvöld og leitað uppi þennan ókunna
mann, sem hafði skrifað orðin um
fjötraða viljann, og hún mundi
segja: Þökk! Og þá fengi hún ef
til vill að setja þessi litlu fjalla-
blóm, sem anguðu svo yndislega, á
skrifborðið hans.
Hún var ekki viss um, að hún
hefði tekið sannarlegum sinna-
skiptum, en fyrst hún hafði öðl-
azt rétt til þess að vera barn Guðs,
mundi Guð sjálfsagt sjá um það.
DÓMKIRKJAN OG ALÞINGISHÚSIÐ
TILRAUN GERÐ
MEÐ GUÐS ORÐ
Gunnar Edmann, sem fær lista-
mannalaun hjá ríkinu sem rithöf-
undur, hefur eftir guðræknis-
stund í sjónvarpi ritað um „til-
raunina Guð“ í „Útvarpsraddir —
sjónvarp“. Vér tökum þetta úr
því:
„Ef vér fjarlægjum allt, sem
haldið er frarn um Nýja testa-
mentið bæði af kristnum og
andkristnum aðilum, og tök-
um að lesa bók Mannssonar-
ins innan að, orð fyrir orð,
sem þar er ritað; og ef vér
tökum að fást eitthvað við
það, sem þar er, gerum tilraun-
ir með orð hans í sjálfs vor
lífi, þá mun óhjákvæmilega
eitthvað gerast. — Þessi
leyndardómur felst í orði hans,
en losnar úr læðingi í fram-
kvæmd: „orðin sem ég tala
eru andi og eru líf.“
Dæmið um efniskjarnann, en
kraftar hans eru huldir, unz vér
gjörum eitthvað við hann, setjum
hann í kjarnakljúfa, er dæmi um
það, hvernig unnt sé að leysa úr
læðingi hulinn mátt andlegs veru-
leika:
Það er ekki fyrr en vér setj-
um orð Jesú í kjarnakljúf
vilja vors, er vér af fúsu geði
reynum orð hans með því að
„breyta eftir þeim“, að hulinn
veruleiki þeirra verkar, tek-
ur smám saman að leysa úr
læðingi mátt sinn og sann-
leika; já, hann opinberar sig
svo, að vér getum með allri
veru vorri skilið hann sem
raunsannindi.
Gunnar Edmann ályktar:
Meistari fagnaðarerindisins
býður oss með frjálsri Galíleu-
aðferð sinni leið til þessa
skilnings á innsta kjarna veru-
leikans, þá (eins og aðferð
raunvísinda) sem með þolin-
mæði er unnt að reyna: „Ef
einhver er sá, sem vill gjöra
vilja hans, sem sendi mig,
hann mun komast að raun um,
hvort kenningin er frá Guði
eða ég tala af sjálfum mér.“
— Þ. e. Guð, sem unnt er að
prófa.
(Þýtt úr sænska stúdentablað-
inu „Vi tro“.)
Ég er hræddur aö deyja
Framh. af 6. síSu:
styrk, er þú þarft á að halda,
þegar þú kemur á leiðarenda. Á
síðustu næturvökunni mun hann
ennþá einu sinni koma til móts við
þig, hann sem vann sigur á dauð-
anum og gjörði hann að engu —
einnig þinn dauða.
Og svo framarlega sem páskar
boða, að Jesús sé sigurvegari dauð-
ans og herra lífsins, þá er dauðinn
búinn að vera.
Magne C. Króhn
(B.A. þ.).