Bjarmi - 01.03.1964, Blaðsíða 4

4 BJARMI
VER VILJUM HDRFA A JESUM
JJjlir jrú ^yJitnd ddd. ^JJa
fanneiion
Mig langar til þess að vér íhug-
um hluta úr píslarsögu Jesú eins
og hún er skráð í 23. kafla, þrítug-
asta og þriðja til fertugasta og
þriðja vers.
Vér höfum öll áður heyrt eða
lesið þessa frásögu. Það er einmitt
hinn alvarlegi sannleikur, að vér
könnumst öll við Jesúm. — Vér
höfum heyrt um hann, frá því að
vér vorum smábörn. Vér höldum
jólin hátíðleg til þess að minnast
fæðingar hans; vér höldum páska
til þess að minnast dauða hans á
Golgata. Vér vitum, að Jesús var
sannsöguleg persóna, eitt mikil-
mennanna; og fyrir miklum hluta
manna er hann heldur ekki neitt
meira. — En vér skulum nú stað-
næmast öriitla stund á Golgata.
Vér viljum horfa á Jesúm lifandi.
Vér viljum standa augliti til aug-
litis við hann. Vér viljum biðja
þess, að Heilagur andi gjöri hann
raunverulegan fyrir oss. — Hann
var negldur á kross, sem því næst
var reistur og festur í rauf í fjall-
inu. Nokkrum þyrnisprotum var
þrýst þétt um höfuð hans, þyrn-
arnir hafa rifið hann til blóðs. Með
rödd, sem var þrungin kærleika,
segir hann: „Faðir, fyrirgef þeim,
því að þeir vita ekki, hvað þeir
gjöra.“ Mér finnst fallega sagt í
söng einum, er segir: „Ég horfði
djúpt inn í Drottins augu, og djúpt
í augu mér Jesús leit.“
Kæru vinir! Það er ekki ávallt
svo, að margorð bæn veiti þér
mesta blessun. Nei, horfðu djúpt
inn í kærleika Jesú, — þannig, að
mynd hans geti grópazt djúpt inn í
hjartað. Ef vér stöndum þarna og
horfum á Jesúm, fyllist sál vor
undrun gagnvart því, hvers vegna
þetta hafi gerzt. Hvers vegna þurfti
hann, sem lifði lífi sínu í sjálfs-
fórnandi kærleika — hvers vegna
þurfti hann að þjást svona? Jú,
ég veit það.
„Mín syndasekt því veldur,
hún sárt þig lagðist á.“
Mín syndasekt — mínar syndir
— já, hvað er það eiginlega?
Mennirnir voru komnir svo langt
brott frá Guði, — hinum heilaga
hreina, — að þeir lifðu aðeins
sjálfum sér og gleymdu boðum
Guðs. — 1 fylling tímans sendi Guð
son sinn, hann tók á sig manns-
mynd og var reyndur í öllu, — en
án syndar. — Einu sinni sagði Jes-
ús við lærisveina sína: „Nýtt boð-
orð gef ég yður, þér skuluð elska
hver annan.“ Þetta kærleiksboð-
orð er æðst allra boðorða. — En
ég get ekki haldið eitt af boðorð-
um Guðs. Þess vegna uppfyllti Jes-
ús öll boðorð Guðs í minn stað.
Vegna Jesú er ég réttlætt og líta-
laus og verð himinsins. Þess vegna
vil ég vera við kross Jesú og beina
sjónum mínum svo lengi á ásjónu
hans, að ég umbreytist við það.
Það eru margs konar menn, sem
standa við kross Jesú. Sumir eru
beiskir og hata hann, af því að þeir
finna til vanmáttar síns og vilja
ekki trúa því, að Jesús geti hjálp-
að þeim. Þannig var öðrum ræn-
ingjanum farið, þeim, sem hæddi
hann og sagði: „Ert þú ekki Mess-
ías? Bjarga þú sjálfum þér og
okkur.“ Þarna mætum við því hug-
arfari, sem stendur í gegn náð
Guðs í Jesú Kristi allt fram í
dauðann.
Hinum megin við krossinn hang-
ir glæpamaður, sem að loknu al-
gjörlega misheppnuðu lífi viður-
kennir það í örvæntingu sinni, að
þeir hljóti þá refsingu, sem þeir
hafa átt skilið. Hann sér einnig,
hversu ranglátt það er, að Jesús,
sem var saklaus, skyldi þurfa að
þola sömu hegningu og þeir. Og
svo stígur upp þetta sára, djúpa
andvarp hjartans frá örvæntandi
sál: „Jesús, minnstu mín, er þú
kemur í ríki þitt.“ Og Jesús tekur
hann inn í kærleika sinn og svar-
ar honum svo undursamlega:
„Sannlega, sannlega segi eg þér, i
dag skaltu vera með mér í Para-
dís.“ Þessi sami kærleikur streym-
ir til vor. Viltu leyfa honum að
ná valdi yfir lífi þínu? Viltu leyfa
honum að umskapa þig?
Og nú kemur spurningin til þín.
Hvorum megin við kross Jesú
stendur þú? Ertu kærulaus, eða
Ó, iiöfuð dreyra tlriíið,
er drúpir smáS og pínt,
af liöndum þræla þrifið
og þymnum sárum krýnt,
ó, lieilagt Iiöfuð fríða,
er himnesk lotning her,
en háðung hlauzt að líða,
mitt hjarla lýtur þér.
Af hlygð og harmi hrelldur
ég, Herra, játa má:
mín synda sekt því veldur,
hún sárt þig lagðist á.
Sjá, hér ég er, sem hefi
þig hrakið, pínt og smáð.
Þín miskunn mér þó gefi,
að megi’ eg öðlast náð.
hefur kærleikur Jesú hrifið þig
svo, að þú getur sagt eins og Páll:
„Lífið er mér Kristur!” Eða stend-
ur þú í nokkurri fjarlægð og finnst,
að þetta sé eitthvað, sem varði
þig ekki; eða hefur þér orðið ljóst,
að gæfuríkt líf er það eitt að lifa
í samfélaginu við Jesúm.
Nem þú andartak staðar og
beindu sjónum þínum á hópana,
sem staðnæmdust við kross Jesú,
hrifust af guðdómlegum kærleika
hans, fylltust óskiljanlegum friði
og fögnuði, hlutu kjark og þrek
og fylltust einni meginþrá, þeirri:
„Mín löngun Jesús æðsta er að efla
ríki þitt.“
Þeir gengu gagnteknir af hrifn-
ingu út í daglega lífið, til þess að
aðrir hlytu hlutdeild í sömu auð-
æfum, sem þeir áttu. Margir misstu
kjarkinn, af því að gleðin og frið-
urinn hurfu í striti hversdagsins.
Hugrekki, kraftar og hrifning
þurru. Það var eins og mynd Jesú
yrði þokukennd og máð. Þeir
gleymdu því veigamesta, að sigur-
sælu trúarlífi er aðeins hægt að
lifa við kross Jesú. Þegar þú snýrð
baki við krossinum og hugsar á
Ég vil þar vera lijá þér,
er veit ég píndan þig,
og eigi fara frá þér.
Æ, fyrirlít ei mig.
Er dauðans svefn fær sigið
á signaS auga þitt,
ég vil þitt höfuS hnigiS
viS hjartaS leggja mitt.
Af hjarta þér ég þakka,
aS þyngstan kvaladeyS
þú Ijúft þér lézt að smakka,
svo Ieystir mig úr neyð.
Lát, Kristur kærlciksrikur,
ei kulna trú lijá mér,
en Ioks er ævi lýkur,
mig lát þú dcyja’ í þér.
Bernard frá Clcárvaux.
(H. Hálfdánarson þ.)
þá leið, að nú eigir þú nægan kær-
leika handa öllum, sem þú mætir
og umgengst, þá muntu fljótt fá
að reyna eins og Lúther, að „með
eigin kröftum enginn verst“ og
kærleikur vor sjálfra kólnar fljótt,
ef vér beinum ekki sjónum vorum
sifellt til Jesú á krossinum.
Mér þykir ákaflega vænt um
eitt vers á móðurmáli minu, sem
í segir: „Det stár et kors pá Gol-
gata, hvor Jesus döden led, der
henter jeg min styrke fra, i tid
og evighed." Lauslega þýtt á
óbundið mál: „Það stendur kross
á Golgatahæð, þar sem Jesús dó.
Þangað sæki ég mér styrk um tíma
og eilífð.“ Þar er hið örugga at-
hvarf kristins manns. Þegar þú
vaknar til nýs dags, — gakk þá
inn í kærleika Jesú og sæktu
þangað styrk til verkefna dagsins,
— og sæktu þangað frið fyrir
hjarta þitt fyrir hvíld næturinnar.
Það stóð lítill hópur manna við
Golgata, sem urðu höndlaðir af
Kristi. Þeir gleymdu þvi, að þeir
voru fáir, þeir gleymdu, að þeir
voru fátækir, — þeir höfðu sann-
reynt Krist og þess vegna fylltust
þeir einni ástríðu, ef nota má það
orð í því sambandi: að fara og
segja öllum þjóðum frá því, sem
þeir hefðu reynt hjá Jesú og með
Jesú. Litli hópurinn óx og varð, er
tímar liðu, mikill fjöldi, sem fékk
að mæta Kristi og sannreyna veru-
leika hans á Golgata og urðu tendr-
aðir af kærleika hans svo, að þeir
urðu Ijós og salt í myrkum og
köldum heimi. Nú erum ég og þú
komin í þennan skara. Að hve
miklu leyti erum við höndlaðir af
Kristi, gagnteknir af honum? Hve
mikið vald hefur Jesús í daglegu
lífi voru? Jesús segir í dag eins
og forðum: „Farið og prédikið
fagnaðarerindið." Hann segir það
við þig og mig. En hvert eigum
við að fara? Ekki geta allir farið
til f jarlægra landa, — þú átt samt
heimili þitt, vinnustað þinn, félaga-
hópinn. Jesús minnir þig vafalaust
á einhverja gamla og einmana, sem
þú ættir að helga eitthvað af tíma
þinum og kærleika.
Hvernig yrði umhorfs, ef vér
öll, sem erum trúuð, yrðum full-
trúar Guðs ríkis, gagntekin af
Kristi? Jesús leið og dó vor vegna,
og hann hefur sigrað dauðann vor
vegna.
Og svo stöndum vér þarna, und-
ir ástaraugum Jesú og undir bless-
andi höndum hans og finnum til
djúprar löngunar að fá að verða
til blessunar.
Vér viljum halda út í baráttuna
sigrandi og til að sigra:
„Ungi vinur, vel þann kostinn,
vertu með á sigurbraut!
Krossins leið er konungsvegur,
krýning færðu trúr í þraut!“
Og vér verðum að vaka, því fyr-
ir oss er tíminn naumur, svo að
wér lærisveinar Krists verðum að
neyta allrar orku í þjónustu hans,
sem hefur sent oss. Ekki alla til
sama starfs, eða til sama hlut-
verks, en alla til þess að vinna
fyrir hann. Flytjum boðskapinn,
meðan þess er enn kostur, vitandi
að erfiði í Drottni verður ekki ár-
angurslaust, því að voldugur er
hann, sem gefur oss sigurinn, fyrir
Drottin vorn Jesúm Krist.
Og svo langar mig til þess að
Ijúka máli mínu með því að vitna
í orð Asafs: „En ég er ætíð hjá
þér, þú heldur í hægri hönd mína.“