Bjarmi - 01.01.1970, Side 21

Sir Georg kom inn í stóra salinn, sem þeir höfðu
safnazt saman í, ásamt Oscar Bernadotte, Svía-
prins. Fundarmenn risu úr sætum og æptu fagn-
aðaróp. Mörgum öðrum af elztu félögunum var
einnig tekið með mikilli hrifningu.
Þegar hátíðin stóð sem hæst, barst önnur stór-
frétt. Sir Georg hafði verið útnefndur heiðurs-
borgari Lundúnaborgar! Hverjum hefði dottið
slíkt í hug forðum, þegar hann kom með bróður
sínum, atvinnulaus og þreyttur, gegnum miðborg
Lundúna og leitaði sér atvinnu? En þetta er allt,
eins og Georg komst sjálfur að orði, verk Drott-
ins.
Enn veiúíist honum þróttur til að taka þátt í
starfinu af miklum áhuga nokkur ár. En hann
varð að sætta sig við, að elli kerling var komin
til sögunnar. Hin aldna hetja fór að lýjast. Sjálf-
ur skildi hann það ekki almennilega. Hann vildi
ekki leggja niður vopnin. — Ég vil starfa, meðan
mér endast kraftar, sagði hann. — Enn bíða ótal
verkefni. Og með hjálp Guðs vil eg berjast við
hinn vonda til hinztu stundar.
Hann var enn skýr í hugsun. Hann gat enn
verið skjótur og hnyttinn í tilsvörum. Einn vina
hans óskaði honum til hamingju, þegar hann
varð 84 ára gamall, og viðhafði þessi ógn hátíð-
legu orð: — Ó, konungur, lif um eilífð! Georg
svaraði um hæl: — Mér finnst ég hafa heyrt fólk
segja þetta áður, nefnilega þegar það var að biðja
mig um peninga!
En líkaminn fylgdist ekki fullkomlega með. Dag
nokkurn bauð læknirinn honum að fara til Suð-
urlanda. Einn vina hans lét þá í ljós gleði sína
yfir því, að Sir Georg skyldi veitast þetta leyfi.
En sá, sem átti að fara í leyfið, var allt annað en
ánægður. — Mér er ekkert um þetta gefið. Þetta
truflar algerlega starf mitt, sagði hann.
Einn daginn hitti hann gamlan vin, Samúel
Thompson. Sir Georg gerði svolítið gys að hon-
um, af því að hann sæist orðið aldrei á samkom-
unum. Thompson svaraði því til, að læknarnir
hefðu ráðlagt honum að fara ekki á samkomur.
— Einmitt það, einmitt, sagði Sir Georg. — Það
segja þeir líka við mig. En ég skal segja þér,
hvernig menn eiga að fara að, þegar svo stend-
ur á. Ég skal segja þér leyndarmál mitt. Hann
hallaði sér betur að vini sínum: — Fáðu þér ann-
an lækni, kæri vinur, fáðu þér annan lækni!
Dr. John Mott hitti hann einnig í Lundúnum
um þetta leyti. Hann segir, að Sir Georg hafi
reynzt örðugt að hugsa í samhengi og fylgjast
með samtali. En það, sem var kjarni lífs hans
og hugur hans snerist um, var enn skýrt í vitund
hans.
— Hittið þér nokkurn tíma mann, sagði hann
allt í einu, — án þess að þér talið við hann um
Jesúm Krist?
Hann var sífellt á ferðinni, meðan hann átti
þess kost að vera í Lundúnum.
Síðdegis á hverjum sunnudegi, þegar menn
voru að fara í heimboð eða á leið heim úr ferða-
lögum, hittu þeir fyrir gamlan, gráhærðan mann,
sem dreifði smáritum meðal fólksins, brosandi
og vingjamlegur. Það var hinn mikli verzlunar-
jöfur, aðalsmaðurinn, sem gekk þarna um göt-
urnar með frakkavasana troðfulla af smáritum.
Hann varð að leggja hönd á plóginn í starfi Drott-
ins síns, og úr því að hann gat ekki talað lengur,
varð hann að gera það á þennan hátt.
Kvöld nokkurt var hann með nokkrum ungum
vinum sínum.
Þeir spurðu hann, hvað væri honum efst í huga
um þær mundir.
— Þakklæti til Guðs, svaraði öldungurinn, —
af því að hann hefur af náð sinni notað mig til
að efla guðsríki meðal ungra manna.
Daginn eftir hitti hann einn starfsmann félags-
ins úti á götu. Sir Georg stöðvaði hann.
— Hann dvínar vonandi ekki?
— Dvínar ekki? anzaði starfsmaðurinn undr-
andi.
— Áhuginn í starfinu dvínar vonandi ekki?
— Nei, svaraði starfsmaðurinn glaður. — Við
höfum aldrei átt eins dásamlegt ár eins og það,
sem nú er liðið.
Þá brosti Sir Georg hlýlega eins og hann var
vanur.
— Guði sé lof, Guði sé lof!
Síðan skyldi Heimssambandið halda hátíðlegt
50 ára afmæli sitt. Það var árið 1905, og átti há-
tíðin að fara fram í París. Þangað vildi hinn aldni
Sir Georg komast. Hann lagði af stað, þrátt fyrir
eindregin mótmæli læknanna. Garpinn gamla
langaði til að sjá „nýgræðinginn".
Hann gekk hægt inn eftir gangveginum á miðju
gólfi að ræðustólnum, en fornvinur hans, Hodder,
og Howard, sonur hans, studdu hann. Ungir menn
frá tuttugu og fimm þjóðum höfðu skipað sér í
fylkingu honum til heiðurs. Og þegar aldna hetj-
an gekk fram að ræðustólnum, fór fagnaðarbylgja
um hinn mikla skara ungra manna.
Þá vaknaði öldungurinn Georg Williams. Það
var eins og hann rétti úr sér. Nýr ljómi kom í
augun, og röddin var gædd þrótti og glóð.
Síðan flutti hann þeim kveðju sína.
— Ungu menn! Gefið Guði hjörtu ykkar, með-
an þið eruð ungir, ef þið viljið njóta hamingju
um dagana og verða að liði. Kristilegt félag ungra
manna er síðasti og dýrmætasti arfurinn, sem ég
læt eftir mig. Ég ánafna hann ykkur, kæru ungu
menn frá mörgum löndum. Þið verðið að halda
starfinu áfram, já, færa út kvíarnar. Ég vona,
að þið finnið eins mikla hamingju í starfinu og
ég hef fundið og að stai’f ykkar verði enn árang-
ursrikara. Því að þá munuð þið afla sál ykkar
sjálfra og margra annarra mikillar blessunar.
Þetta urðu síðustu orðin, sem Georg Williams
sagði á opinberum vettvangi. En ráðstefnan sjálf
varð verðugur endir á löngum starfsdegi hans.
BJARMI 21