Bjarmi - 01.01.1990, Page 6

Andleg mengun
í sjálfu sér þurfti Hósea spámaður ekki að
kljást við þá mengun sem á okkar tímum ger-
ist æ ágengari og alvarlegri. En Hósea var það
fullkomlega ljóst, hversu mannleg synd smitar
út frá sér í allar áttir, og fyrir honum var alvar-
legust sú andlega mengun sem þjóðina hrjáði.
Trúnni á hinn lifandi Guð var blandað saman
við alls konar hjátrú og tilbeiðslu á fánýtum
goðum.
í Norður-ísrael vantaði ekki staði til til-
beiðslu í tíð Hósea. Nóg var af fórnarhæðum og
ekki skorti presta. Það mátti jafnvel heyra
þjóðina hrópa til Guðs: „Guð minn! Vér ísra-
elsmenn þekkjum þig!“ (8:2). En samkvæmt
orðum spámannsins var hrópið án samhljóms
hið innra. Þegar grannt var skoðað, hrópuðu
verkin hærra og vitnuðu um allt annað:
„Heyrið orð Drottins, þér ísraelsmenn! Því að
Drottinn hefir mál að kæra gegn íbúum
landsins, því að í landinu er engin trúfesti, né
kærleikur, né þekking á Guði“ (4:1).
Hér er ekki verið að tala um þá þekkingu
sem gerir mönnum kleift að læra öll svör utan-
bókar eða fylgja hugsunarlaust trúarlegum
helgisiðum. Hósea er að ræða um þá þekkingu
sem aðeins vex fram við náin og persónuleg
kynni, þ.e.a.s. þekkingu þess sem elskar,
þekkingu sem sannar sig með verkunum. Það
„Peir sverja og
Ijúga, myrða og
stela og halda
framhjá. “
„ í landinu
er engin trú-
festi, né kœr-
leikur, néþekk-
ing á Guði. “
þarf því ekki að koma á óvart að Hósea skuli
líkja þjóðinni við ótrúa eiginkonu sem þekkir
ekki mann sinn. Landið drýgir hór, andvarpar
hann. Þjóðin eltirfriðlasína. Fólkið gengurtil
frétta við trédrumb og fórnar Baal á hæðun-
um.
fifW®'
Qolan að austan
Fórnarþjónustan í ísrael var komin á villi-
götur og hafði fengið heiðið innihald. Hún
var orðin eins konar tæki í höndum lýðsins til
að sefa guðdóminn, tryggja friðinn. Fórnin
var þannig orðin gjaldmiðill til að versla við
Guð. En þetta var í algjörri andstöðu við eðli
fórnarþjónustu ísraelsmanna og í andstöðu
við þann Guð sem er frjáls og ekki verður
færður í fjötra eða stjórnað frá jörðu niðri.
Fórnarþjónusta ísraelsmanna átti að efla
með þeim lotningu og auðmýkt gagnvart heil-
ögum Guði og þakklæti til hans sem þeir áttu
allt sitt komið undir. En nú var þjóðin hins
vegar full af illsku og hroka og setti allt sitt
traust á eigin hyggindi. í stað þess að treysta á
hjálp Guðs hallaði þjóðin sér í faðm heiðinnar
stórþjóðar í austri, Assýringa. Við gefum
Hósea orðið:
„Efraím [aðalœttkvíslin í N-ísraelJ hefir
umkringt mig með lygi og ísraels hús með
svikum, og Júda er enn reikull gagnvart
Guði og gagnvart Hinum heilaga, sem ald-
rei breytist.
Efraím sækist eftir vindi og eltir austan-
goluna. Á hverjum degi hrúga þeirupp lyg-
um og ofbeldisverkum. Peir gjöra sáttmála
við Assýríu, og olífuolía erflutt til Egypta-
lands“ (12:1-2).
„Efraím sækist eftir vindi og eltir austangol-
una.“ Hósea er hér að tala um samband ísra-
els viðstórþjóðinaíaustri, Assýringa. Honum
er það ekkert launungamál að þjóðin hefur í
því sambandi stigið mikið ógæfuspor. Hún
hugðist bjarga lífi sínu með því að falla í faðm
þessarar voldugu þjóðar. En faðmlögin
breyttust fljótt í helgreipar. Trú þjóðarinnar
blandaðist heiðnum áhrifum úr austri og ekki
leið á löngu uns flestir ísraelsmenn féllu fyrir
sverði Assýringa eða voru herleiddir burt úr
sínu eigin landi. Golan úr austri varð að
andblæ dauðans.
Jákvæð alheimsáhrif?
Líklega er hún nokkuð annars eðlis, aust-
angolan sem herjar á íslenska þjóð um þessar
mundir. En það er spurning hvort hún sé öllu
heilsusamlegri en sú sem Hósea þurfti að búa
við?
Það hefur varla farið fram hjá mörgum að