Heima er bezt - 01.02.1954, Blaðsíða 7

Nr. 2
Heima er bezt
39
sótt, barnaveiki o. s. frv. Að af-
lokinni klinik, sem vanalega stóð
yfir í tvo tíma, kvöddum við
prófessorinn og fórum aftur inn
í sama herbergi og áður og úr
fatagörmunum og úr öllum föt-
um, í steypibað og síðan í okk-
ar eigin föt og heimleiðis.
Hafði ég mjög mikil not af
öllu því, er ég heyrði og sá hjá
öllum þessum kennurum, og þó
einkum af því að sjá svo marga
sjúklinga með ýmsa sjúkdóma,
sem ég ekki hafði haft tækifæri
til að sjá fyrr. Ég var þarna allt-
af með mörgum dönskum stúd-
entum hins danska háskóla og
voru þeir flestir komnir fast að
lokaprófi. Gat ég þó ekki séð,
að þeir væru neitt lærðari eða
betur að sér en kandídatar frá
læknaskólanum í Reykjavík.
Á fæðingarstofnuninni var ég
einn mánuð, frá 10. júlí til 10.
ágúst. Þegar við komum til
Hafnar, voru öll rúm kandídata
þar fullsetin. Höfðum við komið
okkur saman um að fara eftir
stafrófsröð, er rúm byðist. Þá
var Andrés svo heppinn að kom-
ast strax að í marzmánuði, því
að einn af hinum dönsku forfall-
aðist. Jónas og Ingólfur komust
að í júlímánuði, en ég átti fyrst
að vera þar í ágúst. Nú fékk ég
að vita, að Ingólfur og Jónas
höfðu ákveðið að fara heim til
íslands í miðjum ágúst með
Láru. Þótti mér leitt að verða
eftir og geta ekki orðið þeim
samferða. Gerði ég nú ítrekaðar
tilraunir til að fá leyfi yfirlækn-
stofnunarinnar, L. Meyers, til
að komast fyrr inn, og eftir langa
mæðu tókst mér að komast að
10. júlí. Þar varð ég að búa all-
an tímann, hafa þar fæði og
næturvist, því að ég varð að vera
alltaf til staðar, er kallið kom
eða bjalla hrngdi, hvort heldur
á nóttu eða degi. Þar voru sex
eða sjö kandidatar auk mín.
Starfsfólk var þar margt. Yfir-
læknir Leopold Meyer, þrír aðr-
ir læknar og tvær yfirljósmæður
og margir ljósmæðralærlingar,
innlendir og erlendir, þó var þar
enginn íslenzkur. Þarna í fæð-
ingarstofnuninni lærði ég margt
og mikið og meira en nokkurs-
staðar á ekki lengri tíma. Við
höfðum lært allt hið bóklega þar
að lútandi, vel og vandlega,
heima í Læknaskólanum
hjá Jónassen gamla, en
okkur vantaði allt hið
verklega og alla æfingu,
en sem við fengum í
fæðingarstofnuninni í
ríkum mæli.
Meðan ég var í Höfn
var ég í dönsku lækna-
félagi, Medicinsk Foren-
ing. Var ég oft á fund-
um þar, hlustaði á fyrir-
lestra og mál manna. Fé-
lagið hafði lestrarstof-
ur, er allajafna stóðu
opnar félagsmönnum.
Þar var mikið bókasafn,
læknisfræðitímarit og
blöð. Sat ég þar löngum
við lestur, er ég hafði
ekki öðru að sinna. Hitti
ég þar stundum ís-
lenzka læknastúdenta,
einkum Steingrím Matt-
híasson og Halldór
Gunnlaugsson.
Oft hitti ég aðra ís-
lendinga, ýmist heima
hjá þeim eða mér,
eða ég hitti þá einhversstaðar í
bænum. Oftast voru þetta stúd-
entar eða við félagar, kandidat-
arnir, sem vanalega sáumst
daglega, þótt all-langt væri
milli okkar. Með þessum löndum
fór ég víða um bæinn að sjá það,
sem merkast þótti. Ég kom þann-
ig í Thorvaldsens Museum oftar
en einu sinni. Þar hitti ég Björn
Kristjánsson, kaupmann úr
Reykjavík með dóttur sinni
ungri, nýfermdri. Einnig fór ég
í Zoologisk Have og Botanisk
Have, og var þar margt að sjá.
Vanaiega fór ég gangandi um
miðbæinn, annars í sporvagni,
sem gekk fyrir rafmagni. Ein-
stöku sinnum fór ég með létti-
vagni (Droske), en það var eink-
um, er ég var á fæðingarstofn-
uninni og sendur út í bæ til
sængurkvenna, þar sem voru
nokkurs konar útibú stofnunar-
innar (Filialer). Er farið var út
úr bænum var farið með járn-
braut.
Stundum var ég einn á þess-
um ferðum mínum. Þegar fór að
vora, fór ég oft með sporvagni
út á Amager og tók mér sjóbað
á Helgolandbaðstað. Á þeirri leið
kom ég stundum við hjá kaup-
mannshjónunum Winding, kon-
an íslenzk, og naut ágætrar
gestrisni þeirra. í einum af þess-
um sjóbaðstúrum mínum út á
Helgoland, lenti ég í hóp ungra
stúlkna, á aldrinum 12—16 ára.
Þær voru í meira lagi kátar og
hafði ég gaman af að spjalla við
þær, því að ég var einn míns
liðs. Þær heyrðu fljótt á málfæri
mínu, að ég var ekki neinn Dani
og spurðu mig því, hverrar þjóð-
ar ég væri. Ég sagði sem var, en
þær vildu ekki trúa því, sögðu,
að ég væri líklega annaðhvort
Svíi eða þá Dani, sem hefði
dvalið lengi í Svíþjóð. Þegar við
skildum og ég fór mína leið, kom
ein þeirra hlaupandi á eftir mér
og bað mig blessaðan að segja
sér hið sanna. Þær héldu víst, að
íslendinéur væri sama og Eski-
mói. Oft fór ég einn í Tivolí og sá
þar allar þær lystisemdir og
kúnstir, er þar var að sjá. Þá tók
ég mér oft göngutúr út á Löngu-
línu, er gott veður var, en það
var ekki langt frá íbúð minni.
Fáum dögum eftir að ég kom
til Hafnar, fór ég með tveimur
löndum út á Klampenborg, sem
var sumarskemmtistaður og
baðstaður fyrir Hafnarbúa, en
all-langt utan við bæinn. Þarna
drukkum við kaffi inni á veit-