Heima er bezt - 01.05.1954, Qupperneq 15

Nr. 5
Hetma er bezt
143
Frá liðinni tíð
Miðbœjarbarnaskólinn í Reykjavík þótti mikið stórhýsi á sinni tíð, og hefur vafalítið
verið mesta stórhýsi í Reykjavík til þess tíma. Aðalbyggingunni, norðurálmunni og þeirri
hlið, sem að Tjörninni veit, var lokið 1898 og var hún vígð 1. okt. það ár. Hálfrar aldar
afmœli skólans var því haldið hátíðlegt 1948, og það ár ritaði Armann heitinn Halldórsson,
þáverandi skólastjóri, allýtarlega sögu skólans, en hún liggur enn í handriti. Suðurálma
skólans var svo byggð 1907, og þá frá honum gengið í þeirri mynd, sem hann er enn í
dag. — Myndin sýnir byggingaflokk þann, sem annaðist skólabygginguna.
síðan og gaf Ingjaldi. Lét bóndi
hennar vel yfir. Hann mælti við
Ingjald:
„Vel ert þú að þeim kominn,
klæðum þessum, og með prýði
munu þau sóma sér, hvar sem þú
ferð — jafnt utan lands sem
innan.“
Nokkur furðusvipur kom á In-
gjald, en Teitur bóndi bætti
þarna engu við.
Þá er leið á veturinn, tók hús-
freyja að þykkna undir belti.
Þegar það var orðið lýðum ljóst,
að hún væri kona ekki einsöm-
ul, kom Teitur bóndi að máli við
hana í áheyrn hjúanna og bað
hana búa heimilisfólkinu veizlu.
„Má ekki minna vera“, sagði
hann, „en að fagnað sé veglega
væntanlegri tilkomu bóndaefn-
isins á Fjallskaga".
Húsfreyja roðnaði sem ung-
mey. Hún svaraði ekki bónda
sínum, en samt sem áður lét hún
að orðum hans. Á næsta degi var
slegið upp veizlu, og sátu hana
allir heimamenn nema Ingjald-
ur. Hann kvaðst ekkert tóm
hafa til þess að sitja yfir veizlu-
borðum.
„Mun ég ekki,“ sagði hann,
sitja aðrar veizlur fyrst um sinn
en þær, sem mér eru búnar hér í
smíðahúsinu."
Áður en veizlunni lauk, sagði
Teitur bóndi í heyranda hljóði:
„Héðan í frá og þangað til þú
hefur alið sveininn, skalt þú,
Ólöf húsfreyja, hlífa þér sem
mest. Skalt þú ganga árla til
rekkju og rísa seint, enda skal
matreiðsla og skömmtun matar
hvíla á Guðborgu, frændkonu
minni. Hún hefur þjónað okkur
af trúmennsku frá því að hún
var fjórtán vetra og lært af þér
myndarskap í hvívetna. Vænti ég
þess, Guðborg mín, að ekki vand-
ir þú síður en kona mín þau
matföng, sem þú berð vini vor-
um, Ingjaldi.“
Upp frá þessu gekk húsfreyja
ekki í smíðahúsið til Ingjalds,
svo að hjúin vissu til. Bóndi
hennar sýndi henni mikið ást-
ríki, en ekki virtist það veita
henni gleði. Hún var ennþá
hljóðari en hún átti vanda til og
virtist oft hnípin. Guðborg grið-
kona varð sýnilega mjög glöð við
orð frænda síns, og sinnti hún
matmóðurstörfunum af miklum
myndar- og skörungsskap. Hún
gætti þess vandlega að færa In-
gjaldi nógan mat og kostsaman,
og var sem hverju sinni væri
glöð eftirvænting í svip hennar,
þá er hún gekk til smíðahússins,
en aldrei var hún þar lengi, og
þegar hún kom þaðan, var hún
jafnan ókátari en þegar hún fór.
Síðan seint um haustið hafði
virzt kenna hjá henni nokkurs
fálætis við húsmóður hennar, og
nú var svo að sjá, sem það færi
heldur vaxandi. Þá tóku hjúin
eftir því, að Ingjaldur stundaði
smíðar sínar af ennþá meira
kappi en áður. Hann hafði oft
sungið brot úr dönsum við vinn-
una, en nú var sem hann hefði
gleymt öllum stefjamálum. T:ð-
um hafði hann unnið fram að
miðnætti, en nú kom það aftur
og aftur fyrir, þegar veður var
kyrrt, að fólkið heyrði á aflíð-
andi óttu högg og slög frá smíða-
húsinu.
Þrem nóttum fyrir sumar var
lokið þeim verkefnum, sem Teit-
ur bóndi hafði ætlað þeim In-
gjaldi. Þá hafði og Ingjaldur á
síðkvöldum og að næturlagi sag-
að, höggvið og heflað allt efni í
sexróinn bát. Teitur kvað nú
lokið vetrarvinnunni og mælti
síðan við Ingjald:
„Miklar þakkir kann ég þér,
Ingjaldur Bjarnason, fyrir störf
þín í þágu okkar hjóna, og er
það eindregin ósk mín, að þú
þiggir það boð, sem ég mun nú
bjóða þér.“
Teitur bóndi þagnaði andar-
tak, en Ingjaldur sagði ekkert,
og hélt þá Teitur áfram máli
sínu:
„Ég vil á hausti komanda fá
þér nokkur fararefni, og mun ég
biðja vin minn, Jón Klepzig,
skipherra og kauphöndlara, að
veita þér far með skipi sínu til
Hamborgar og halda í hönd með
þér, þegar þangað kemur. Vil ég,
að þú lærir smíðar með öllum