Heima er bezt - 01.04.1955, Síða 4

100
Heima er bezt
Nr. 4
það, að ég skilaði bréfinu í hend-
ur Vigfúsi sjálfum. Ég fór því
heim til Vigfúsar og skilaði bréf-
inu og dvaldi þar um hríð, og
reyndist þessi maður sérlega
skemmtilegur, ræðinn og fynd-
inn. Þá notaði ég nokkurn tíma
til þess að ganga um og skoða
þorpið og umhverfi þess. En þeg-
ar ég kom um borð, var enginn
af farþegunum kominn þar. Þeir
komu ekki fyrr en rétt áður en
skipið létti og þá þurfti að
hjálpa sumum um borð.
Veður var gott frá Vopnafirði
til Húsavíkur, og þegar þangað
kom fóru allir farþegar í land til
að skoða staðinn. Við fórum, ég
og félagar mínir, á veitingahús- *
ið, sem virtist gamaldags, og
keyptum okkur kaffi. Kaffið var
okkur fært í eyrnalausum bollum
eða kollum, svo þykkum og
miklum um sig, að gárungarnir
kvörtuðu um það, að þeir gætu
ekki gapað svo mikið, að munn-
urinn næði yfir barminn á boll-
anum. Varð af þessu gleðskapur
mikill og óspart notað til þess að
hlæja að. Einn af félögum okk-
ar, sem tók minnstan þátt í þess-
um gleðskap, flýtti sér sem mest
hann mátti að drekka úr sínum
bolla. Þegar hann hafði lokið því,
henti hann bollanum af hendi
út í horn á stofunni til að vita
hvað hann þyldi, en bollann sak-
aði ekki. Þá fór hann í nokkurs
konur knattspyrnu með bollann
á stofugólfinu og notaði hann
sem bolta og sparkaði honum
með fætinum horna á milli í
stofunni, en bollinn reyndist það
sterkur, að hann þoldi allt
hnjaskið. Þegar stúlkan, sem
bar okkur kaffið, kom inn í stof-
una, bað félagi okkar mjög af-
sökunar á því, að hann hefði
misst bollann á gólfið, en vonaði,
að ekki hefði komið brestur í
hann. Stúlkan tók þessari afsök-
un mjög vel og gaf um leið þær
upplýsingar, að bollamir væru ó-
brjótandi.
Þegar við svo borguðum kaff-
ið og skipta þurfti peningum,
fengum við til baka málmþynn-
ur, sem hvergi voru gjaldgengar,
nema í verzlun Örum & Wulffs.
Þangað urðum við að fara með
þessa einkennilegu peninga og fá
á þeim skipti þar. Allt var þetta
óvanalegt fyrir okkur og þótti
okkur förin í land hafa orðið hin
skemmtilegasta.
Strax og til Akureyrar kom,
leigðum við þrír, sem áður er get-
ið, okkur herbergi í hótel Odd-
eyri og borðuðum þar. Hólar
þurftu ekkert að flýta ferð sinni
og við höfðum sjö daga á Akur-
eyri til að skemmta okkur og
ljúka erindum. Ég dró þó ekki
að fara til amtmannsins og bera
fram erindi mitt. Það gerði ég
fyrsta daginn, sem ég dvaldi á
Akureyri, svo miklu fannst mér
það varða.
Þegar ég kom á skrifstofuna
var ég svo heppinn, að amtmað-
urinn, Páll Briem, var þar
staddur, ásamt skrifara sínum,
sem þá var Júlíus Sigurðsson, er
seinna varð bankastjóri á Akur-
eyri. Tók ég nú bréfið frá
tengdaföður mínum og fékk
amtmanni það, en gat þess um
leið, að mig langaði til að tala
við hann um innihald bréfsins,
þegar hann hefði lokið við að
lesa það. Bréfið var stutt, en
amtmaður las það mjög ná-
kvæmlega og sumt að mér virt-
ist tvisvar. Er lestrinum var
lokið sneri hann sér til skrifara
síns og bað hann að taka fram
Vattarnesmálið. Skrifarinn fór
þar að hillu og kom nú með stór-
an bunka af skjölum, sem hann
afhenti amtmanni. Ég varð nú
mjög undrandi. Hvað gátu öll
þessi skjöl komið við mínu litla
og einfalda erindi? En brátt fékk
ég skýringu á þessu. Amtmaður
fór nú með mig og skjalahrúg-
una inn í lítið herbergi innar af
aðalskrifstofunni og bauð mér
þar sæti. Jafnframt bauð hann
mér vindil og var hinn alúðleg-
asti. Síðan minntist hann á bréf-
ið og erindi mitt og fletti um leið
í skjalabunkanum. Sagði hann,
að þessu erindi væri nú í raun og
veru hægt að svara strax og í
þessu lægi einkennilegur mis-
skilningur, þar sem tengdafaðir
minn hefði alls engan ábúðarrétt
á Vattarnesi. Hann sá víst, hve
hissa ég varð og bætti við, að
Elís, bróðir Eiríks tengdaföður
míns, hefði ábúðarréttinn á allri
umboðsjörðinni, en Eiríkur ekki.
Nú fannst mér málið vandast.
Gat það verið, að byggingarbréf
tengdaföður míns væri falsað?
Ég hafði það í vasanum og nú
var tækifærið til að komast að
því. Til varúðar hafði ég tekið
það með, án þess að skilja, til
hvers ég gæti notað það. Nú tók
ég byggingarbréfið upp, leit á
það og sá, að ekki var um að
villast, nafn amtmannsins, Páls
Briem var skrifað með skýrum
stöfum undir byggingarbréfið.
Ég fékk svo amtmanni bréfið og
bað hann að segja mér, hvernig
á því stæði, að það væri ekki lög-
legt. Hann tók við bréfinu og las
það. Gerðist nú tvennt í senn. Á
andliti mínu mun hafa verið
hægt að lesa sigurhrós, en jafn-
framt virtist þyrma yfir amt-
riianni. Hann varð þungur á brún
og sagði nú stuttur í spuna, að
þetta væri misskilningur úr sér,
það væri ekkert að athuga við
byggingarbréfið. Ég dirfðist þó
að spyrja, hvort hér hefðu ekki
verið brögð í tafli frá hálfu
fyrrverandi umboðsmanns.
Hann vildi ekki við það kannast
og stóð nú upp og skildist mér, að
þar með ætti samtalinu að vera
lokið. Erindislokin urðu því eng-
in. En eitthvað sagði hann þó í
þá átt, að það ætti ekki við að
taka fram fyrir hendur umboðs-
manna í svona málum. Og með
þeim ummælum, sem ekki voru
sögð í neitt vingjarnlegum tón,
heldur miklu fremur með
drembilegum þjósti, var mér til-
kynnt eripdisleysan til Akureyr-
ar.
Nú fór ég að leita að Magn-
úsi Blöndal (bróður Hannesar
skálds). Hann hafði verið kenn-
ari minn og sérlega góður kenn-
ari, en þá var hann verzlunar-
maður hjá þeim bræðrunum
Magnúsi og Friðriki Kristjáns-
sonum. Þegar ég kom inn í búð-
ina til þeirra, var þar maður inn-
an við búðarborðið, sem mér
fannst ég hafa séð áður. En þeg-
ar ég var að skoða hug minn um
þetta, sagði hann þessi orð:
„Hver er þessi hái og drengilegi
maður?“ Magnús Kristjánsson
kynni okkur. Þetta var þá skáld-
ið Matthías Jochumsson. Tókust
nú samræður okkar í milli, þó að
við værum alveg ókunnugir, og
var ég hissa á því eldfjöri og
andans afli, sem ég mætti þarna.
Það var hann, sem aðallega hafði
orðið og orð sín batt hann í
stuðla og fagurt rím. í raun og