Heima er bezt - 01.04.1963, Blaðsíða 11

Dúmkirkjan
i Mílanó.
skreyttu, lituðu gluggar sem skipta tugum metra á hæð
veita einungis litlu broti sólarljóssins inn undir hinar
háu oddbogahvelfingar. En ljósið er milt og þægilegt.
Rökkurbirtan, svalinn, hinir háhvelfdu bogar, súlumar
og helgimyndirnar allt orkar það í senn á hugann og
skapar undrun, aðdáun og tilbeiðslu. Hinir fomu húsa-
meistarar hafa vissulega kunnað sína list, að láta sjálft
húsið vera eins og þátt þeirrar guðsþjónustu, sem þar
á fram að fara. Meginskip kirkjunnar er geysimikið og
hátt, en tvö nokkm lægri hliðarskip til hvorrar hand-
ar, öll aðskilin með súlnaröðum. Þegar ég kom inn í
kirkjuna stóð þar yfir messa. Fyrir framan háaltari henn-
ar stóðu prelátar í fullum skrúða, prýddir mítri og
helgiklæðum og sungu þar messu, á latínu. Kórdrengir
í hvítum kyrtlum sveifluðu reykelsiskerum, og lagði
öðm hverju svo mikil reykjarský frá þeim, að klerk-
arnir vom eins og í þoku, en fram í kirkjuna barst
höfgur sefjandi ilmur frá reykelsinu. Frá orgelinu
hljómuðu tónar, sem fylltu hinar miklu hvelfingar,
þegar hlé varð á söng klerkanna, en annars kváðu orgel-
tónamir við sem þungur niður. Allt féll þetta saman í
órofa heild. Allmargt fólk hafði safnazt saman fyrir
framan altarið og hlýddi messunni og gerði bæn sína.
Það gat hafa sldpt hundruðum, en lítið fór fyrir því
í hinum mikla geim. Ég tók mér þar sæti á yzta og aft-
asta bekk, og leitaðist við að fylgjast með því, sem fram
fór. Þótt ekkert orð, sem ég skildi, næði eyrum mín-
um, hlaut ég að hrífast með af helgi og virðuleik at-
hafnarinnar, og ekki hvað minnst af þeirri tilbeiðslu og
andagt, sem skein út úr andlitum fólksins, sem fylgdi
hverri hreyfingu klerkanna og virtist lifa sig inn í alla
athöfnina eins og það sjálft væri hinir virku aðilar. Ég
held, að það þurfi meira en meðal kaldhyggju til þess,
að fara ósnortinn framhjá slíkri helgiathöfn, þar sem allt
stefnir hærra, hærra. En engu að síður voru þarna ferða-
mannahópar að spígspora, og var sem þeir hvorki sæju
né heyrðu það, sem fram fór, en mösuðu og höfðu
myndavélarnar á lofti rétt eins og þeir væru á skemmti-
stað.
Það var einkennilegt að koma út á torgið. Hið brenn-
andi sólskin, ysinn og umsvifin þar úti stungu svo
furðulega í stúf við kyrrð og hálfrökkur hinnar virðu-
legu kirkju. Innan dyranna voru miðaldirnar, trúhneigð-
ar og dulmagnaðar, en úti fyrir efnishyggja og tækni
20. aldar.
Frá kirkjunni fór ég beina leið til Sforza-hallarinnar,
sem talin er annað mesta minnismerki liðinna alda í
Mílanó. Höllin er reist af Sforza hertogunum, sem fóru
með völd í borginni á 15. og 16. öld. Sagt er að meist-
arinn mikli, Leonardo da Vinci, hafi lagt þar hönd að
verki. I höllinni eru nú geymd minjasöfn, og ætla ég
ekki að gera nokkra tilraun til að lýsa því, sem þar bar
fyrir augu. En erfitt fannst mér að seiða þar fram fyrir
hugskotssjónir hið litríka líf þeirra tíma, sem höllin var
fyllt upp af skrautbúnu aðalsfólki, riddurum og þeirra
frúm.
En brottfarartíminn nálgaðist óðum. Ég fór að naga
mig í handarbökin fyrir að hafa ekki tekið mér lengri
tíma í þenna útúrdúr. Bæði hefði ég vel getað unað
mér lengur í Mílanó, og svo hefði ekki verið ónýtt að
skjótast til hinna rómantísku Feneyja, en þess var eng-
inn kostur, og klukkan hálftvö var ég kominn á járn-
brautarstöðina á ný og tekinn að svipast um eftir lest-
inni til Zúrich, sem átti að fara eftir nokkrar mínútur.
Heima er bezt 127