Heima er bezt - 01.04.1963, Blaðsíða 12

Sforza-höllin.
Mér gekk greiðlega að finna klefa minn, sem var full-
ur af fólki, nema sæti mitt við gluggann var autt. Allar
hillur voru hlaðnar töskum og pinklum, og svo þröngt
að ég hikaði við að troðast inn. En meðan ég svipaðist
um, hvar ég gæti komið tösku minni fyrir, reis einn far-
þeginn úr sæti, greip tösku mína og tróð henni í einu
smuguna, sem finnanleg var uppi undir þald klefans.
Og allir virtust einhuga um að hliðra til hver fyrir öðr-
um.
Andspænis mér við gluggann sat unglingspiltur, nor-
rænn á svip, en ekki er ótítt að sjá fólk með því yfir-
bragði þar um slóðir, og eru það sennilega minjar hinna
fornu Langbarða, sem á þjóðflutningatímum lögðu Pó-
sléttuna undir sig, og ber hún síðan heitið Langbarða-
land öðrum þræði. Mér datt samt í hug, að vera kynni,
að piltur þessi væri Skandinavi, og ávarpaði hann á
ensku til að byrja með. En hann svaraði mér á þýzku,
og kvaðst geta talað ögn á því máli. Við fórum síðan
að tala saman, þótt báðir væru stirðir og hafði ég gagn
nokkurt af samræðunum við hann, en hann var Mílanó-
búi og ætlaði til vetrardvalar norður í Zug í Sviss. Við
hlið mér sátu ung hjón með telpuhnyðru á að gizka 2—
3 ára. Litla telpan gaf ermahnappi mínurn hýrt auga,
og vildi gjarna handleika svo glitrandi hlut. Og þegar
ég sýndi henni, að mér væri það ekkert á móti skapi,
var ísinn brotinn, og innan skamms vorum við orðin
mestu mátar. Hún settist á hné mér og hjalaði við mig
á barnamáli sínu, og ég raulaði við hana íslenzkar þul-
ur og stef, og bæði virtust hin ánægðustu með sam-
talið. Foreldrar hennar og hitt samferðafólkið skemmti
sér líka sýnilega við þetta, og vorum við öll eins og
ein fjölskylda, þótt ekki skildi ég eitt orð af því sem
sagt var, nema það litla, sem pilturinn reyndi að þýða.
En það gerði ekki svo mikið. Samfylgd þessa elskulega
fólks var mér til mikillar ánægju.
Nú lá leiðin norður um St. Gotthard. Er það nokkru
austar en suðurleiðin. Er farið við endann á Comovatni
og síðan norður með Luganovatninu. Fagurt þótti mér
um að litast við Maggiore vatnið, en þó er enn fegurra
þarna. Fjöllin eru formfegurri, gróðurinn meiri og fjöl-
breytilegri. Ekið er upp með Ticinóánni, sem er straum-
hörð víða, og öðru hverju hverfur lestin inn í jarðgöng,
og loks undir St. Gotthard, en þau göng eru allmiklu
styttri en Simplongöngin. Aljög fögur og fjölbreytileg
er leiðin norður frá St. Gotthard niður Reussdalinn og
síðan norður með Vierwaldstáttervatninu. En þegar
þangað kom norður voru fyrstu kvöldskuggarnir að
færast yfir, svo að fjöllin stóðu eins og kolsvartar
skuggamyndir yfir vatnsfletinum. En þótt þarna sé
frítt um að litast, þótti mér þó allt með sviphýrari blæ
sunnan í Ölpunum.
Dimmt var orðið af kveldi, þegar komið var norður
til Zúrich. Ég hafði því lítið um mig, og um morgun-
inn, er ég ætlaði að fara að Htast um í þeirri fögru borg,
skall á hellirigning, svo að ég sá þann kost vænstan að
hýrast heima á hóteU, þangað til tími kæmi til að fara
út á flugvöllinn, en þaðan átti að fljúga til Hafnar
nokkru eftir hádegi. Tíminn leið og fyrr en varði var
ég kominn á loft í þotu, sem bar mig á rúmum klukku-
tíma norður til Kaupmannahafnar ,og var það ef til vill
mesta ævintýri ferðarinnar. En þar sem ég ætlaði ein-
ungis að segja frá sumarauka í Suðurlöndum, er bezt
að láta sögunni lokið þar sem þotan lenti á Kastrup-
flugvelli um miðaftansleytið 16. september.
128 Heima er bezt