Heima er bezt - 01.12.1963, Síða 13

ÞORSTEINN JOSEPSSON:
Feré til Drangeyjar
„Út i bláum agisveg
una fáir betur.
Drangey há og hrikaleg
húfu gráa upp setur.“
Pessa vísu hafði ég einhvern tíma heyrt án þess þó
að rnuna eða vita eftir hvern hún var. Mér
fannst þessi vísa hrein öfugmæli og það á fleiri
en einn veg. Ég minntist orða Ásdísar Grettis-
móður, er hún sa^ði að sonur sinn myndi enga heiil
sækja í Drangey. Áþekk orð lét Þorbjörn öngull sér um
munn fara við Gretti, „muntu ills bíða“, sagði hann
þegar útlaginn neitaði að hverfa brott úr eynni. Ekk-
ert af þessu fannst mér benda til þess að Drangey væri
þeim sérstaklega happasæl, sem hana byggðu eða sæktu
heim. Auk þess vissi ég mýmörg dæmi um slysfarir úti
þar og loks hafði ég illan bifur á uppgöngunni, sem
margir höfðu lýst fyrir mér sem glæfralegu einstigi.
Það síðastnefnda hafði ráðið mestu um það að mig
brast kjark til Drangeyjarfarar. Hafði meira að segja
allt að því strengt þess heit að þangað upp skyldi ég
aldrei fara. Lífshræðslan var mér í blóð borin. Svo skeði
það einn góðan veðurdag í vor, að lífshræðslan var í
einni svipan horfin úr búk mínum og sál. Hvernig á
því stóð veit ég ekki. Ég fann það aðeins að ég þorði
að ganga upp á Öskjuhlíð án þess að hafa sigkaðal og
annan öryggisútbúnað meðferðis, og þorði að ganga
yfir Laugaveginn án þess að biðjast fyrir áður og meira
að segja gat ég staðið úti á svölunum heima hjá mér án
þess að finna til lofthræðslu. Voru þær þó fulla tvo
metra frá jörðu.
FÓR TIL SIGLUFJARÐAR.
Um líkt leyti og undur þessi öll skeðu barst mér boð
norðan úr landi um flutning og fylgd út í Drangey.
Heima er bezt 417