Heima er bezt - 01.12.1963, Qupperneq 14

Hinar illrœmdu flekaveiðar við Drangey. Flestir fuglarnir
eru dasaðir orðnir og hreyfa sig ekki, þótt að þeim sé komið,
en lengst til hægri eru tveir eða þrir fuglar enn i fullu fjöri
og berjast um og busla. Það eru þeirra siðustu fjörbrot. A bak
við sér d duflin sem flekinn er festur við.
Það boð gat ég ekki afþakkað eins og á stóð. Því var
það, að ég bjó mig út með nesti og nýja skó og lagði
leið mína til Siglufjarðar, en þaðan skyldi farkosturinn
til Drangeyjar gerður út.
Þótt komið væri til Siglufjarðar leit á engan hátt byr-
lega út með framhald ferðarinnar. Eg beið dag eftir dag
að veður batnaði. En það batnaði aldrei. Eilíf suðvest-
an átt með stinningskalda og allt upp í rok. Þá er ólend-
andi í Drangey. Svo kom að því að ég var steinhættur
að hugsa um Drangeyjarför, hugsaði um það eitt að
komast heim til Reykjavíkur, en þá var það heldur ekki
hægt. Siglufjarðarskarð lokað og einu skipaferðirnar,
sem til greina komu, voru með flóabátnum Drang til
Sauðárkróks. En Drangur tók stefnuna beint út í hafs-
auga og sigldi til Grímseyjar, þegar hann átti að fara
til Sauðárkróks. Þangað átti ég ekkert erindi og Gríms-
ey var — þegar öllu var á botninn hvolft — enn afskekkt-
ari staður en nokkurn tíma Siglufjörður.
Löngu nokkuð eftir að síðasti vonarneistinn var fjar-
aður út um að ég myndi nokkru sinni komast til Drang-
eyjar, var ég allt í einu rifinn upp úr rúminu kl. 2 um
hánótt og mér skipað að hypja mig í buxurnar. Suð-
vestanáttin hafði skyndilega snúið baki við Drangey
og það tækifæri mátti ekki láta ganga úr greipum sér.
STALDRAÐ í MÁLMEY.
Klukkustundu síðar vorum lagðir af stað, fimm sam-
an í stórri og góðri trillu og höfðum litla skektu um
borð til að róa á henni til lands hvort heldur væri í
Drangey eða annars staðar, sem okkur fýsti. Okkur
sóttist ferðin vel. Eg hef aldrei séð sléttari sjó og það
var eingöngu í kjölfari bátsins, sem gárur mynduðust.
Við höfðum nokkra viðstöðu í Málmey, rerum í land
og skoðuðum eyna. Elún er stór og gróðursæl og út-
sýn er þaðan mikil og fögur. En hana skortir glæsileik
og hrikaleik Drangeyjar og þess vegna dveljum við að-
eins skamma hríð í Málmey og höldum í áttina til
klettaeyjunnar fögru, sem bíður framundan böðuð í
árdegissól.
Það tók okkur um þrjá stundarfjórðunga að fara milli
eyjanna. Vegalengdin sýnist skemmri en hún í rauninni
er. Við getum cldci slitið augun af þessum sæbratta vegg,
sem báturinn okkar stefnir á. Elann heillar. Þegar Vest-
mannaeyjar eru undanskildar er Drangey fegursta eyja
á íslandi.
STÓRBROTIN ÍÞRÓTT.
Við erum komnir um það bil mitt á milli Málmeyjar
og Drangeyjar, þegar einn félagi okkar þrífur sjón-
aukann, horfir skamma stund yfir til Drangeyjar og
kveðst ekki betur sjá en verið sé að síga í berginu. Sjón-
aukinn gengur mann frá manni og allir virða þessa
undarlegu sýn fyrir sér. Sig er stórbrotin íþrótt, krefst
leikni, fjaðurmagns og dirfsku. Það var furðulegt að sjá
manninn spyrna sér frá berginu, slöngvast að því aftur
og ná fótfestu einhvers staðar á tæpri syllu, þar sem
Séð frá Uþpgönguvik til lands. Tindastóll til vinstri.
418 Heima er bezt